ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Ο Χ Ι)

Ο Χ Ι

Στην κατάληψη της χώρας από ανέχεια και ανόητους

Το 1940 έμελε να γίνει το έτος που θα αντιπροσώπευε την αποφασιστικότητα, την ομοθυμία και γενναιότητα της νέας Ελλάδας και του αναγεννώμενου πολιτισμού της.

Την 28^η Οκτωβρίου του έτους εκείνου, ο ισχυρός Πρωθυπουργός της χώρας, ο Ιωάννης Μεταξάς, θεμελιωτής της εθνικής ενότητας, είπε στην ιταμότητα των καιρών ΟΧΙ δεν θα περάσει η αναίδεια σε βάρος της πατρίδας μας.

Και έτσι έγινε! Και όχι μόνο αυτό, η στάση της Ελλάδος κατά του άξονος της βίας και πολέμου,  απετέλεσε το καλό παράδειγμα σε όλο τον κόσμο.

Τελικά η ελευθερία νίκησε.

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά την δόξα του ΄40, η Ελλάδα υποκύπτει χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτικός πόλεμος.

Υποκύπτει διότι ευνουχήθηκε η δύναμη της ορμής του νέου ανθρώπου, κατεστάλη η επαναστατική συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, εκμαυλίστηκαν συνειδήσεις, διώχθηκε και συκοφαντήθηκε ό,τι το εθνικόν, υπονομεύτηκε η ενότητα και η κοινωνική συνοχή, αλλοιώνεται επικίνδυνα και συστηματικά η σύνθεση του πληθυσμού και αποπειράται να ¨φτιαχτεί¨ νέα οντότητα χυλώδους μορφής, άβουλη και προσαρμόσιμη σε κάθε απαραίτητο σχήμα.

Πρωτεργάτες της εσωτερικής υπονόμευσης, εκουσίως ή ακουσίως (ποιος ξέρει και τι σημασία άραγε έχει) η πολιτική ηγεσία στο σύνολο της.

Αμοραλισμός και κυνισμός τα θεμέλια του νέου πολιτικού συστήματος, το οποίο κατά την άποψη μου ξεκινά από το 1973, μετά τον "εξοστρακισμό" της στρατιωτικής παρένθεσης και με ότι άγριο ακολούθησε.
Βαθμιαία, οι επανακάμψαντες, χτίσανε το βασίλειο της "δημοκρατίας" με κυρίαρχες αξίες, της ανεντιμότητας, της διαπλοκής, της μίζας, της ανευθυνότητας, του ατομισμού, της πονηριάς, της αλαζονείας, της δημαγωγίας και του λαϊκισμού. Όλο το σύνολο των αρνητικών συναισθημάτων που έχει ο άνθρωπος και μόνο αυτά, χωρίς υπερβολή, βρήκαν τους καλλίτερους εκφραστές τους, στην «νέα» πολιτική ¨ηγεσία¨ .

Ο ωχαδερφισμός, η αρπαχτή, η σπατάλη, η εφήμερη κατανάλωση, η έλλειψη αξιοκρατίας και ικανοτήτων, η στελέχωση κρίσιμων θέσεων με ανθρώπους ημιμαθείς, ανεπάγγελτους ή με αποτυχημένες ή μέτριες καριέρες είναι ένα μικρό απάνθισμα των έργων του νέου πολιτικού κόσμου της χώρας.
Και το σημερινό αποτέλεσμα, η Ελλάδα γυμνή από πόρους, περηφάνια και εξευτελισμένη σύρεται με την συνεναισή της στην εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και ίσως της δημοκρατίας(;) αν αυτή ποτέ υπήρξε.

Η ανέχεια και οι κάθε λογής άσχετοι να  κυριαρχούν.

