Οι «χορευταράδες» και «τραγουδισταράδες» της ελληνικής πολιτικής σκηνής
Η Ελλάς επέπρωτο να ζήσει και θα ζήσει, ήταν η πίστη του έθνους όταν βρισκόταν σε μεγάλη δοκιμασία. Φτάνει όμως η πίστη στην ρήση αυτή του προηγούμενου αιώνα για την βιωσιμότητα της χώρας;
Προφανώς, όχι.
Χρειάζεται και Πίστη σε Αξίες και Αρχές όπως είναι η αξία της εργασίας, ο σεβασμός προς τους ανθρώπους τους ίδιους και τον κόπο τους και προς τα δημιουργήματα τους, η αξία της συνεργασίας , της ειρήνης και της προόδου, Πίστη σε Αρχές όπως είναι το φιλότιμο, η προσπάθεια, η εντιμότητα, η απόρριψη του ψέματος και υιοθέτηση της δικαιοσύνης ως στάσης ζωής, ο αγώνας, γενικά, για κάτι καλλίτερο για τον ίδιο τον άνθρωπο και για το κοινωνικό σύνολο.
Μόνο με Ανθρώπινες Αξίες τίποτα δεν είναι ανέφικτο και τα όνειρα γίνονται εφικτά.
Η προστασία αξιών και αρχών είναι θέμα συνείδησης κάθε ανθρώπου αλλά και μέρος της υποχρέωσης κάθε σύγχρονης και διακαιακά οργανωμένης Πολιτείας. Πολύ δε περισσότερο για την τήρηση της δίκαιης εφαρμογής των Νόμων.
Τι γίνεται στην περίπτωση της χώρας μας στα χρόνια της μεταπολίτευσης;
Όλοι ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα της οργανωμένης κοινωνίας μας είναι φτωχό σε επιδόσεις.
Όποιος τομέας και αν εξεταστεί, η λύπη ή η θλίψη ή η οργή θα είναι το συναίσθημα που θα αναδυθεί.
Στα δημόσια οικονομικά, ιλιγγιώδεις σπατάλες, σκάνδαλα και αυθαιρεσίες.
Στα κοινωνικά, καθημερινή πολιτική βία παντού, στους δρόμους, στα λιμάνια, στους χώρους εργασίας. Φόβος, φόβος, φόβος.
Στην παιδεία, διαρκείς καταλήψεις και τρόμος για την διαφορετική άποψη.
Στην υγεία, η εικόνα για την οργάνωση και λειτουργία της επηρεάζει το αίσθημα για ασφαλή νοσοκομειακή περίθαλψη, παρά την ικανότητα των ιατρών
Στα επαγγέλματα, επιστημονικά και χειρονακτικά, ό,τι αποφασίσει το συνδικάτο ή η συντεχνία
Στα φορολογικά, υπέρμετρη επιβάρυνση των μισθωτών, «απαλλαγή» των φοροφυγάδων. Τελευταίως δε ψιλοδημεύονται και τα ακίνητα των ασθενέστερων τάξεων μέσω ληστρικής φορολογίας (ανάλογη περίπου ήταν και η τουρκική στις περιουσίες των ελλήνων της Κωνσταντινούπολης προκειμένου να τους εκδιώξουν)
Στην διαχείριση των πόρων, κατασπατάληση του ανθρώπινου δυναμικού και εκμαύλιση του, μέσω αθρόων διορισμών στον δημόσιο τομέα, που δεν χρειάζονταν. Εγκατάλειψη και απαξίωση σημαντικού μέρους πράγματι χρήσιμων πηγών πλούτου της χώρας.
Στην επιχειρηματικότητα, προπηλακισμός, ιταμότητα, περιφρόνηση, απηνής διωγμός (ιδεολογικά και πρακτικά) και ενοχοποίηση της. Εξαίρεση λαμπρά οι κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες»
Στην δημόσια περιουσία, περίεργοι τύποι καμώνονται τους προστάτες της και διαχρονικά η περιουσία μειώνεται και απομειώνεται συνεχώς!
