ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Κρίση Ευρωπαϊκού Χρέους )

Κρίση Ευρωπαϊκού Χρέους

Στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών συζητήσεων είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των κρατικών χρεών των χωρών μελών της ευρωζώνης και των επιπτώσεων που συνεπάγεται κάθε λύση.

Οι γερμανικές προτάσεις, που κυριαρχούν, αποβλέπουν κατά το μάλλον ή ήττον  στην «τιμωρία» των αμαρτωλών χωρών ως μέσου συνετισμού  αλλά και μελλοντικής συνεπούς προσαρμογής στους «κοινούς» κανόνες διαχείρισης των δημοσιονομικών και οικονομικών μεγεθών.

Είναι όμως οικονομικά αποτελεσματική αυτή η μέθοδος και κοινωνικά κατανοητή, από όλες τις συμμετέχουσες χώρες, ως δίκαιης και αναγκαίας;

Αποφεύγοντας να περιγράψω το όλο θέμα, διότι είναι ήδη γνωστό, κατά την άποψη μου, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η κάλυψη από την κεντρική τράπεζα της ελλιπούς ρευστότητας με ταυτόχρονο δέσμευση της χώρας που λαμβάνει την βοήθεια για ισοσκελισμένο  προϋπολογισμό.

Η επίρριψη των δημοσιονομικών ζημιών σε επιλεγμένες μερίδες του πληθυσμού (γερμανική  πρόταση, πχ στα ασφαλιστικά ταμεία, σε τράπεζες, σε ιδιώτες κ.ά) μέσω διαγραφής των εις χείρας τους κρατικών ομολόγων και επιχειρηματικά ανήθικο είναι και οικονομικά και κοινωνικά ζημιογόνο.

Και τούτο διότι οι δημοσιονομικές ζημιές προέρχονται κατά το πλείστον από συνειδητή πολιτική πράξη της πολιτικής ηγεσίας και αφορούν στο σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας και όχι σε μέρος της. Συνεπώς και η ελάφρυνση πρέπει να αφορά στο σύνολο και σε όχι επιλεγμένα τμήματα της κοινωνίας ή αντίστροφα δεν πρέπει να επιβαρυνθούν μονομερώς, τουλάχιστον για το μέρος που δεν ευθύνονται, σημαντικά κοινωνικά στρώματα ή και οικονομικοί θεσμοί στους οποίους στηρίζεται το όλο οικονομικό οικοδόμημα.

Για παράδειγμα πλήττοντας τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες αδρανοποιείται σχεδόν το σύνολο των οικονομικών λειτουργιών της οικονομίας με τεράστιες άμεσα δυσμενείς επιπτώσεις στην ανεργία, την απασχόληση, το εισόδημα, τις επενδύσεις, την κοινωνική ειρήνη κ.ο.κ.

Η κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων εφάπαξ με νέο χρήμα έχει το πλεονέκτημα της ομοιόμορφης επιβάρυνσης του κοινωνικού συνόλου.

Βέβαια οι δημοσιονομικές αποκλίσεις  στις χώρες μέλη της ευρωζώνης ποικίλουν και είναι αδήριτη η ανάγκη εφαρμογής μεγαλύτερης δημοσιονομικής πειθαρχία για τις χώρες μέλη.

Χρειάζεται κοινή πολιτική για την επίτευξη του σκοπού αυτού, δηλαδή της στενότερης δημοσιονομικής ολοκλήρωση και πιθανώς προώθηση αλλαγών στις ευρωπαϊκές συνθήκες και  την επικύρωση τους από κάθε χώρα ξεχωριστά.

Όσο ταχύτερα συντονιστούν οι πολιτικές, δημοσιονομικές και οικονομικές, τόσο καλλίτερα για την βιωσιμότητα του ευρώ και το μέλλον των χωρών της ευρωζώνης.

Μια καινούργια αρχή φαίνεται ότι επιδιώκεται να γίνει  και με τον όρο της πραγματοποίησης της, τότε  μόνο η ΕΚΤ μπορεί να αντιστρέψει καταστάσεις, λειτουργώντας όχι ως ύστατος δανειστής αλλά ως ο Κεντρικός Τραπεζίτης που θα εξισορροπήσει, μέσω της έκδοσης νέου χρήματος, την προσφορά και ζήτηση ομολόγων.

Ας γίνει λοιπόν νέα αρχή και στην αναμονή της, η "ωδή προς την χαρά" του  Μπετόβεν θα μπορούσε να  την προετοιμάσει!!!
Χαλαρώστε, ακούγοντας...