Πόσο κυριαρχούν;  τόσο όσο οι νέες φίλιες  δυνάμεις εκ του εξωτερικού προερχόμενες να αιτιολογείται η εισβολή τους από τους ριψάσπιδες ¨ηγέτες¨ μας ως το αναγκαίο know how υψηλής ποιότητας.

Ριψάσπιδες όχι σήμερα αλλά 35 χρόνια που δεν θέλησαν ποτέ να δώσουν την μάχη.

Την μάχη πάνω από όλα της επιβαλλόμενης μεταξύ τους συνεργασίας για την πραγμάτωση κοινών εθνικών στόχων. Προτίμησαν τα εύκολα, την συνέργεια στην λεηλασία. Δεν έχει σημασία αν σκόπιμα ή όχι αν έγινε. Σημασία έχει ότι η χώρα και ένα μέρος του πληθυσμού σιγά - σιγά αποξενωνόταν από την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και την επιδίωξη με πίστη και  προσπάθεια να κερδίζει το μέλλον του με συνέπεια να εθισθεί στα εύκολα που το δανεικό χρήμα προσέφερε, να υπνωτισθεί στην επίπλαστη πρόσκαιρη ευημερία και βαθμιαία χωρίς να το καταλάβει να  πέσει σε μαρασμό και απελπισία. Ευνουχισμένος ντρέπεται για αυτό που διαπιστώνει ότι έπαθε.

Οι κουκουλοφόροι είναι θεσμός στα 35 και πλέον χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο. Κουκούλωναν τα πάντα. Ακόμα και τα ονόματα ηγετών του έθνους.

Διδάσκεται η ιστορία με παράξενο τρόπο. Στην ερώτηση ποιος είναι ο πρωθυπουργός του ΟΧΙ η απάντηση παραπλανητικά συγκαλυπτική, ο λαός. Ποιοι είναι οι ηγέτες της εθνικής επανάστασης, ο λαός.

Βέβαια ο λαός. Αλλά ο λαός έχει τον ηγέτη του με επώνυμο που δεν το κρύβει. Κρύβονται όμως αυτοί που έχουν ζημιώσει τόσο πολύ το έθνος και δεν επιθυμούν να ακούγονται τα ονόματα τους. Προτιμούν να ακούγεται, η λέξη «ο λαός». Είναι τόσο ακίνδυνη. Όχι όμως πάντα.

Τελευταίο επικίνδυνο μέτρο,  ο φόρος ακίνητης περιουσίας ή ακριβέστερα ο φόρος «δήμευσης»  της όποιας περιουσίας έχει κάθε έλληνας σε κάθε άκρο της πατρίδας του. Τελευταία κίνηση,  χαριστική βολή.

Οι ανόητοι ή ανίκανοι κτυπούν για τα ελάχιστα ενώ δίπλα τους «σιδηρόφρακτες αλυσίδες εισαγωγικού εμπορίου» μεταφέρουν μη καταβαλλόμενους φόρους, μέσω του μηχανισμού εσωτερικής τιμολόγησης, ύψους δισεκατομμυρίων €, στο εξωτερικό, ρουφώντας το αίμα της ελληνικής οικονομίας.

Ποτέ όμως δεν είναι πολύ αργά.

Ένα δυνατό φύσημα χρειάζεται να διώξει ό,τι αποτελεί σκουπίδι για τη χώρα. Ειρηνικά θα πρόσθετα. Απαραιτήτως Ειρηνικά, όπως προβλέπει το Σύνταγμα και οι νόμοι για να γαληνέψει και προκόψει ο τόπος.

ΟΧΙ, λοιπόν στα σκουπίδια που μας πνίγουν. ΝΑΙ στους δημιουργικούς, φιλοπρόοδους και εργατικούς Έλληνες. Είναι οι περισσότεροι. Είναι η δεξαμενή των υγιών δυνάμεων του Έθνους. ΝΑΙ στις απαραίτητες και σε όσους τις προωθούν, μεταρρυθμίσεις της Διοίκησης ώστε να εξυγιανθεί από την διαφθορά και να εκσυγχρονισθεί ως προς το παραγόμενο έργο και την ποιότητα.

