επίκαιρα και ενδιαφέροντα (αναδημοσιεύσεις από τα μέσα κοινωνικής
διαδικτύωσης)
Αποβλήθηκαν 60 φοιτητές του Χάρβαρντ για αντιγραφή
Περίπου εξήντα φοιτητές αποβλήθηκαν προσωρινά από το
πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, καθώς συμμετείχαν σε μια μεγάλη επιχείρηση
αντιγραφής στις εξετάσεις του περασμένου Αυγούστου. Συνολικά κατηγορήθηκαν 125
φοιτητές, κάποιοι από αυτούς απαλλάχθηκαν, άλλοι βρίσκονται υπό επιτήρηση και
από τους 60 ζητήθηκε να διακόψουν προσωρινά τις σπουδές τους. Σύμφωνα με τον
κοσμήτορα του τμήματος Τεχνών και Επιστημών του πανεπιστημίου Μάικλ Σμιθ, η
απάτη αυτή δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του Χάρβαρντ, η διαδικασία
εισαγωγής στο οποίο είναι ιδιαίτερα απαιτητική, ενώ τα δίδακτρα για κάθε
τετράμηνο κοστίζουν 46.000 ευρώ.
athensvoice.gr
----------------------------------------------------
Τί θα βρείτε στα ράφια του;
Ημερομηνία: 28 Ιανουαρίου 2013Το πιο ιδανικό σημείο φαίνεται πως διάλεξαν οι Θεσσαλονικείς Νίκος και Γιώργος Νυφούδης, μαζί με τον φίλο και συνεργάτη τους Ηλία Κουλακιώτη για να κάνουν το σχέδιό τους πραγματικότητα: να προσφέρουν ποιοτικά ελληνικά προϊόντα στους ανθρώπους του Λονδίνου.
"Όσοι
έχουν περάσει τα φοιτητικά τους χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία μπορούν να
καταλάβουν το μεράκι του να προσφέρουμε καλομαγειρεμένο απλό ελληνικό φαγητό
στους ανθρώπους του Λονδίνου" περιγράφει ο Νίκος Νυφούδης, που μαζί με τον
αδερφό του Γιώργο ταξιδέψανε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, δοκιμάσανε και τελικά
επιλέξανε τα καλύτερα προϊόντα στο είδος τους. Παστέλι από την Ξάνθη, Λάδι από
τη Λακωνία, Μαρμελάδες από την Μακεδονία και Αλλαντικά από την Ευρυτανία στην
καρδιά του Λονδίνου.Στο 29 της Store street, λίγα μέτρα από την γνωστή στους περισσότερους επισκέπτες του Λονδίνου στάση του Tottenahm Court Road στην καρδιά της Ακαδημαϊκής Βρετανίας. Το UCL, LSE, το Cellege of Law και το δημιουργικό AAS περιβάλλουν αυτό το κουκλίστικο μικρό παντοπωλείο που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές της ελληνικής γαστριμαργικής δημιουργικότητας.
"Φιλοδοξούμε το the life goddess να αποτελέσει ένα παράθυρο ελληνικού πολιτισμού, διατροφικού και όχι μόνο, σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν ανοίξει" συμφωνούν. "Είμασταν πολύ τυχεροί διότι από την πρώτη στιγμή στο εγχείρημά μας δώσανε εικόνα και μορφή οι Beetroot, δημιουργικοί γραφίστες της Θεσσαλονίκης ενώ την διακοσμητική ταυτότητα του χώρου δημιούργησαν οι IDEA interior design art Αργυρώ Βλάχου και Πέτρος Φραγκόπουλος". Τα υλικά που επιλέχτηκαν για τον χώρο είναι το φυσικό ξύλο, το ακατέργαστο μέταλλο και το μαύρο φυσικό πλακάκι αντανακλώντας το μαύρο της Σαντορίνης. Τα δοκάρια και οι ζωγραφισμένοι τοίχοι δίνουν το στίγμα της εταιρικής ταυτότητας που έντονα, αλλά ταυτόχρονα και διακριτικά, αναβλύζει Ελλάδα.
Η φιλοσοφία του καταστήματος περιλαμβάνει αυστηρά ελληνικά προϊόντα από μικρούς παραγωγούς, οικοτεχνίες και μικρούς τεχνίτες του είδους, που προσφέρονται πέρα από τα ράφια στο παντοπωλείο και μαγειρεμένα σε διαφορετικές εκδόσεις αλλά πάντα σε μικρές δόσεις. Το μενού τυπώνεται κάθε μέρα το ίδιο πρωί και περιλαμβάνει 2 φαγητά φρεσκομαγειρεμένα, 3 σαλάτες και 1 σούπα. "Όποιος προλάβει πρόλαβε!΄".
Από την πλευρά μας να ευχηθούμε κάθε επιτυχία.
Πηγή: www.krasiagr.com, http://www.travelstyle.gr
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"λ'': Το ελληνικό λάδι που αγοράζει η Ντονατέλα Βερσάτσε και ο Φίλιπ Στάρκ σε αριθμημένες φιάλες για €11.000 τη μία!
28 Ιανουαρίου 2013
Ποιός
είναι ο Έλληνας που λανσάρει το πιο ακριβό και καλύτερο λάδι στον κόσμο; Γιατί
η τιμή για ένα μπουκάλι αριθμημένου λαδιού μπορεί να αγγίξει τα 11.000€; Οι
απαντήσεις εντός...
Γιώργος Κολιόπουλος: Εγινε γνωστός με το λάδι «λ», το πιο ακριβό λάδι στον
κόσμο. Για να το λανσάρει έστειλε 80 χειροποίητες κασετίνες με κούριερ σε trendsetters
και δημοσιογράφους γκουρμέ. Στην Ντονατέλα Βερσάτσε, στον Ιαν Σράγκερ, ο οποίος
ήταν ιδιοκτήτης του Studio 54 και δημιουργός του πρώτου boutique hotel μαζί με
τον Φίλιπ Σταρκ, στους «Los Angeles Times» και στους «New York Times». «Οχι
απαραίτητα για να τους κάνω πελάτες, αλλά για να διαδοθεί το «λ» μέσω του word
of mouth» αναφέρει ο ίδιος.
Τώρα
λανσάρει το πρώτο υπογεγραμμένο ελαιόλαδο στον κόσμο. Μπορείς να το
παραγγείλεις με την υπογραφή σου πάνω ως μεταξοτυπία, είναι limited production,
αριθμημένο μπουκάλι, και περικλείεται σε χειροποίητη κασετίνα από λευκό
λακαρισμένο μασίφ ξύλο, με δύο πλακέτες λευκόχρυσου. Η τιμή του, 11.000 ευρώ.
Ιδρυτής και διευθύνων της Speiron
Επάγγελμα:
τελειομανής. Οραμά του να πουλήσει το καλύτερο λάδι στον κόσμο... στους
πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Και να συνεχίσει να επιλέγει και να
λανσάρει και άλλα ελληνικά προϊόντα ως τα καλύτερα στον κόσμο.
