ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Ψαλίδι… στις συντάξεις)

Ψαλιδι… στις συνταξεις

Μόλις διάβασα στον τύπο “Εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε σχέση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, συζητήθηκαν χθες, σε σύσκεψη εργασίας που είχε….,  ….ενώ μίλησε για ελλείμματα σε κάποια ταμεία και αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο σταδιακής μείωσης των συντάξεων χωρίς να πει κάτι περισσότερο”

Έχω την άποψη ότι η αίσθηση δικαίου είναι απαραίτητο στοιχείο για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους.

Αν οι πολίτες του διψούν για δικαιοσύνη και τη θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση στην λήψη οποιασδήποτε απόφασης, τότε η ζωή τους κυλά ειρηνικά και πλούσια.

Αυτό βέβαια ισχύει για όλες τις δραστηριότητες μας και φυσικά και στο πως υπολογίζεται και μοιράζεται η σύνταξη.

Ο απλός και δίκαιος κανόνας ορίζει ότι το ύψος της σύνταξης προσδιορίζεται από τα έτη πραγματικής υπηρεσίας του εργαζόμενου και από το ετήσιο, κάθε φορά, ποσό των εισφορών που πληρώνει στο Ταμείο του.

Εξαιρούνται του κανόνα αυτού μόνο οι πραγματικά ανάπηροι.

Για την τελειότητα του υπολογισμού χρειάζεται να ληφθούν και ορισμένες λεπτομέρειες που εδώ θα τις παραλείψω, χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία.

Ερωτάται, κατά πόσο ο ανωτέρω κανόνας έχει ληφθεί υπόψη από την Πολιτεία αλλά και από τους εκπροσώπους των εργαζομένων (τους συνδικαλιστές);

Δυστυχώς η απάντηση είναι κατηγορηματικά Αρνητική.

Καθόλου δεν υπήρξε μέχρι τώρα έστω ελάχιστο ενδιαφέρον να εφαρμοσθεί.

Υπάρχουν χιλιάδες "συνταξιούχοι" χωρίς να έχουν συμμετάσχει ούτε με ένα σεντς στα κοινά βάρη και όμως λαμβάνουν σταθερά τη σύνταξη τους ολόκληρες δεκαετίες ζώντας σε βάρος κάθε έλληνα είτε βιοπαλαιστή είτε μικρομισθωτού που με συνέπεια σε όλη του τη ζωή πληρώνει τις υποχρεώσεις του (φόροι, εισφορές, προσαυξήσεις, κ.ο.κ.).

Και να σκεφθεί κανείς όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο.

Είναι δίκιο αυτό ή κατάχρηση εξουσίας;

Είναι διαφορετικό θέμα η αλληλεγγύη και διαφορετικό θέμα η νομοθετημένη "αναγκαστική κλοπή".

Η αναγκαστική κλοπή των εισφορών, που έχει οργανώσει και "νομιμοποιήσει" το κράτος,  μαζί με τις κραιπάλες των χιλιάδων διορισμών ανθρώπων στο «δημόσιο» και τις ανέλεγκτες υπέρογκες δαπάνες αποτελούν την αιτία της πτώσεως της χώρας.

Στην ευρύτερη ανυποληψία που βρεθήκαμε άπαντες ξεxωρίζει και η κλειστή οργάνωση των επαγγελματιών της χώρας, βάσει της οποίας,  όποιος νέος επαγγελματίας δεν είναι τυχερός εκ κληρονομιάς ή κομματικής τύχης δεν έχει, κατά κανόνα,  στον ήλιο μοίρα.

Βέβαια ποτέ δεν είναι τόσο αργά. Πάντα υπάρχει λύση. Κάποιος αξιωματούχος σε κάποια δημόσια αρμόδια αρχή μπορεί να κάνει την αρχή.
Να υπολογίζονται τα πράγματα σωστά και δίκαια.

Μπορεί και τώρα να γίνει. Μια καινούργια αρχή, την έχουμε όλη ανάγκη.