ΝΑΙ στην σημαντική μείωση και εξυγίανση του δημοσιονομικού μεγέθους του Κράτους με μείωση και εξορθολογισμό των δαπανών και μελετημένη μεταφορά ανθρώπινων πόρων στον ιδιωτικό τομέα για ανάδειξη των ικανοτήτων του. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να λαμβάνουν την αμοιβή τους όχι ως δικαίωμα αφέντη προς δούλο αλλά ως δικαίωμα από προσφερόμενη εργασία. Να παύσει το δημόσιο να πληρώνει άτομα που είναι ικανά αλλά δεν εργάζονται και Κανείς Έλληνας δεν είναι δούλος για να πληρώνει τις αμοιβές αυτές υποχρεωτικά, μέσω δυσβάστακτης πλέον φορολογίας. ΝΑΙ στην εργασία. Είναι καιρός να ανοίξουν πολλές δουλειές. Για αυτό, ΝΑΙ στο άνοιγμα των επαγγελμάτων και εξάλειψη της ολιγοπωλιακής και μονοπωλιακής οργάνωσης της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών με σκοπό την επανεκκίνηση του Ενάρετου κύκλου Ανάπτυξης και Ευημερίας.

ΝΑΙ στην πάταξη της φοροδιαφυγής, στην πράξη όχι στα λόγια. Τα κλειστά επαγγέλματα, ομολογείται από όλους, είναι φωλιά φοροφυγάδων, επιτέλους Αιδώς.

ΝΑΙ στο Αναπτυξιακό Κράτος, που προωθεί την ενσωμάτωση των σύγχρονων τεχνολογιών στην παραγωγική δομή και οργάνωση όλης της οικονομίας.

ΝΑΙ σε καθετί δημιουργικό και χρήσιμο, μακριά από σκοπιμότητες και ανοησίες.

ΟΧΙ στην μίζερη αντιμετώπιση της Ζωής, δεν μας ταιριάζει είναι ανατολίτικη αντίληψη. ΝΑΙ όλοι οι Έλληνες μπορούν να πετύχουν Νίκη που να ξεπερνά την Νίκη του ΄40 και να είναι μακροχρόνια διατηρήσιμη.

Εμπρός Όλοι μαζί!

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (ΟΧΙ μόνο διαμαρτυρίες, Χρειάζονται και Προτάσεις)

ΟΧΙ μόνο διαμαρτυρίες, Χρειάζονται και Προτάσεις

Αντί να αναθεματίζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις με αοριστίες, Ας Ζητήσουμε από την Πολιτεία  με σοβαρότητα και με γνώμονα «ότι τα αγαθά κόποις κτώνται» ή διαφορετικά διατυπωμένο «δεν καταβάλλεται  αμοιβή σε εργαζόμενο που δεν προσφέρει εργασία" τα εξής:

α) μετακίνηση  του 50% περίπου των "εργαζομένων" από τον Δημόσιο Τομέα (όπως υπηρεσίες καθαριότητας, αποκομιδής σκουπιδιών, προβληματικών εν γένει υπηρεσιών που δεν προσφέρουν ή υπολειτουργούν ή θέτουν σε κίνδυνο τα έννομα αγαθά,  κ.α.) στον Ιδιωτικό Τομέα ώστε να εξασφαλίσουν δίκαια την αμοιβή τους με την εργασία τους και να αναδείξουν τις ικανότητες που πράγματι έχουν.

Υψηλής ποιότητας οργάνωσης όλων των υπηρεσιών που αποτελούν, παραδοσιακά, μέρος της λειτουργίας του Δημοσίου (οικονομικές υπηρεσίες, πολιτισμός, χωροταξία, εθνική άμυνα, παιδεία, εξωτερική πολιτική, κ.ά) με αναγκαία επιδίωξη την μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους όπως εκφράζεται από  την ενίσχυση και δίκαιη κατανομή των φορολογικών εσόδων, την εκλογίκευση των δαπανών με κριτήριο την κοινωνικοοικονομική σημασία τους και τέλος την  εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος.