Οι
πρωτιές του «λ» είναι πολλές. Είναι το πρώτο λάδι πολυτελείας στον κόσμο, το
πρώτο λάδι στο οποίο αναγράφεται η ultra premium κατηγορία του, το πρώτο επίσης
με συσκευασία λευκών αποχρώσεων σε αντίθεση με τα γήινα χρώματα που έχουν τα
υπόλοιπα. Είναι το πρώτο σε τόσο ακριβή συσκευασία δώρου παγκοσμίως (€ 150 ή $
180), αλλιώς € 41 το μπουκάλι (500 ml). Το «λ» αναβαθμίζει εξίμισι φορές την
προστιθέμενη εξαγώγιμη αξία του ελληνικού ελαιόλαδου στο εξωτερικό.
Λάδι από βιβλία
Το
«λ» είναι το πρώτο λάδι που δεν φτιάχτηκε από ελιές αλλά από βιβλία, λέει ο
ίδιος. Είναι καρπός εγκεφαλικής σκέψης. Τον βοήθησαν τα διαβάσματά του. Κυρίως
ο Πίντσον. Είναι σαν να ανατρέπει όλο το Σύμπαν, να πριονίζει το στάτους κβο.
Βασικότατη
επιρροή του θεωρεί τον Στέλιο Ράμφο, ο οποίος στα βιβλία του ασχολείται με το
τι φταίει στον ελληνικό ψυχισμό και δεν μπορεί να προαχθεί. «Ο καημός του ενός»
τον εκφράζει απόλυτα. Και βεβαίως ο αρχιτέκτονας Ζενέτος, γιατί πιστεύει ότι οι
πρωτοπόροι στην Ελλάδα πάντα αισθάνονταν μια μοναξιά.
Η
περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Ελλάδας δεν ενισχύει την επιχειρηματικότητα,
πιστεύει. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις και αντί τουλάχιστον να πουν «προχώρα»,
μόνο σε αποθαρρύνουν. Κατέληξε ότι έπρεπε να κάνει τη δική του υπέρβαση. Είπε:
«Ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως μου τον έχουν
μάθει στην Ελλάδα, όπου όλα είναι ένα ακίνητο σύμπαν. Στον κόσμο μπορεί να
υπάρχει ρευστότητα».
Επρεπε
όμως πρώτα να φτιάξει τον εαυτό μου. «Να
φτάσω στο «μηδέν». Αποκαθήλωσε πλήρως την Ελλάδα και είπε: «Δεν αξίζουμε τίποτε». Αυτό είναι και το
μυστικό για την αυτογνωσία του Νεοέλληνα. Πρέπει να δεις τον εαυτό σου ως
μηδενικό για να ξαναβρείς το ένα σου, να δημιουργήσεις. Είτε είσαι
επιχειρηματίας είτε δάσκαλος.
Ηθελε να κάνει κάτι αποκλειστικό επειδή του αρέσουν τα ιδιαίτερα
πράγματα
«Δεν θα πάρω μια Rolls-Royce, αλλά αναγνωρίζω γιατί
υπάρχει στον κόσμο. Το κυριότερο, το ότι δεν οδηγώ Rolls-Royce, δεν σημαίνει
ότι δεν μπορώ να φτιάξω μία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολύς κόσμος που το
καταλαβαίνει αυτό. Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το αντικείμενο που τον
εκφράζει. Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Οσο πιο απόμακρο είναι ένα αγαθό τόσο πιο
πολύ το θέλουμε. Πολλοί θα αντιμάχονταν αυτήν την άποψη, αλλά ίσως δεν την
αναγνωρίζουν στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν και οι ίδιοι» δήλωσε
σε συνέντευξή του στο Βήμα.
Εκανε
το πρώτο πολυτελές αγαθό από ελληνικά χέρια. Εφερε το premiumization που
εφαρμόζεται χρόνια στα ποτά, στο λάδι. Η κατηγορία ultra premium δεν υπήρχε,
αλλά αποφάσισε να το πει έτσι επειδή έτσι του αρέσει. Είναι το πρώτο λάδι που
χρησιμοποίησε αυτήν την ιδέα μάρκετινγκ.
Δεν
έχει φύγει ποτέ στο εξωτερικό, δεν έχει μείνει ποτέ έξω και αυτό είναι ένα
ενδιαφέρον case study. Ολα έγιναν μέσα από το λάπτοπ, διότι έχει το ταλέντο να
ανακαλύπτω τη χρήσιμη γνώση κάτω από στρώματα άχρηστων πληροφοριών. Είναι
εφικτό να ζεις σε μια χώρα και να κάνεις καριέρα σε άλλη. Οπως ο Ζενέτος, αλλά
και ο Μορικόνε, ο οποίος έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ όντας στη Ρώμη. Μένει στην
Ελλάδα γιατί αγαπά τη χώρα του. Στην ουσία της, όχι όπως είναι.
Πλούσιος
δεν έγινε, αλλά συνεχίζει, αυτή είναι η τρέλα του. Το ότι κατάφερε και άλλους
να παθιαστούν με το προϊόν μου, σημαίνει ότι πέτυχε. Η Speiron δεν είναι
εταιρεία των τζίρων. Τη φαντάζεται μικρή και ταγμένη, α λα Rolls-Royce. Εχει
κάνει κάτι μοναδικό σε παγκόσμια κλίμακα, και αυτό ήθελε.
http://www.travelstyle.gr, iefimerida.gr
Το ελληνικό τσάι του βουνού καταπολεμά το Αλτσχάιμερ, όχι την κερδοσκοπία
“Το καλύτερο τσάι φυτρώνει στα ψηλά βουνά” λέει μια κινέζικη παροιμία. “Στα ελληνικά βουνά” προσθέτουν τώρα Γερμανοί επιστήμονες.Ολοένα και περισσότερες έρευνες επισημαίνουν τις θαυματουργές ιδιότητες του ελληνικού τσαγιού του βουνού και τη συμβολή του στη μάχη εναντίον της ασθένειας Αλτσχάιμερ η οποία προκαλεί εκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων.
Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί 160.000
ασθενείς της νόσου, στη Γερμανία 800.000, ενώ παγκοσμίως ο αριθμός των “θυμάτων” του
Αλτσχάιμερ ανέρχεται σε 30 εκατομμύρια.Τα μελλοντικά σενάρια μόνο ως εφιαλτικά μπορούν να χαρακτηριστούν με 110 εκατομμύρια ασθενείς έως το 2050.
“Για επτά χρόνια πειραματιστήκαμε με 150 φυτά και βότανα από όλο τον κόσμο, την Κίνα, την Ταϋλάνδη, την Ινδονησία” αναφέρει ο Καθηγητής Νευρολογίας του Πανεπιστημίου του Μαγδεμβούργου και διευθυντής του περιώνυμου Ερευνητικού Κέντρου Νευρολογικών Ασθενειών, Γενς Πάνκε.
“Αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο μάθαμε για τις ιδιότητες του ελληνικού τσαγιού και αποφασίσαμε να το προμηθευτούμε το 2010” λέει ο Γερμανός καθηγητής, “με εντυπωσιακά αποτελέσματα”.
Ειδικότερα, η χορήγηση τσαγιού του βουνού σε ποντίκια για 25 μέρες περιόρισε οιδήματα στον εγκέφαλο κατά 80% περίπου. Ο 38χρονος καθηγητής που “κουράρει” 1500 ασθενείς ετησίως μελέτησε τις ιδιότητες του τσαγιού και την επίδρασή του στους κατοίκους ορεινών περιοχών.
