ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Αξίζει που κινδυνεύουν οι ελληνικές τράπεζες να "κρατικοποιηθούν";)

Αξίζει που κινδυνεύουν οι ελληνικές τράπεζες να "κρατικοποιηθούν";

Τις προηγούμενες ημέρες, η χώρα μας είχε την τιμή να την επισκεφθεί ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομίας και Τεχνολογίας  της Γερμανίας, Δρ. Philip Rösler, ο οποίος μεταξύ άλλων έκανε τις εξείς θετικές για εμάς δηλώσεις :

“Προσπαθούμε να κάνουμε ότι χρειαστεί για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη”

“Κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να στείλουμε ένα μήνυμα σταθερής Ευρώπης και οι χώρες με δυσκολίες όπως η Ελλάδα να στηριχθούν, καθώς οι επιθέσεις των αγορών κατά μιας χώρας της Ευρωζώνης αποτελούν επίθεση κατά της ίδιας της Ευρωζώνης”.

Επίσης έκανε λόγο για επενδυτικά σχέδια και επενδυτικές προτάσεις και αναφέρθηκε  στην πρώτη συμφωνία που υπεγράφη και στο ενδιαφέρον για την κατασκευή αγωγών.

Ευπρόσδεκτες είναι οι επενδύσεις και οι κάθε μορφής καλώς νοούμενες συνεργασίες από κάθε τρίτο που επιθυμεί παρουσία στον Τόπο μας.

Ένα σοβαρό θέμα, σχετικά με την κρίση, και το οποίο είναι επίκαιρο έχει να κάνει με το ενδεχόμενο του αφελληνισμού των ελληνικών τραπεζών. Είναι διάχυτο ώς κατάσταση που συμβαίνει στην Ελλάδα ότι οι ελληνικές τράπεζες:

 α) από παράδοση συμπαραστέκονται πάντα και σε όλους τους δύσκολους καιρούς, οικονομικά στο Ελληνικό Δημόσιο και

 β) ανάλογη είναι και η στάση τους στα ελληνικά νοικοκυριά.

Πρόκειται δηλαδή για μια μακροχρόνια σχέση που δεν απαντάται, συνήθως, σε άλλες μοντέρνες ιδίως χώρες.

Η σχέση αυτή που κτίζεται με υπομονή, κόπους και θυσίες είναι αυτή που δημιουργεί τις αξίες και απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση στη διαχείριση της, όταν βρεθεί στη δίνη της κρίσης, διαχείριση που δεν είναι συνήθης με άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Διαχείριση λεπτών προσεγγίσεων, που στηρίζεται στην ιστορία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και της προσφοράς του σε χαλεπούς καιρούς και απαιτεί έμπειρους, έντιμους και ικανούς διαχειριστές και όχι αδαείς.

Ο λόγος που γίνεται, τις ημέρες αυτές, για το πως και πόσο θα μειωθούν τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με κατάληξη όσον αφορά στις Ελληνικές Τράπεζες να περάσουν σε άλλα «ξένα;» χέρια μέσω «κρατικοποίησης» τους είναι, επιεικώς, κατά την γνώμη μου, απαράδεκτος.

Στην ανάγκη, αν δεν υπάρξει νομισματικοποίηση του ελληνικού χρέους, που οφείλει η Ευρώπη να το κάνει, μέσω της Ε.Κ.Τ.,  κατά το μέρος που υπερβαίνει τις δυνατότητες αποπληρωμής του, τα ελληνικά ομόλογα που έχουν Ελληνικές Τράπεζες θα πρέπει να θεωρηθούν οιονεί πληρωτέα, διότι έτσι είναι ή ήταν η σχέση τους με την Ελληνική Πολιτεία και θα αποπληρωθούν στο μέλλον από το κράτος, όταν ορθοποδήσει αλλά και από απομειώσεις που οι τράπεζες κανονικά θα κάνουν.

Πρέπει να γίνει και γνωστό και κατανοητό  σε όλους αλλά και στους  υπευθύνους της Ε.Ε. ότι σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές τράπεζες που χάσανε λεφτά με δική τους υπαιτιότητα και συνεπώς πρέπει με ίδιες δυνάμεις να τα αναπληρώσουν (διαφορετικά κρατικοποιούνται), οι ελληνικές τράπεζες τις «βούλιαξε» η ελληνική πολιτεία όπως συνεχίζει να βυθίζει και μεγάλο τμήμα της ιδιωτικής παραγωγής.