β) διαχωρισμό των συνταξιούχων σε Πραγματικούς Συνταξιούχους (μόνο όσοι έχουν πληρώσει τις εισφορές τους στα Ασφαλιστικά Ταμεία και οι πραγματικά ανάπηροι) και σε Άτομα που έχουν ανάγκη της Κοινωνικής Μέριμνας(αναξιοπαθούντες, άτομα γενικά που δεν πλήρωσαν ποτέ  εισφορές για οποιοδήποτε λόγο).

γ) καθορισμό του ύψους της σύνταξης στους Πραγματικούς Συνταξιούχους με κριτήριο το ύψος των συνολικών εισφορών τους και την ηλικία συνταξιοδότησης τους (θα αναδειχθούν περιπτώσεις που λαμβάνουν σκανδαλωδώς περισσότερα και άλλες άδικες που υστερούν σημαντικά. Είναι καιρός για απονομή δικαιοσύνης στις συντάξεις)

δ) αυστηρό καθορισμό του αριθμού και του επιδόματος Κοινωνικής Μέριμνας μόνο στα άτομα που την έχουν ανάγκη με επιβάρυνση του προϋπολογισμού, σύμφωνα με τα περιθώρια που υπάρχουν.

ε) όλες οι δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις περνούν, οργανωμένα και σε σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια των πολιτών της χώρας και γενικά σε ενδιαφερόμενους επενδυτές κατόπιν πλειοδοτικών διαγωνισμών μεταβίβασης της ιδιοκτησίας τους.

Το προϊόν της ρευστοποίησης υποχρεωτικά εκχωρείται σε ένα ασφαλιστικό ταμείο, που θα ιδρυθεί με την συγχώνευση όλων των υφιστάμενων. Σκοπός της εκχώρησης η ενδυνάμωση των αποθεματικών που έχουν πληγεί και η δυνατότητα παροχής των συντάξεων απρόσκοπτα στο μέλλον.

ζ) εύρυθμη λειτουργία της Επιτροπής Ανταγωνισμού, με συμμετοχή σε αυτήν μελών που θα κληρώνονται από λίστα προτεινομένων προσωπικοτήτων, Ελλήνων και Ξένων ώστε να εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία και αμεροληψία τους.

η) κατάργηση μονοπωλίων, ολιγοπωλίων και κλειστών επαγγελμάτων, διότι όλοι οι Έλληνες Πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο και έχουν ίσιες ευκαιρίες επαγγελματικών επιλογών, σταδιοδρομίας  και γενικά  προκοπής.

Η ελληνική επανάσταση του 1821 είναι ανήθικο και καταστροφικό για όλους να ακυρώνεται από την ιταμότητα των επικεφαλείς επαγγελματικών, επιστημονικών και μη, οργανώσεων της Πατρίδας μας, να κρατούν ,  με προσκόμματα και απαράδεκτες συμπεριφορές, θεόκλειστα τα επαγγέλματα τους.
Είναι καιρός πλέον οι Έλληνες να μην  κρατούνται δέσμιοι οικονομικών συντεχνιών και να έλθει σε όλους μας η ποθητή οικονομική ελευθερία, ελευθερία επιλογής και άσκησης του επαγγέλματος, ελευθερία και δυνατότητα διαπραγμάτευσης της αμοιβής του επαγγελματία για τις υπηρεσίες του και γενικά, ελευθερία εισόδου και εξόδου σε κάθε επάγγελμα. Δεν αρκεί η ελευθερία του λόγου αλλά χρειάζεται και ελευθερία στην οικονομική δράση.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Χρέος, ελλείμματα και θεσμικό πλαίσιο διαχείρισης τους)

Χρέος, ελλείμματα και θεσμικό πλαίσιο διαχείρισης τους

Ίσως είναι από τις λίγες φορές στην ιστορία  που τα αίτια της διεθνούς οικονομικής κρίσης, κυρίως κρίση των δυτικών χωρών, είναι τόσο εμφανή και αναμφισβήτητα συνδέονται με την ανθρώπινη πλεονεξία, απληστία και αλαζονεία.