“Η καθημερινή κατανάλωση τσαγιού του βουνού για έξι μήνες συμβάλλει σε υποχώρηση των συμπτωμάτων στα επίπεδα που ήταν εννέα μήνες πριν και κατόπιν σταθεροποιεί την κατάσταση του ασθενούς” υποστηρίζει ο καθηγητής.
Μάλιστα προτείνει την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας κρύου ή ζεστού τσαγιού κάθε μέρα.
Στόχος της ερευνητικής ομάδας είναι η παρασκευή ενός φαρμακευτικού σκευάσματος από ελληνικό τσάι του βουνού και συγκεκριμένα από την ποικιλία sideritis scardica που συναντάται στη Μακεδονία.
Ωστόσο, ο καθηγητής δεν έκρυψε ότι έχουν ξεκινήσει την καλλιέργεια του τσαγιού σε περιοχές της Βουλγαρίας που συγγενεύουν κλιματολογικά και εδαφολογικά με τα βουνά της Μακεδονίας. Όπως αποκάλυψε η κατακόρυφη αύξηση των παραγγελιών από τη Γερμανία οδήγησε σε αύξηση της τιμής έως και 600% από τους Έλληνες παραγωγούς με αποτέλεσμα η προμήθειά του να γίνει ασύμφορη.
ΠΗΓΗ: econews.gr
-----------------------------------------------------------------------------------------
Στέλιος Κυριακίδης
Έλαβα αυτο το
συγκλονιστικο μυνημα σχετικα με την ζωη και το εργο του συμπατριωτη και ηρωα
μας, Στελιο Κυριακιδη! Αφιερωστε λιγο χρονο να διαβασετε και μοιραστειτε ΤΟ κ εσεις με αλλους Ελληνες, εντος κ εκτος
Ελλαδος. Γιατι αραγε δεν μας αναφερουν αυτο το ονομα και την προσφορα του στον
Ελληνικο Λαο; Ενα απεραντο ευχαριστω και λιγο θα ναι, ωφειλουμε ολοι μας στον
ηρωα αυτο απο την Παφο!
θα επρεπε ομως...διαβαστε να παθετε σοκ :
Στην Πάφο γεννήθηκε, σαν σήμερα. Στις 4 Μαϊου
1910. Πάνω από έναν αιώνα πια. Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον
αθλητισμό στην Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα,
να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς
αγώνες του 1936!
Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και
ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά
στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα
σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο
Τα' μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος.
Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε
μόνο να ζήσει.Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός στρατός. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια. Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει! Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε. Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι, του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ' επιστροφής». Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα άλλο! «Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα» Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής - κι ακόμα φημισμένος - ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς. Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε:
«Δεν μπορείς να τρέξεις.».
- Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι; - Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα. Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.». 
Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε.
Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους
πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον
πρωτοπόρο.
Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική. «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό» Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι. Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα. Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι αδύναμο Έλληνα;». Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία...». Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».
«Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που
λιμοκτονούν»
Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει». Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν. Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του. Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο. Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά). Με διαμάντι! Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι! Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray. Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι. Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τρομερά δύσκολο. |
------------------------------------------------------------------------------------------
Λαστιχένια πλακάκια παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από τους πεζούς
Σε αυτό θα βοηθήσουν είκοσι λαστιχένια πλακάκια που θα τοποθετηθούν σε έναν από τους διαδρόμους περιπάτου του εμπορικού κέντρου Westfield Stratford στο ανατολικό Λονδίνο.
Τα πλακάκια φυσικά δεν είναι διακοσμητικά. Έχουν σχεδιαστεί για να συλλέγουν την κινητική ενέργεια των 40 εκατομμυρίων πεζών, που υπολογίζεται ότι περπατούν πάνω σε αυτό τον διάδρομο κάθε χρόνο, παράγοντας εκατοντάδες κιλοβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας από τα βήματα.
Η παραγόμενη ενέργεια εκτιμάται ότι είναι αρκετή για τα καλύψει τον εξωτερικό φωτισμό του εμπορικού κέντρου σε ποσοστό 50%.
Πίσω από τα πρωτοποριακά πλακάκια βρίσκεται η νεοσύστατη εταιρεία Pavegen Systems. Ιδρυτής της είναι ο 26χρονος Laurence Kemball-Cook, ο οποίος εμπνεύστηκε την ιδέα όταν πήρε το πτυχίο του στο βιομηχανικό σχέδιο.
Τα πλακάκια μελλοντικά σχεδιάζεται να τοποθετηθούν και σε άλλα σημεία με μαζική συγκέντρωση περαστικών, όπως για παράδειγμα σε σταθμούς του μετρό, στάσεις λεωφορείων, αεροδρόμια, σχολεία, μεγάλους εμπορικούς δρόμους κλπ.
http://www.econews.gr
-----------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Οργιάζουν
οι υπονομευτικές κινήσεις στο παρασκήνιο προκειμένου να αποτραπεί πάση θυσία
η πώληση της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) και της θυγατρικής της, του
Διαχειριστή του Εθνικού Συστήματος του Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ), στους
εντυπωσιακά πλειοδοτούντες ενδιαφερόμενους Ρώσους επενδυτές.
Βυσσοδομούν
στο παρασκήνιο και ενίοτε στο προσκήνιο οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί,
η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη και Ελληνες επιχειρηματίες σε ένα
σύνθετο γεωπολιτικό, οικονομικό και επιχειρηματικό παιχνίδι. Οι εκβιασμοί, οι
ωμές παρεμβάσεις, η παντελής αδιαφορία για το τίμημα που θα καταβληθεί
αποδεικνύουν με...θεαματικό τρόπο πόσο
γελοία, διάτρητη και ιδιοτελής είναι η δήθεν «σωτήρια» διαδικασία των
ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλαν οι δανειστές της ΕΕ και του ΔΝΤ με την
ενθουσιωδώς σύμφωνη γνώμη της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ.
Το
άκρως διαφωτιστικό στοιχείο στην υπόθεση είναι ότι, ενώ οι Αμερικανοί και οι
Ευρωπαίοι επικαλούνται μύρια όσα λογικοφανή, φαιδρά ή σωστά επιχειρήματα γιατί
δεν πρέπει να δοθούν η ΔΕΠΑ και ο ΔΕΣΦΑ στις ρωσικές εταιρείες, δεν
θέλουν κατά κανέναν τρόπο να κάνουν το αυτονόητο: να δώσουν οι εταιρείες που
αυτοί στηρίζουν περισσότερα λεφτά, να κάνουν δηλαδή καλύτερη προσφορά από
τους Ρώσους! Το αποτέλεσμα είναι στις μέχρι στιγμής ενδεικτικές, μη
δεσμευτικές προσφορές, βάσει των υπαρχουσών πληροφοριών που θεωρούνται έγκυρες,
οι Ρώσοι να έχουν προσφέρει σχεδόν διπλάσια λεφτά από τους υπόλοιπους
διεκδικητές!
Αυτή
η στάση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων αποδεικνύει εμπράκτως ότι ο στόχος των
ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλαν μέσω του Μνημονίου δεν είναι να συγκεντρώσει το
ελληνικό κράτος όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για να καλύψει τμήμα των
χρεών του. Στόχος τους είναι να πάρουν οι ίδιοι ή άνθρωποί τους «φιλέτα»
της ελληνικής κρατικής περιουσίας έναντι εξευτελιστικού τιμήματος.