Μια έστω και προσωρινή «μεσολάβηση» του δημοσίου στην διοίκηση τους με έγκριση των ευρωπαϊκών αρχών ισοδυναμεί με αναγνώριση στον ζημιάρη ρόλο «ικανού» για άλλες όμως ανομολόγητες επιδιώξεις. Ο ζημιάρης σε ρόλο νοικοκύρη σε ξένο οίκο δεν πείθει. Αν ανένηψε, ας το δείξει στον δικό του τομέα διοίκησης, και βέβαια είναι ανάγκη να το κάνει. 

Οι Ελληνικές Τράπεζες πάντα έκαναν το καθήκον τους, το κάνουν και τώρα και το Κράτος μας θέλω να πιστεύω, θα το ανταποδώσει.

Για τις ικανότητες του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ο κ. Βασίλης Ράπανος, πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών δήλωσε,  στο συνέδριο του Economist

«Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα άντεξε σε περιβάλλον κρίσης όσο σε καμία χώρα, ενώ παρά τη μείωση των καταθέσεων και την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, οι τράπεζες επέδειξαν αντοχή και αξιοπιστία»

Ωστόσο πιο πρόσφατα δεν παραλείπει να εκφράσει τις ανησυχίες του για τον αφελληνισμό του, λόγω της δημοσιονομικής αταξίας της χώρας που οδηγεί σε επανειλημμένες υποβαθμίσεις της.

Είναι γεγονός, ότι οι αντιλήψεις χρειάζεται, διαχρονικά, να αλλάζουν. Πρώτα από όλα το κράτος μας να αντιληφθεί ότι είναι αδύνατο να διατηρεί αυτό το τεράστιο, μη αποτελεσματικό μέγεθος. Δεύτερον, να αλλάξουν οι αντιλήψεις στο πως πρέπει να είναι οργανωμένες οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, ώστε να εξαλειφθούν ολιγοπώλια και κλειστά επαγγέλματα. Παράδειγμα αποτελεσματικότητας αποτελούν οι τράπεζες μας που ήταν οι πρώτες που απελευθερώθηκαν στη δεκαετία του 1990.

Τέλος, να επανακάμψουν αρχές και ήθος στον καθημερινό μας βίο, τις οποίες ο βάρβαρος «εκμοντερνισμός» των συνηθειών μας παρέκαμψε και σήμερα όλοι πονάμε.

Σχετικά με το θέμα μας και την ανάγκη οι ευρωπαϊκές χώρες να δώσουν άμεσα και ικανοποιητική λύση στην  κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα μας, διάβασα στον ηλεκτρονικό τύπο  το εξής και μεταφέρω ένα μέρος του  αυτούσιο:

“Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ”, γράφει χαρακτηριστικά ο Γερμανός ιστορικός κ. A.Ritschl, “είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους…..Παρά το ότι η Γερμανία είναι υπεύθυνη για δύο παγκοσμίους πολέμους, εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός, τα θύματα της συμφώνησαν να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Τα ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στη γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς – ούτε οι Έλληνες”.

“Οι Έλληνες”, συνεχίζει ο ιστορικός, “γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα «πολεμικά άρθρα» των γερμανικών ΜΜΕ. Εάν αλλάξουν οι διαθέσεις στην Ελλάδα (εάν «ξυπνήσουν» δηλαδή οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους), τότε είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες – απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε….

Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία, με βάση τις εμπειρίες από τις δικές μας χρεοκοπίες, είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του Ελληνικού χρέους. Κάποιες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν βέβαια προβλήματα, αλλά θα μπορούσαν να διασωθούν με ορισμένα βοηθητικά προγράμματα. Για τη Γερμανία ίσως είναι ακριβό, αλλά πρέπει να πληρώσουμε – έτσι ή αλλιώς, αφού χρωστάμε. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα είχε την ευκαιρία να κάνει μία καινούργια αρχή – μία ευκαιρία που προσφέρθηκε στην αχάριστη Γερμανία πολλές φορές στο παρελθόν, ειδικά από τις Η.Π.Α.”

Το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα είναι η καρδιά της Ελλάδος.