…και άλλα, που τελειωμό δεν έχουν
Σήμερα, η Ελλάδα χρεοκοπημένη εξακολουθεί να αναρωτιέται πως συναίβει αυτό.
Η τηλεόραση παίζει τις γνώριμες φιγούρες της πολιτικής, δημοσιογραφικής και συνδικαλιστικής ζωής και των διαιτουμένων από το δημόσιο πρυτανείο, οι οποίοι μετά από ένα νέο ζοφερό επεισόδιο σπεύδουν να το εξηγήσουν. Είναι λαλίστατοι, περιεκτικοί, ιδιαίτερα αναλυτικοί, εξετάζουν όλες τις πτυχές του δράματος και απαντούν σε δύσκολα ερωτήματα ως αηδόνια, αοιδοί σωστοί τραγουδισταράδες των πεπραγμένων, που σιγά - σιγά και μουλωχτά μας έφεραν σε αδιέξοδο.
Ακόμα είναι πρόθυμοι να δείξουν πόσο, εκ του ασφαλούς, θαρραλέοι είναι και σε κοιτάζουν ευθέως στα μάτια, όταν για να πεισθείς πρέπει να γίνουν ακόμα και χορευταράδες.
Οι χορευταράδες και τραγουδισταράδες της ελληνικής πολιτικής ζωής χοροπηδούσαν, έπιναν και γλεντούσαν χωρίς να νοιάζονταν αν στο κτίριο που στεγάζονταν έχει ανάγκη και από έργα συντήρησης. Αυτό ήταν λεπτομέρεια. Όχι στις συνήθειες τους, βλέπεις. Έτσι συμβαίνει όταν κληρονομείς κάτι πλούσιο, που δεν ξέρεις πως αποκτιέται πόσο μάλλον να το συντηρήσεις ή και να το αυξήσεις.Το 2010 και μετά, όταν τα πράγματα έγειραν κρίσιμα "κάποιοι" έστειλαν πολλά από τα «ασημικά» τους έξω. Έτσι πιο πτωχή η Ελλάδα έχει ακόμα πιο δύσκολο αγώνα.
Ότι «Αποτελεί όνειδος για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που με τόση οικονομική βοήθεια και στήριξη από την δύση (από το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα απανωτά «πακέτα Ντελόρ») καταφέρνει να ευτελίζεται διεθνώς με το να μετατρέπεται όχι μόνο σε διεθνή επαίτη αλλά και σε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν (*)» δεν τους ενοχλεί.
Ότι στην περίοδο της δικτατορίας η Ελλάς αναπτυσσόταν, αυτόνομα, με γοργούς και σταθερούς ρυθμούς και σήμερα γονατίζει, παρά τις πολλαπλές «βοήθειες» δεν αποτελεί περίοδο για σύγκριση, διότι αυτοί είναι «δημοκράτες»
Έτσι είναι; Το 1974 επέστρεψε η δημοκρατία στον τόπο της; ή μήπως επέστρεψε η φαυλοκρατία; Είναι πικρό το ερώτημα. Κανείς δεν θέλει να το πιστεύει. Ας πούμε πως ήταν ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο που θα περάσει γρήγορα. Δεν πειράζει, δεν ήξεραν, έπαθαν όλοι πολλά, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, πάει ξεχάστηκαν, όλοι είμαστε αδέλφια.
Ο Σόλων υποστήριζε ότι ο λαός πρέπει να ακούει τους άρχοντες και οι άρχοντες τους νόμους.
Σήμερα μια Νέα Κυβέρνηση έχει σχηματισθεί και Όλοι έχουμε τα βλέμματα και την ελπίδα μας στραμμένη επάνω της, έτοιμοι να την ακούσουμε. Πιστεύουμε ότι θα σεβαστεί τους νόμους. Οι Έλληνες είναι εργατικός και προοδευτικός λαός. Μας αξίζει ένα καλό μέλλον.
(*)Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου, «Η Ελλάδα έχει βιομηχανία αλλά βρίσκεται στην Βουλγαρία!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου