Τι συμβαίνει στις ελληνικές τράπεζες;
Διάφορα δημοσιεύματα συχνά πυκνά το τελευταίο καιρό αφήνουν να νοηθεί, σαφώς, ότι κινδυνεύει ο ελληνικός χαρακτήρας των τραπεζών, δηλαδή μεγάλο μέρος της ιδιοκτησίας και διοίκηση τους να περάσει σε άλλες υπηκοότητες μετόχων, πέραν της ελληνικής.
Ο λόγος της ενδεχόμενης αυτής εξέλιξης κυρίως εστιάζεται στις ζημιές που προκαλεί στις τράπεζες (στην ίδια περιουσία τους) η κατοχή σημαντικού μεγέθους ομολόγων του ελληνικού δημοσίου των οποίων η αγοραία σημερινή αξία είναι πολύ χαμηλή.
Από ότι έχει γραφτεί οι ελληνικές τράπεζες έχουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου περίπου 60-70 δις ευρώ.
Τα ποσά αυτά παρά το ότι είναι σημαντικά, ακόμα και αν "κουρευτούν" κατά 50% το δημόσιο θα ωφεληθεί μόνο για το ποσό αυτό, ενώ το υπόλοιπο του χρέους (350-35=315δις €) θα εξακολουθήσει να παραμένει πολύ υψηλό.
Η κατάσταση για το δημόσιο θα γίνει κάπως καλλίτερη, αν ξένες τράπεζες ή και άλλα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που κατέχουν ομόλογα του απομειώσουν (κουρέψουν) σε ποσοστό έστω 50% την αξία τους, ενδεχόμενο πολύ αβέβαιο.
Όσον αφορά στους σημερινούς μετόχους των ελληνικών τραπεζών, σε περίπτωση που εφαρμοστεί κάτι ανάλογο με τα προαναφερθέντα, χάνουν την περιουσία τους και το δημόσιο, μέσω χρηματικής ενίσχυσης του από το ειδικό χρηματοπιστωτικό ταμείο, που η ΕΕ πρόσφατα έκτισε, μπορεί να γίνει προσωρινά ιδιοκτήτης των τραπεζών μέχρι να τις μεταβιβάσει σε νέους μετόχους (έλληνες, αλλοδαποί, νέα μετοχικά σχήματα κ.ο.κ), αγοραστές των νέων μετοχών επιτυγχάνοντας ενδεχομένως και κέρδος από πιθανές υπεραξίες.
Συμπέρασμα, κατά την γνώμη μου, αν πραγματοποιηθούν όλα αυτά, είναι:
α) το δημόσιο προκαλεί διαχρονικά ζημιά στην κοινωνία και οικονομία με τις αυθαιρεσίες του σε βαθμό που να κλείνουν επιχειρήσεις και τώρα να εξανεμίζεται το ίδιον κεφάλαιο των τραπεζών και
β) οι ευρωπαϊκές αρχές επιβραβεύουν την συμπεριφορά του παρέχοντας τα χρηματικά μέσα για απόκτηση και της ιδιοκτησίας των τραπεζών, με σκοπό πρώτον να τις διοικήσει (ο φαληρημένος θα γιάνει τον νοικοκύρη;) και δεύτερον να αποκομίσει και κέρδη από μελλοντική πώληση τους (ο ζημιάρης κάνει ζαβολιές και ζημιές και τελικά βγαίνει κερδισμένος!).
Σκέφτομαι αξίζει ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του, να υποστεί αυτή την άγνωστη μέχρι στιγμής "μετάλλαξη του";
Να σημειωθεί ότι οι τοποθετήσεις των ελληνικών τραπεζών σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, πολλές φορές, γίνεται, όπως τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε σχεδόν όλοι, όχι από επιλογή των ίδιων των ελληνικών τραπεζών αλλά από ανάγκη να συμπαρασταθούν και να δείξουν την αρωγή τους στο δημόσιο όταν αυτό τις καλεί.
Αναρωτιέμαι αν τα χρηματικά μέσα του εδικού ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού ταμείου απευθύνονταν απευθείας στις ελληνικές τράπεζες, που ξέρουν να διοικούν, και τα επέστρεφαν βάσει προγράμματος στην περίοδο της ανάκαμψης τους, θα ήταν άσχημα;
Βέβαια, από την άλλη πλευρά, είναι ένα καλό μάθημα προς όλους ότι οι "κλειστές κοινωνίες" κάποτε βλάπτονται από την νοοτροπία που τους εξέθρεψε. Και σε αυτόν τον τύπο των κλειστών κοινωνιών δυστυχώς, κατά την γνώμη μου, έχει ενταχθεί όλη η χώρα. Κλειστή στην πράξη είναι η "κοινωνία" των πολιτικών, των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των υδραυλικών, των μηχανικών, των γιατρών, των τραπεζικών κ.ο.κ. Δεν υπάρχει επάγγελμα, ή μέρος του κοινωνικού συνόλου, που να μην είναι λίγο πολύ θεόκλειστο.
Όμως, Σε μια κοινωνία που είναι οργανωμένη με τέτοιο αναχρονιστικό και άδικο τρόπο, είναι υπερβολή, , να παραβλέπουμε τι συμβαίνει στο σύνολο της αγοράς και κυρίως στο πως οικοδομούνται οι σχέσεις και να λέμε απευθυνόμενοι μόνο σε μια κατηγορία επαγγελματιών «ας πρόσεχαν περισσότερο, π.χ. ας μην αγόραζαν ομόλογα.»
Ευχής έργον θα είναι στο επόμενο διάστημα να τεθούν νέες σύγχρονες βάσεις οργάνωσης της ελληνικής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Από αυτό πάσχουμε και όχι από τα επιμέρους διοικητικά λάθη όποιων διοικήσεων.
Έτσι νομίζω, σεβόμενος πάντα τις απόψεις που εκφράζονται σχετικά με το θέμα.