Στο δυτικό, διεθνές, περιβάλλον η ζημιά προήλθε κυρίως από επενδυτικά λάθη και κακές επιλογές των τραπεζών που προέκυψαν από ένα συναίσθημα κατακυρίευσης των πάντων.

Αλλά και στο δημόσιο τομέα η τάση  να δαπανούν περισσότερο έτεινε να κυριεύει όλα τα δυτικά κράτη και να παραμερίζει μέρος της εγχώριας παραγωγής προς όφελος των ανερχόμενων οικονομιών της Ασίας και Λατινικής Αμερικής.

Η χώρα μας δεν θα έμενε πίσω μπροστά στη μόδα της υπερκατανάλωσης με ξένα λεφτά. Με τη διαφορά ότι  την ζημιά σε εμάς την έκανε το Δημόσιο και όχι οι τράπεζες. Πρωτεύσαμε, όπως δείχνουν τα δεδομένα στο συνολικό χρέος και στην μείωση της εγχώριας παραγωγής.

Μετά την αρχική ευδαιμονία άρχισε σε όλα τα δυτικά έθνη να φθάνει, σταδιακά, ο λογαριασμός που η οικονομία όλα τα περασμένα χρόνια κατέγραφε. Οι πρώτοι λογαριασμοί αφορούσαν στην αύξηση της ανεργίας.

Οι άνθρωποι έπρεπε να πληρώσουν το τίμημα του υψηλού μισθού όσων παρέμεναν στην παραγωγή με την εκτόπιση των πιο αδύναμων παραγωγικών κλάδων και την ανεργία που αυτό συνεπάγετο. Κανένας λόγος για προσαρμογή μισθών και τιμών στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον, ήταν κάτι σαν απαγορευτικό. Η κοινωνία ανεχόταν την υψηλή ανεργία (χωρίς αιδώ;) αρκεί να διατηρούν οι "τυχεροί" τις υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Μετά  ήρθαν οι λογαριασμοί των τόκων, λόγω του υψηλού δανεισμού.

Και τέλος όταν οι πληρωμές άρχισαν να καθυστερούν προστέθηκε και ο χειρότερος παράγων για την οικονομία, η αρνητική ψυχολογία.

Κάτω από το έντονα αρνητικό κλίμα για το τι συμβαίνει και ιδιαίτερα  το  τι προοπτικές κρύβει, οι αποταμιευτές, μέσω των αγορών έδειξαν τις κακές διαθέσεις τους κυρίως όσον αφορά στις προτιμήσεις των στα κυβερνητικά χρεόγραφα των δυτικών χωρών.

Το καθοδικό σπιράλ είχε ξεκινήσει.

Πως θα σταματήσει;

Κατά την γνώμη μου, η μόνη λύση που μπορεί να έχει άμεσα θετικά αποτελέσματα είναι η νομισματικοποίηση μέρους του χρέους σε κάθε χώρα χωριστά που είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί και η ταυτόχρονη εφαρμογή προγραμμάτων για δημοσιονομική εξυγίανση αλλά και μετεκπαίδευση των ανέργων και όσων η εργασία θα αλλάξει. Είναι περιττό να γραφτεί στο σημερινό κόσμο των ραγδαίων εξελίξεων και καινοτομιών δεν χωρούν κλειστά επαγγέλματα και ολιγοπωλιακά οργανωμένες αγορές.Παράλληλα οι χώρες μέλη της ευρωζώνης πρέπει να ομονοήσουν και συμφωνήσουν σε ενιαία οικονομική πολιτική, η οποία θα πραγματοποιείται μέσω κοινού και αποδεκτού μηχανισμού (π.χ. έχει προταθεί κοινό υπουργείο οικονομικών).