Κυριολεκτικό ξεπούλημα δηλαδή χωρίς προσχήματα και αναστολές.
Οι
αριθμοί μιλούν μόνοι τους. Μόνο για τη ΔΕΠΑ, η ρωσική κρατική εταιρεία
Γκαζπρόμ, η μεγαλύτερη του κόσμου στο φυσικό αέριο, προσφέρει βάσει των
πληροφοριών που δημοσιεύθηκαν για τις ενδεικτικές, μη δεσμευτικές,
επαναλαμβάνουμε προσφορές 900 εκατ. ευρώ. Αντιθέτως, η κοινοπραξία Μυτιληναίου
- Βαρδινογιάννη προσφέρει για τη ΔΕΠΑ σχεδόν τα μισά, μόλις 500 εκατ.
Για τον ΔΕΣΦΑ η αζερινή κρατική εταιρεία Σοκάρ -πίσω από την οποία κρύβεται αμερικανική
εταιρεία, όπως φημολογείται στην αγορά- δίνει 750 εκατ. ευρώ. Πώς να
συγκριθεί το ποσό αυτό με την προσφορά και για τον ΔΕΣΦΑ και για τη ΔΕΠΑ της
ιδιωτικής ρωσικής εταιρείας Νέγκουσνεφτ, θυγατρικής του ομίλου Σιντέζ
του Ρώσου ολιγάρχη Λεονίντ Λεμπέντεφ, η οποία ανέρχεται στο 1,9 δισ. ευρώ
και είναι μάλιστα η μοναδική και για τις δύο υπό ιδιωτικοποίηση εταιρείες -
δηλαδή και για τη ΔΕΠΑ και για τον ΔΕΣΦΑ μαζί;
Επειδή
οι ρωσικές προσφορές στο οικονομικό επίπεδο είναι ασυναγώνιστες, οι Αμερικανοί
και οι Ευρωπαίοι μετέφεραν το παιχνίδι στον τομέα των πολιτικών πιέσεων.
Επισήμως οι αμερικανικές ενστάσεις εστιάζονται στην υποτιθέμενη «ανησυχία» των
ΗΠΑ για το ενδεχόμενο «ενεργειακής ομηρείας» της Ελλάδας από το ρωσικό φυσικό
αέριο.
Τα
πράγματα είναι πολύ σκληρότερα στο παρασκήνιο. Οι Αμερικανοί εκβιάζουν ωμά
την κυβέρνηση ότι, αν δώσει στους Ρώσους τη ΔΕΠΑ ή τον ΔΕΣΦΑ, τότε η Ουάσιγκτον
θα υπονομεύσει κάθε σχέδιο ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης
(ΑΟΖ) εκ μέρους της Ελλάδας.
Διαμηνύουν
με λιγότερο ή περισσότερο ευθύ τρόπο ότι δεν θα προσπαθήσουν να «πείσουν» την
Τουρκία να μην αντιδράσει στο ενδεχόμενο ελληνικής ΑΟΖ -πράγμα που σημαίνει στη
διπλωματική γλώσσα ότι θα ενθαρρύνουν την Αγκυρα να αντιδράσει βίαια, έχοντας
«πράσινο φως» από τις ΗΠΑ. Οσο για τους Ευρωπαίους, είναι διασκεδαστικό το
γεγονός ότι όλες οι εταιρείες από χώρες της Ευρωζώνης που είχαν ενδιαφερθεί
αρχικά για την αγορά ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ -οι κολοσσοί ΕΝΙ και Εντισον από την
Ιταλία, η Φοπάκ από την Ολλανδία, οι Εναγκάς και Γκας Νατουράλ από την Ισπανία-
απομακρύνθηκαν τρέχοντας μόλις είδαν τις ρωσικές προσφορές. Τώρα η κυβέρνηση
προσπαθεί με πλάγια μέσα να τις επαναφέρει σε συμπράξεις με τις πέντε εταιρείες
που απέμειναν στην τελική φάση.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/01/blog-post_6711.html#ixzz2JUjG8n1r
*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013.
=============================================================
ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ,* Ουάσινγκτον, ΗΠΑ.
Το μουσείο στην οθόνη σας!!! Σε τρία επίπεδα: Ground, First, Second floor
Α Π Ο Λ Α Υ Σ Ε ΤΟ
OΣO ΧΡΟΝΟ ΘΕΣ .. ΣΑΝ ΝΑ ΠΗΓΕΣ ΕΚΕΙ !
http://www.mnh.si.edu/vtp/1-desktop/
Το μουσείο στην οθόνη σας!!! Σε τρία επίπεδα: Ground, First, Second floor
Α Π Ο Λ Α Υ Σ Ε ΤΟ
OΣO ΧΡΟΝΟ ΘΕΣ .. ΣΑΝ ΝΑ ΠΗΓΕΣ ΕΚΕΙ !
http://www.mnh.si.edu/vtp/1-desktop/
=============================================================
Τα Ηλιακά κάτοπτρα του Αρχιμήδη
=============================================================
ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΠΑΡΚΙΝΚ ΚΑΤΩ
ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ; ΝΑ Η ΛΥΣΗ!!!
=============================================================
Κάντε κλικ σε κάθε μία για να δείτε μεγαλείο.
=============================================================
Ελληνική Προσέγγιση του
Φορολογικού Συστήματος !!!
Δέκα συμμαθητές από
το Γυμνάσιο ξαναβρέθηκαν
μετά από 30 χρόνια και άρχισαν να κάνουν καθημερινή
παρέα. Με διαφορετική οικονομική κατάσταση ο
καθένας τους, αποφάσισαν να βρίσκονται στο καφενείο/ουζερί «Το Τηνιακό» όπου
έπιναν τις μπυρίτσες τους και έκαναν καθημερινό λογαριασμό 100€.
Οι 10 φίλοι συμφώνησαν επίσης
να πληρώνουν τον λογαριασμό με βάση την οικονομική κατάσταση του
καθενός, γεγονός που όλοι
θεώρησαν δίκαιο. Έτσι πλήρωναν τον λογαριασμό ως κάτωθι (όπως περίπου
πληρώνουμε τους φόρους μας):
Όνομα
|
Πληρώνει
|
Εργασία
|
Εισόδημα
|
|
1
|
Αρτέμιος
|
ταμείο ανεργίας
|
5.000€
|
|
2
|
Βασίλειος
|
ταμείο ανεργίας
|
5.000€
|
|
3
|
Γεώργιος
|
ταμείο ανεργίας
|
5.000€
|
|
4
|
Δημήτριος
|
ταμείο ανεργίας
|
5.000€
|
|
5
|
Ευστάθιος
|
1€
|
Part time ταμίας
|
10.000€
|
6
|
Ζαφείρης
|
2€
|
Τεχνικός Η/Υ
|
15.000€
|
7
|
Ηρόδοτος
|
8€
|
Δημόσιος υπάλληλος
|
25.000€
|
8
|
Θεοφάνης
|
12€
|
Δικηγόρος
|
40.000€
|
9
|
Ιγνάτιος
|
22€
|
Γιατρός
|
70.000€
|
10
|
Κωνσταντίνος
|
55€
|
Επιχειρηματίας
|
200.000€
|
ΣΥΝΟΛΟ
|
100€
|
Οι φίλοι μας, πλήρως
ικανοποιημένοι με την συμφωνία, βρισκόταν καθημερινά για τις μπυρίτσες τους. Ο
καφετζής, ο Δήμος, που απέκτησε ξαφνικά 10 νέους πελάτες, σαν
επιχειρηματικό μυαλό που ήταν, και για να μην τους χάσει από πελάτες, τους λέει
ένα Σαββατόβραδο: «Επειδή είσαστε οι καλύτεροι
πελάτες μου, θα σας κάνω έκπτωση 20€ στον λογαριασμό σας! Έτσι από εδώ και στο
εξής θα μου δίνετε 80€ για τις μπύρες σας αντί για 100€!».
Ξαφνικά οι 10 φίλοι μας
απέκτησαν ένα πρόβλημα να λύσουν: τι ποσό θα πλήρωνε τώρα ο καθένας
τους εάν συνέχιζαν να πληρώνουν τον λογαριασμό όπως πληρώνουμε τους
φόρους μας; Πως θα μοίραζαν την μείωση των 20€ μεταξύ των;
Ο Αρτέμιος (1ος)
είπε στους υπόλοιπους ότι λογικό θα ήταν οι τέσσερις πιο φτωχοί να συνεχίσουν
να μην πληρώνουν τίποτε, και οι υπόλοιποι έξι να μοιραστούν την έκπτωση ισόποσα
μεταξύ των. Δηλαδή ο καθένας από τους έξι να πληρώνει 3,33€ λιγότερα.
Εάν γινόταν αυτό, ο Ευστάθιος (5ος), και ο Ζαφείρης (6ος),
πίνοντας δωρεάν μπύρες, θα κέρδιζαν και χρήματα καθημερινά! Αυτή η
ιδέα απορρίφτηκε πάραυτα από τους υπόλοιπους!
Έτσι οι δέκα (10) φίλοι μας
ζήτησαν την βοήθεια του Δήμου του καφετζή που τους πρότεινε
την παρακάτω λύση:
Όνομα
|
Πλήρωνε
|
Πληρώνει
|
Διαφορά
|
% μείωσης
|
|
1
|
Αρτέμιος
|
||||
2
|
Βασίλειος
|
||||
3
|
Γεώργιος
|
||||
4
|
Δημήτριος
|
||||
5
|
Ευστάθιος
|
1€
|
1€
|
100%
|
|
6
|
Ζαφείρης
|
2€
|
1€
|
1€
|
50%
|
7
|
Ηρόδοτος
|
8€
|
5€
|
3€
|
38%
|
8
|
Θεοφάνης
|
12€
|
8€
|
4€
|
33%
|
9
|
Ιγνάτιος
|
22€
|
18€
|
4€
|
18%
|
10
|
Κωνσταντίνος
|
55€
|
48€
|
7€
|
13%
|
ΣΥΝΟΛΑ
|
100€
|
80€
|
Και οι 10 φίλοι μας
είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Οι 4 πιο φτωχοί
εξακολουθούν να πίνουν τις μπυρίτσες τους δωρεάν. Ο 5ος της παρέας (Ευστάθιος)
δεν πληρώνει πλέον τίποτε. Οι 5 που
θα συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό, τώρα πληρώνουν λιγότερα.
Όμως, όταν βρέθηκαν έξω από
το καφενείο, άρχισαν να συγκρίνουν πόσο λιγότερο πλήρωνε ο καθένας και
έτσι άρχισαν οι γκρίνιες…
· «Εγώ κέρδισα μόνο 1€ από την έκπτωση» είπε
ο Ευστάθιος (5ος). «Αλλά ο
Κωνσταντίνος κέρδισε 7€!»
· «Σωστά» είπε ο Ζαφείρης (6ος).
«Και εγώ κέρδισα 1€ αλλά είναι αδικία που ο
Κωνσταντίνος κέρδισε 700% περισσότερα!»
· «Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο Ηρόδοτος (7ος).
«Εγώ κέρδισα 3€ και αυτός 7€. Οι πιο πλούσιοι κερδίζουν τα πιο πολλά!» (Σ.Σ: ΑΘΑΝΑΤΗ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ)
· Ταυτόχρονα
σχεδόν οι 4 πρώτοι (Αρτέμιος, Βασίλειος, Γεώργιος και Δημήτριος)
ούρλιαζαν: «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Εμείς ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Το σύστημα
εκμεταλλεύεται μονίμως τους φτωχούς!»
Οι εννιά φίλοι, όλοι
δυσαρεστημένοι με τον Κωνσταντίνο που κέρδισε τα πιο πολλά, το περικύκλωσαν
έξω από το καφενείο, τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο και τον άφησαν αναίσθητο στο πεζοδρόμιο
της Λεωφ. Αλεξάνδρας…
Την επόμενη μέρα, την
Κυριακή, όπως ήταν αναμενόμενο, ο δαρμένος της παρέας, ο Κωνσταντίνος,
δεν εμφανίστηκε στο καφενείο. Οι υπόλοιποι εννιά έπιναν χαρούμενοι τις
μπυρίτσες τους έχοντας ταυτόχρονα βγάλει και το άχτι τους με τον
Κωνσταντίνο!
Η χαρά όμως τους κόπηκε
απότομα όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού! Τότε
ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που είχαν όλοι μαζί πάνω τους ήταν μόλις 32€... Ούτε
τον μισό λογαριασμό δεν μπορούσαν να πληρώσουν γιατί τους έλειπαν τα 48€ του Κωνσταντίνου…
Ο καφετζής αγανακτισμένος
γιατί έχασε τα λεφτά του, τους έκοψε την έκπτωση.
Οι φίλοι δεν ξαναβρέθηκαν
γιατί οι 4 πρώτοι δεν είχαν λεφτά για μπυρίτσες και ο τελευταίος που έβαζε και
τα περισσότερα δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι οι άλλοι έπιναν με τα
λεφτά του και τον έδερναν κιόλας.
Λοιπόν, φίλοι ,συνεργάτες, συγγενείς ,συνάδελφοι, εργαζόμενοι ,άνεργοι, συμφοιτητές και δημοσιογράφοι: Έτσι
ακριβώς δουλεύει και το σύστημα πληρωμής των φόρων.
Οι πιο πλούσιοι πληρώνουν τα
πιο πολλά. Όταν όμως γίνεται μείωση φόρων, αυτοί που πλήρωναν τους υψηλότερους
φόρους κερδίζουν τα πιο πολλά από την μείωση!
Εάν τους φορολογείς
περισσότερο από τους άλλους και τους επιτίθεσαι επειδή έχουν την ευχέρεια που
εσύ εκμεταλλεύεσαι, μπορεί να μην ξαναεμφανιστούν ποτέ στο «καφενείο».
Στη πραγματικότητα, μπορεί να αρχίσουν να πίνουν μπύρες
σε άλλα «καφενεία», εκτός της χώρας πιθανόν, όπου η ατμόσφαιρα
είναι πολύ πιο φιλική και πιθανώς οι μπύρες να κοστίζουν
λιγότερο!!!
Για όσους κατάλαβαν, δεν
απαιτείται εξήγηση!