Θα χρειασθεί μια μεταβατική περίοδος που πιθανόν να διαρκέσει, ανάλογα με τα διαρθρωτικά προβλήματα και τις ικανότητες κάθε χώρας, από 5 μέχρι και10-12 έτη.

Πιο σημαντικό, όμως από όλα είναι η θεσμοθέτηση των κανόνων χρηστής και αποτελεσματικής χρηματοοικονομικής διαχείρισης τόσο για τις επιχειρήσεις και τον τραπεζικό τομέα όσο ιδιαίτερα για την διαχείριση των δημοσιονομικών μεγεθών.

Ήδη σε αρκετές χώρες, χρηματοοιοκονομικοί κανόνες διαχείρισης, ιδιαίτερα για τα δημοσιονομικά μεγέθη, έχουν ενσωματωθεί στο σύνταγμα τους ως υπέρτατου μέσου νομικής προστασίας του δημόσιου χρήματος.

Η εποπτεία κράτους, επιχειρήσεων και τραπεζών από ανεξάρτητες αρχές στην τήρηση των κανόνων χρηματοοικονομικής διοίκησης και επιβολή ποινών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος για την αποτελεσματική λειτουργία της οικονομίας.

Για παράδειγμα, όπως στην πολεοδομία για την ανέγερση ενός κτίσματος υπάρχουν μηχανικοί κανόνες που εξασφαλίζουν, εκ των προτέρων, την αντοχή και λειτουργία του έτσι και στην διαχείριση της οικονομίας πρέπει να εφαρμόζονται κανόνες και δείκτες χρηματοοικονομικής διαχείρισης και να οριοθετούνται εκ των προτέρων τα σύνορα των διοικητικών αποφάσεων ώστε να εξασφαλίζεται η αντοχή και η απόδοση του οικονομικού συστήματος. Βάσει των κανόνων αυτών θα ασκείται και ο αναγκαίος έλεγχος.

Χωρίς συγκεκριμένα όρια στις οικονομικές αποφάσεις τα αποτελέσματα θα είναι χαοτικά ( π.χ. αύξηση μισθοδοτικής δαπάνης χωρίς υποχρέωση καθορισμού των πηγών κάλυψης της οδηγεί σε ελλείμματα, κατασπατάληση πόρων, σε ανεπανόρθωτο ζημιά για την κοινωνία).

Η συνετή εφαρμογή ενός τέτοιου μακροχρονίου προγράμματος θα αποκαταστήσει την χαμένη ανταγωνιστικότητα, θα επαναφέρει το χαμένο ύψος της παραγωγής στο προηγούμενο και υψηλότερο επίπεδο και τελικά θα οδηγήσει τις χώρες αυτές έξω από την κρίση.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Αξίζει που κινδυνεύουν οι ελληνικές τράπεζες να "κρατικοποιηθούν";)

Αξίζει που κινδυνεύουν οι ελληνικές τράπεζες να "κρατικοποιηθούν";

Τις προηγούμενες ημέρες, η χώρα μας είχε την τιμή να την επισκεφθεί ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομίας και Τεχνολογίας  της Γερμανίας, Δρ. Philip Rösler, ο οποίος μεταξύ άλλων έκανε τις εξείς θετικές για εμάς δηλώσεις :

“Προσπαθούμε να κάνουμε ότι χρειαστεί για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη”

“Κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να στείλουμε ένα μήνυμα σταθερής Ευρώπης και οι χώρες με δυσκολίες όπως η Ελλάδα να στηριχθούν, καθώς οι επιθέσεις των αγορών κατά μιας χώρας της Ευρωζώνης αποτελούν επίθεση κατά της ίδιας της Ευρωζώνης”.