Για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν, ΔΕΝ υπάρχει εξήγηση!
Υ.Σ. Αυτό το άρθρο, είναι παράφραση ενός ("Bar
Stool Economics" ) που έγραψε ο
David Kamerschen, Ph.D., Professor of Economics, University of Georgia.
======================================
Οι γιοι των αστών παίρνουν τα καλάσνικοφ
(αναδημοσίευση από athensvoice.gr)
Ήταν Δεκέμβρης του
2008 και αστός, γνωστός έμπορος στην Αθήνα, καλοσπουδαγμένος και
αριστερός στα νιάτα του, πενηντάρης πια, είναι ακουμπισμένος στον τοίχο
του Πολυτεχνείου και συνομιλεί με έναν από τους «παλιούς» των Εξαρχείων
από ένα παράθυρο. Το αντικείμενο της συζήτησης είναι ο γιος του, που
βρίσκεται μαζί με τα άλλα δεκαπεντάχρονα-δεκαεξάχρονα κλεισμένα μέσα
στο κτίριο. Είναι η δεύτερη ημέρα από τη δολοφονία του Αλέξη.
Ο πενηντάρης έμπορος ξέρει καλά τα κατατόπια. Κάποτε ήταν και αυτός, σε μεγαλύτερη ηλικία ίσως, κλεισμένος σε αυτά τα κτίρια του Μετσοβείου. Ήξερε τις «φάτσες». Με πολλούς από τους «παλιούς» μοιραζόταν κουβέντες και καφέδες, όταν βολόδερνε νεαρός φοιτητής στα αμφιθέατρα και τις καταλήψεις. Γέννημα θρέμμα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ήξερε λοιπόν πως ο γιος του δεν θα έβγαινε έξω από μόνος του. Θα το θεωρούσε ντροπή να εγκαταλείψει τους φίλους του. Το αίμα του Αλέξη ήταν νωπό. Η Αθήνα είχε πάρει φωτιά. Ο πενηντάρης έμεινε επί ώρες ακουμπισμένος στον τοίχο μιλώντας με τον... «καθοδηγητή». Έπρεπε ο «παλιός» να πεισθεί και να ζητήσει από το νεαρό γιο του αστού να εγκαταλείψει την κατάληψη και να γυρίσει στο σπίτι. Τελικά, κάποια στιγμή, το παιδί βγήκε. Ο πενηντάρης το αγκάλιασε και το πήρε μαζί του. Τις επόμενες ημέρες ο δεκαεξάχρονος πέρασε από οδόφραγμα σε οδόφραγμα και από την οργή στις πέτρες. «Το Κολωνάκι στα χαρακώματα». Η μεσαία τάξη πάει στον παράδεισο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 κυκλοφορούσε στις αίθουσες των κινηματογράφων μία κινηματογραφική παραγωγή που κατέγραφε την εξέγερση των μαθητών ενός μεγαλοαστικού Λυκείου της Αγγλίας. Ο τίτλος της ταινίας ήταν «Ιf». Προφητική ματιά σε μια μεσαία τάξη του μεταπολέμου που τα καύσιμα της είχαν τελειώσει. Η ταινία ήταν εξουθενωτικά βίαιη. Μόλις είχε περάσει το πρώτο τσουνάμι του Μάη του ’68. Η βία στην Ιταλία έπαιρνε διαστάσεις τρομακτικές.
Η κόρη του Νάσιουτζικ ήταν μόλις 18 ετών, όταν κατάλαβε πως ο πατέρας της, διανοούμενος, αγωνιστής, αριστερός, Επονίτης και κυνηγημένος, αλλά μεγαλοαστός, κατηγορείται για τη δολοφονία με 97 σφυριές του συναγωνιστή και φίλου του Διαμαντόπουλου. Ο Θανάσης Νάσιουτζικ ήταν πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ο Διαμαντόπουλος ήταν ο γραμματέας και μέλος του ΚΚΕ. Ήταν 1984 και το Κολωνάκι, όπως και το Ψυχικό, έμεναν άφωνα με τη στυγερή δολοφονία. Δέκα χρόνια μετά ο Νάσιουτζικ καταδικαζόταν τελεσίδικα από τον Άρειο Πάγο. Η νεαρή Παυλίνα θα θυμόταν για πάντα την κατακερματισμένη φιγούρα του πατέρα της πίσω από τα σίδερα. Από τότε, όπως λέει και η ίδια, άρχισε να συμβιώνει με την κατάθλιψη. Απολύτως κατανοητό.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο γιος της ο Νίκος βλέπει τον «κολλητό» του να πέφτει νεκρός δίπλα του από μια σφαίρα του ειδικού φρουρού. Είναι και οι δύο δεκαέξι μόλις ετών, φίλοι από τις αστικές γειτονιές της Αθήνας. Στα προαύλια των γνωστών καλών σχολειών των Βορείων Προαστίων έχουν γνωριστεί. Ο Αλέξης είναι νεκρός. Ο Νίκος αισθάνεται πως κάτι τον κυνηγά. Ο παππούς, ένας διανοούμενος – δολοφόνος κατά την κοινωνία. Η μητέρα με μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφία, συγγραφέας κατά συνθήκη, τραυματισμένη συθέμελα από την ιστορία του πατέρα της. Ο φίλος του νεκρός από τη σφαίρα ενός ακροδεξιού Μανιάτη μπάτσου. Η Αθήνα στις φλόγες. Πόσες αντιστάσεις εναπομένουν σε έναν έφηβο για να μεταφράσει την πραγματικότητα και να εξηγήσει τα συμβάντα; Πολύ λίγες, θα πει ο ειδικός αν ερωτηθεί.
Το μοντέλο της Γενιάς του Πολυτεχνείου έχει πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο του. Τα παιδιά μεγάλωσαν σε περιβάλλον πολιτικής αφασίας με γονείς που ενηλικιώθηκαν σε καθεστώς ευφορίας. Τα πάντα ήταν δυνατά αυτές τις δεκαετίες. Ακόμη και το χρήμα, ο έρωτας, η φήμη, η γνώση, το καλό κρασί. Ένα στοιχείο έλειπε από το μαγικό κουτάκι της ευτυχίας: η αλήθεια.
Οι πιτσιρικάδες στο «If» παίζουν με πραγματικά πυρά πόλεμο στο αστικό τους σχολείο κάπου στην Αγγλία. Διαθέτουν βαρύ οπλισμό και οι σφαίρες σκοτώνουν. Η τρέλα κερδίζει και η βία συναρπάζει. Τα παιδιά των μεγάλων αστικών οικογενειών εκδικούνται τους πατεράδες τους. Κυρίως εκδικούνται την απίστευτη «ευκολία» με την οποία συζεί η μεταπολεμική αστική γενιά στην Κεντρική Ευρώπη και τη Βρετανία.