Επίσης έκανε λόγο για επενδυτικά σχέδια και επενδυτικές προτάσεις και αναφέρθηκε  στην πρώτη συμφωνία που υπεγράφη και στο ενδιαφέρον για την κατασκευή αγωγών.

Ευπρόσδεκτες είναι οι επενδύσεις και οι κάθε μορφής καλώς νοούμενες συνεργασίες από κάθε τρίτο που επιθυμεί παρουσία στον Τόπο μας.

Ένα σοβαρό θέμα, σχετικά με την κρίση, και το οποίο είναι επίκαιρο έχει να κάνει με το ενδεχόμενο του αφελληνισμού των ελληνικών τραπεζών. Είναι διάχυτο ώς κατάσταση που συμβαίνει στην Ελλάδα ότι οι ελληνικές τράπεζες:

 α) από παράδοση συμπαραστέκονται πάντα και σε όλους τους δύσκολους καιρούς, οικονομικά στο Ελληνικό Δημόσιο και

 β) ανάλογη είναι και η στάση τους στα ελληνικά νοικοκυριά.

Πρόκειται δηλαδή για μια μακροχρόνια σχέση που δεν απαντάται, συνήθως, σε άλλες μοντέρνες ιδίως χώρες.

Η σχέση αυτή που κτίζεται με υπομονή, κόπους και θυσίες είναι αυτή που δημιουργεί τις αξίες και απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση στη διαχείριση της, όταν βρεθεί στη δίνη της κρίσης, διαχείριση που δεν είναι συνήθης με άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Διαχείριση λεπτών προσεγγίσεων, που στηρίζεται στην ιστορία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και της προσφοράς του σε χαλεπούς καιρούς και απαιτεί έμπειρους, έντιμους και ικανούς διαχειριστές και όχι αδαείς.

Ο λόγος που γίνεται, τις ημέρες αυτές, για το πως και πόσο θα μειωθούν τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με κατάληξη όσον αφορά στις Ελληνικές Τράπεζες να περάσουν σε άλλα «ξένα;» χέρια μέσω «κρατικοποίησης» τους είναι, επιεικώς, κατά την γνώμη μου, απαράδεκτος.

Στην ανάγκη, αν δεν υπάρξει νομισματικοποίηση του ελληνικού χρέους, που οφείλει η Ευρώπη να το κάνει, μέσω της Ε.Κ.Τ.,  κατά το μέρος που υπερβαίνει τις δυνατότητες αποπληρωμής του, τα ελληνικά ομόλογα που έχουν Ελληνικές Τράπεζες θα πρέπει να θεωρηθούν οιονεί πληρωτέα, διότι έτσι είναι ή ήταν η σχέση τους με την Ελληνική Πολιτεία και θα αποπληρωθούν στο μέλλον από το κράτος, όταν ορθοποδήσει αλλά και από απομειώσεις που οι τράπεζες κανονικά θα κάνουν.

Πρέπει να γίνει και γνωστό και κατανοητό  σε όλους αλλά και στους  υπευθύνους της Ε.Ε. ότι σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές τράπεζες που χάσανε λεφτά με δική τους υπαιτιότητα και συνεπώς πρέπει με ίδιες δυνάμεις να τα αναπληρώσουν (διαφορετικά κρατικοποιούνται), οι ελληνικές τράπεζες τις «βούλιαξε» η ελληνική πολιτεία όπως συνεχίζει να βυθίζει και μεγάλο τμήμα της ιδιωτικής παραγωγής.

Μια έστω και προσωρινή «μεσολάβηση» του δημοσίου στην διοίκηση τους με έγκριση των ευρωπαϊκών αρχών ισοδυναμεί με αναγνώριση στον ζημιάρη ρόλο «ικανού» για άλλες όμως ανομολόγητες επιδιώξεις. Ο ζημιάρης σε ρόλο νοικοκύρη σε ξένο οίκο δεν πείθει. Αν ανένηψε, ας το δείξει στον δικό του τομέα διοίκησης, και βέβαια είναι ανάγκη να το κάνει. 

Οι Ελληνικές Τράπεζες πάντα έκαναν το καθήκον τους, το κάνουν και τώρα και το Κράτος μας θέλω να πιστεύω, θα το ανταποδώσει.

Για τις ικανότητες του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ο κ. Βασίλης Ράπανος, πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών δήλωσε,  στο συνέδριο του Economist

«Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα άντεξε σε περιβάλλον κρίσης όσο σε καμία χώρα, ενώ παρά τη μείωση των καταθέσεων και την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, οι τράπεζες επέδειξαν αντοχή και αξιοπιστία»

Ωστόσο πιο πρόσφατα δεν παραλείπει να εκφράσει τις ανησυχίες του για τον αφελληνισμό του, λόγω της δημοσιονομικής αταξίας της χώρας που οδηγεί σε επανειλημμένες υποβαθμίσεις της.

Είναι γεγονός, ότι οι αντιλήψεις χρειάζεται, διαχρονικά, να αλλάζουν. Πρώτα από όλα το κράτος μας να αντιληφθεί ότι είναι αδύνατο να διατηρεί αυτό το τεράστιο, μη αποτελεσματικό μέγεθος. Δεύτερον, να αλλάξουν οι αντιλήψεις στο πως πρέπει να είναι οργανωμένες οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, ώστε να εξαλειφθούν ολιγοπώλια και κλειστά επαγγέλματα. Παράδειγμα αποτελεσματικότητας αποτελούν οι τράπεζες μας που ήταν οι πρώτες που απελευθερώθηκαν στη δεκαετία του 1990.

Τέλος, να επανακάμψουν αρχές και ήθος στον καθημερινό μας βίο, τις οποίες ο βάρβαρος «εκμοντερνισμός» των συνηθειών μας παρέκαμψε και σήμερα όλοι πονάμε.

Σχετικά με το θέμα μας και την ανάγκη οι ευρωπαϊκές χώρες να δώσουν άμεσα και ικανοποιητική λύση στην  κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα μας, διάβασα στον ηλεκτρονικό τύπο  το εξής και μεταφέρω ένα μέρος του  αυτούσιο:

“Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ”, γράφει χαρακτηριστικά ο Γερμανός ιστορικός κ. A.Ritschl, “είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους…..Παρά το ότι η Γερμανία είναι υπεύθυνη για δύο παγκοσμίους πολέμους, εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός, τα θύματα της συμφώνησαν να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Τα ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στη γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς – ούτε οι Έλληνες”.

“Οι Έλληνες”, συνεχίζει ο ιστορικός, “γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα «πολεμικά άρθρα» των γερμανικών ΜΜΕ. Εάν αλλάξουν οι διαθέσεις στην Ελλάδα (εάν «ξυπνήσουν» δηλαδή οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους), τότε είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες – απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε….

Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία, με βάση τις εμπειρίες από τις δικές μας χρεοκοπίες, είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του Ελληνικού χρέους. Κάποιες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν βέβαια προβλήματα, αλλά θα μπορούσαν να διασωθούν με ορισμένα βοηθητικά προγράμματα. Για τη Γερμανία ίσως είναι ακριβό, αλλά πρέπει να πληρώσουμε – έτσι ή αλλιώς, αφού χρωστάμε. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα είχε την ευκαιρία να κάνει μία καινούργια αρχή – μία ευκαιρία που προσφέρθηκε στην αχάριστη Γερμανία πολλές φορές στο παρελθόν, ειδικά από τις Η.Π.Α.”

Το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα είναι η καρδιά της Ελλάδος.