Ο Νίκος συνελήφθη στη Βέροια σε ηλικία μόλις 20 ετών. Φώναξε, λένε, «Ζήτω η Αναρχία». Ήταν οπλισμένος με ένα καλάσνικοφ και ένα πιστόλι. Φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο. Ήταν προετοιμασμένος για πόλεμο. Δίπλα του ένα παιδί με πυρόξανθα μαλλιά, παραδίπλα άλλα δυο παιδιά. Ο μπάτσος από την Κοζάνη ήθελε να δείξει πως δεν είναι φλώρος, όπως οι Αθηναίοι συνάδελφοί του. Χτυπούσε όπου εύρισκε. Έβγαλε όλα τα απωθημένα του στους συλληφθέντες. Ο Δένδιας ξέρει ποιος είναι. Ο Νίκος έγραφε προ καιρού πως θέλει να είναι αυτός που καθορίζει τη ζωή του. Το υπογράμμιζε σε μία επιστολή του που την έστειλε για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αρνείται να καταθέσει στη δίκη για τη δολοφονία του φίλου του. Ο Νίκος τότε, όπως και τώρα, δεν ξέρει τελικά, ή το αισθάνεται άραγε, πως τελικά δεν καθορίζει αυτός τη ζωή του αλλά η δυναμική στην οποία συμμετείχε. Η μητέρα του τον στηρίζει με τα δεκανίκια που της προσφέρει η δική της τραυματική εμπειρία. Είναι δύσκολο να επιπλεύσεις μέσα στον υγρό τάφο μιας τραγωδίας. Πόσο δε μάλλον να αναπνεύσεις μέσα στον υγρό τάφο πολλών αλληλοεξαρτώμενων τραγωδιών.
Λένε πως η Επανάσταση είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας των αστών και της καθόδου των προλεταρίων. Στην Ελλάδα του 2013 οι γιοι των προλετάριων πυκνώνουν τις τάξεις της Χρυσής Αυγής από τη στιγμή που το 25% των μη οργανωμένων ψηφοφόρων του ΚΚΕ ψηφίζουν Μιχαλολιάκο. Οι γιοι των αστών παίρνουν τα καλάσνικοφ και φορούν αλεξίσφαιρα. Οι πυρήνες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στο Βόρεια Προάστια. Οι φασίστες πληθαίνουν στα Δυτικά Προάστια και τα βράδια κυνηγούν τους μετανάστες στους σταθμούς των τρένων. Κάτι δεν δένει. Κάτι δεν πάει καλά.
Ο φίλος μου καμπούριασε από την αγωνία εκείνο το βράδυ. Το μάτι του θόλωσε. Η σκιά πάνω στο μέτωπό του ήταν μια καινούργια ρυτίδα. Πέρασε καλά στη Μεταπολίτευση. Ήπιε το καλύτερο κονιάκ του κόσμου και το μοιράστηκε με τους φίλους του. Εκείνο το βράδυ όμως, στον τοίχο του Πολυτεχνείου, φοβήθηκε. Έβλεπε το σπλάχνο του να του... φεύγει μέσα από τα δάχτυλά του. Τα πράγματα πήγαν καλά για το συγκεκριμένο πιτσιρικά. Θα μπορούσαν όμως και να εξελιχθούν διαφορετικά και τώρα, σαν το μισοπεθαμένο λύκο, ο πενηνταπεντάρης πια να γλείφει με πόνο τις πληγές του. Τόσο απλό είναι. Τόσο εύκολο.
Ο Νίκος δεν θα μηνύσει εκείνους που τον κακοποίησαν στην Κοζάνη. Αποδέχεται τη συμμετοχή του στη ληστεία. Στα είκοσί του ξέρει πως θα μείνει για καιρό στη φυλακή.
Πάνω από το παλιό αριστοκρατικό σχολείο στην Αγγλία υψώνονται καπνοί. Οι στρατιώτες συλλαμβάνουν νεαρούς εφήβους με πυρόξανθα μαλλιά και γέρικο πια βλέμμα. Οι τραυματιοφορείς μεταφέρουν τα νεκρά κορμιά. Τότε, στη δεκαετία του ’70, ο τίτλος της ταινίας ήταν «Εάν». Τώρα, στον 21ο αιώνα, ο τίτλος είναι διαφορετικός. Η βία χτύπησε πια τη δική μας πόρτα.
Ο πενηντάρης έμπορος ξέρει καλά τα κατατόπια. Κάποτε ήταν και αυτός, σε μεγαλύτερη ηλικία ίσως, κλεισμένος σε αυτά τα κτίρια του Μετσοβείου. Ήξερε τις «φάτσες». Με πολλούς από τους «παλιούς» μοιραζόταν κουβέντες και καφέδες, όταν βολόδερνε νεαρός φοιτητής στα αμφιθέατρα και τις καταλήψεις. Γέννημα θρέμμα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ήξερε λοιπόν πως ο γιος του δεν θα έβγαινε έξω από μόνος του. Θα το θεωρούσε ντροπή να εγκαταλείψει τους φίλους του. Το αίμα του Αλέξη ήταν νωπό. Η Αθήνα είχε πάρει φωτιά. Ο πενηντάρης έμεινε επί ώρες ακουμπισμένος στον τοίχο μιλώντας με τον... «καθοδηγητή». Έπρεπε ο «παλιός» να πεισθεί και να ζητήσει από το νεαρό γιο του αστού να εγκαταλείψει την κατάληψη και να γυρίσει στο σπίτι. Τελικά, κάποια στιγμή, το παιδί βγήκε. Ο πενηντάρης το αγκάλιασε και το πήρε μαζί του. Τις επόμενες ημέρες ο δεκαεξάχρονος πέρασε από οδόφραγμα σε οδόφραγμα και από την οργή στις πέτρες. «Το Κολωνάκι στα χαρακώματα». Η μεσαία τάξη πάει στον παράδεισο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 κυκλοφορούσε στις αίθουσες των κινηματογράφων μία κινηματογραφική παραγωγή που κατέγραφε την εξέγερση των μαθητών ενός μεγαλοαστικού Λυκείου της Αγγλίας. Ο τίτλος της ταινίας ήταν «Ιf». Προφητική ματιά σε μια μεσαία τάξη του μεταπολέμου που τα καύσιμα της είχαν τελειώσει. Η ταινία ήταν εξουθενωτικά βίαιη. Μόλις είχε περάσει το πρώτο τσουνάμι του Μάη του ’68. Η βία στην Ιταλία έπαιρνε διαστάσεις τρομακτικές.
Η κόρη του Νάσιουτζικ ήταν μόλις 18 ετών, όταν κατάλαβε πως ο πατέρας της, διανοούμενος, αγωνιστής, αριστερός, Επονίτης και κυνηγημένος, αλλά μεγαλοαστός, κατηγορείται για τη δολοφονία με 97 σφυριές του συναγωνιστή και φίλου του Διαμαντόπουλου. Ο Θανάσης Νάσιουτζικ ήταν πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ο Διαμαντόπουλος ήταν ο γραμματέας και μέλος του ΚΚΕ. Ήταν 1984 και το Κολωνάκι, όπως και το Ψυχικό, έμεναν άφωνα με τη στυγερή δολοφονία. Δέκα χρόνια μετά ο Νάσιουτζικ καταδικαζόταν τελεσίδικα από τον Άρειο Πάγο. Η νεαρή Παυλίνα θα θυμόταν για πάντα την κατακερματισμένη φιγούρα του πατέρα της πίσω από τα σίδερα. Από τότε, όπως λέει και η ίδια, άρχισε να συμβιώνει με την κατάθλιψη. Απολύτως κατανοητό.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο γιος της ο Νίκος βλέπει τον «κολλητό» του να πέφτει νεκρός δίπλα του από μια σφαίρα του ειδικού φρουρού. Είναι και οι δύο δεκαέξι μόλις ετών, φίλοι από τις αστικές γειτονιές της Αθήνας. Στα προαύλια των γνωστών καλών σχολειών των Βορείων Προαστίων έχουν γνωριστεί. Ο Αλέξης είναι νεκρός. Ο Νίκος αισθάνεται πως κάτι τον κυνηγά. Ο παππούς, ένας διανοούμενος – δολοφόνος κατά την κοινωνία. Η μητέρα με μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφία, συγγραφέας κατά συνθήκη, τραυματισμένη συθέμελα από την ιστορία του πατέρα της. Ο φίλος του νεκρός από τη σφαίρα ενός ακροδεξιού Μανιάτη μπάτσου. Η Αθήνα στις φλόγες. Πόσες αντιστάσεις εναπομένουν σε έναν έφηβο για να μεταφράσει την πραγματικότητα και να εξηγήσει τα συμβάντα; Πολύ λίγες, θα πει ο ειδικός αν ερωτηθεί.
Το μοντέλο της Γενιάς του Πολυτεχνείου έχει πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο του. Τα παιδιά μεγάλωσαν σε περιβάλλον πολιτικής αφασίας με γονείς που ενηλικιώθηκαν σε καθεστώς ευφορίας. Τα πάντα ήταν δυνατά αυτές τις δεκαετίες. Ακόμη και το χρήμα, ο έρωτας, η φήμη, η γνώση, το καλό κρασί. Ένα στοιχείο έλειπε από το μαγικό κουτάκι της ευτυχίας: η αλήθεια.
Οι πιτσιρικάδες στο «If» παίζουν με πραγματικά πυρά πόλεμο στο αστικό τους σχολείο κάπου στην Αγγλία. Διαθέτουν βαρύ οπλισμό και οι σφαίρες σκοτώνουν. Η τρέλα κερδίζει και η βία συναρπάζει. Τα παιδιά των μεγάλων αστικών οικογενειών εκδικούνται τους πατεράδες τους. Κυρίως εκδικούνται την απίστευτη «ευκολία» με την οποία συζεί η μεταπολεμική αστική γενιά στην Κεντρική Ευρώπη και τη Βρετανία.
Ο Νίκος συνελήφθη στη Βέροια σε ηλικία μόλις 20 ετών. Φώναξε, λένε, «Ζήτω η Αναρχία». Ήταν οπλισμένος με ένα καλάσνικοφ και ένα πιστόλι. Φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο. Ήταν προετοιμασμένος για πόλεμο. Δίπλα του ένα παιδί με πυρόξανθα μαλλιά, παραδίπλα άλλα δυο παιδιά. Ο μπάτσος από την Κοζάνη ήθελε να δείξει πως δεν είναι φλώρος, όπως οι Αθηναίοι συνάδελφοί του. Χτυπούσε όπου εύρισκε. Έβγαλε όλα τα απωθημένα του στους συλληφθέντες. Ο Δένδιας ξέρει ποιος είναι. Ο Νίκος έγραφε προ καιρού πως θέλει να είναι αυτός που καθορίζει τη ζωή του. Το υπογράμμιζε σε μία επιστολή του που την έστειλε για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αρνείται να καταθέσει στη δίκη για τη δολοφονία του φίλου του. Ο Νίκος τότε, όπως και τώρα, δεν ξέρει τελικά, ή το αισθάνεται άραγε, πως τελικά δεν καθορίζει αυτός τη ζωή του αλλά η δυναμική στην οποία συμμετείχε. Η μητέρα του τον στηρίζει με τα δεκανίκια που της προσφέρει η δική της τραυματική εμπειρία. Είναι δύσκολο να επιπλεύσεις μέσα στον υγρό τάφο μιας τραγωδίας. Πόσο δε μάλλον να αναπνεύσεις μέσα στον υγρό τάφο πολλών αλληλοεξαρτώμενων τραγωδιών.
Λένε πως η Επανάσταση είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας των αστών και της καθόδου των προλεταρίων. Στην Ελλάδα του 2013 οι γιοι των προλετάριων πυκνώνουν τις τάξεις της Χρυσής Αυγής από τη στιγμή που το 25% των μη οργανωμένων ψηφοφόρων του ΚΚΕ ψηφίζουν Μιχαλολιάκο. Οι γιοι των αστών παίρνουν τα καλάσνικοφ και φορούν αλεξίσφαιρα. Οι πυρήνες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στο Βόρεια Προάστια. Οι φασίστες πληθαίνουν στα Δυτικά Προάστια και τα βράδια κυνηγούν τους μετανάστες στους σταθμούς των τρένων. Κάτι δεν δένει. Κάτι δεν πάει καλά.
Ο φίλος μου καμπούριασε από την αγωνία εκείνο το βράδυ. Το μάτι του θόλωσε. Η σκιά πάνω στο μέτωπό του ήταν μια καινούργια ρυτίδα. Πέρασε καλά στη Μεταπολίτευση. Ήπιε το καλύτερο κονιάκ του κόσμου και το μοιράστηκε με τους φίλους του. Εκείνο το βράδυ όμως, στον τοίχο του Πολυτεχνείου, φοβήθηκε. Έβλεπε το σπλάχνο του να του... φεύγει μέσα από τα δάχτυλά του. Τα πράγματα πήγαν καλά για το συγκεκριμένο πιτσιρικά. Θα μπορούσαν όμως και να εξελιχθούν διαφορετικά και τώρα, σαν το μισοπεθαμένο λύκο, ο πενηνταπεντάρης πια να γλείφει με πόνο τις πληγές του. Τόσο απλό είναι. Τόσο εύκολο.
Ο Νίκος δεν θα μηνύσει εκείνους που τον κακοποίησαν στην Κοζάνη. Αποδέχεται τη συμμετοχή του στη ληστεία. Στα είκοσί του ξέρει πως θα μείνει για καιρό στη φυλακή.
Πάνω από το παλιό αριστοκρατικό σχολείο στην Αγγλία υψώνονται καπνοί. Οι στρατιώτες συλλαμβάνουν νεαρούς εφήβους με πυρόξανθα μαλλιά και γέρικο πια βλέμμα. Οι τραυματιοφορείς μεταφέρουν τα νεκρά κορμιά. Τότε, στη δεκαετία του ’70, ο τίτλος της ταινίας ήταν «Εάν». Τώρα, στον 21ο αιώνα, ο τίτλος είναι διαφορετικός. Η βία χτύπησε πια τη δική μας πόρτα.
πηγή: http://www.athensvoice.gr
====================================================================
a) διαβάστε
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ 4/2/2013 ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (η υπερφορολόγηση των ακινήτων)
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Η Αμερική αύριο)
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μιαμικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (η Αμάλθεια και οι άλλοι)
β) ακούστε
γ) χαμογελάστε!
δ) φιλοσοφείτε!
ε) επενδύστε!
- Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΑΜΑΛΘΕΙΑ
- ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΧΦ (The Well-Tempered Amaltheia's Portfolio)
- ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟ ΤΗΣ ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ
- ΤΟ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΛΘΕΙΑ
- ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ
- ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
- ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ
- Μεταβολές στα Χαρτοφυλάκια Επενδύσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου