ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Κρίση Ευρωπαϊκού Χρέους )

Κρίση Ευρωπαϊκού Χρέους

Στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών συζητήσεων είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των κρατικών χρεών των χωρών μελών της ευρωζώνης και των επιπτώσεων που συνεπάγεται κάθε λύση.

Οι γερμανικές προτάσεις, που κυριαρχούν, αποβλέπουν κατά το μάλλον ή ήττον  στην «τιμωρία» των αμαρτωλών χωρών ως μέσου συνετισμού  αλλά και μελλοντικής συνεπούς προσαρμογής στους «κοινούς» κανόνες διαχείρισης των δημοσιονομικών και οικονομικών μεγεθών.

Είναι όμως οικονομικά αποτελεσματική αυτή η μέθοδος και κοινωνικά κατανοητή, από όλες τις συμμετέχουσες χώρες, ως δίκαιης και αναγκαίας;

Αποφεύγοντας να περιγράψω το όλο θέμα, διότι είναι ήδη γνωστό, κατά την άποψη μου, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η κάλυψη από την κεντρική τράπεζα της ελλιπούς ρευστότητας με ταυτόχρονο δέσμευση της χώρας που λαμβάνει την βοήθεια για ισοσκελισμένο  προϋπολογισμό.

Η επίρριψη των δημοσιονομικών ζημιών σε επιλεγμένες μερίδες του πληθυσμού (γερμανική  πρόταση, πχ στα ασφαλιστικά ταμεία, σε τράπεζες, σε ιδιώτες κ.ά) μέσω διαγραφής των εις χείρας τους κρατικών ομολόγων και επιχειρηματικά ανήθικο είναι και οικονομικά και κοινωνικά ζημιογόνο.

Και τούτο διότι οι δημοσιονομικές ζημιές προέρχονται κατά το πλείστον από συνειδητή πολιτική πράξη της πολιτικής ηγεσίας και αφορούν στο σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας και όχι σε μέρος της. Συνεπώς και η ελάφρυνση πρέπει να αφορά στο σύνολο και σε όχι επιλεγμένα τμήματα της κοινωνίας ή αντίστροφα δεν πρέπει να επιβαρυνθούν μονομερώς, τουλάχιστον για το μέρος που δεν ευθύνονται, σημαντικά κοινωνικά στρώματα ή και οικονομικοί θεσμοί στους οποίους στηρίζεται το όλο οικονομικό οικοδόμημα.

Για παράδειγμα πλήττοντας τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες αδρανοποιείται σχεδόν το σύνολο των οικονομικών λειτουργιών της οικονομίας με τεράστιες άμεσα δυσμενείς επιπτώσεις στην ανεργία, την απασχόληση, το εισόδημα, τις επενδύσεις, την κοινωνική ειρήνη κ.ο.κ.

Η κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων εφάπαξ με νέο χρήμα έχει το πλεονέκτημα της ομοιόμορφης επιβάρυνσης του κοινωνικού συνόλου.

Βέβαια οι δημοσιονομικές αποκλίσεις  στις χώρες μέλη της ευρωζώνης ποικίλουν και είναι αδήριτη η ανάγκη εφαρμογής μεγαλύτερης δημοσιονομικής πειθαρχία για τις χώρες μέλη.

Χρειάζεται κοινή πολιτική για την επίτευξη του σκοπού αυτού, δηλαδή της στενότερης δημοσιονομικής ολοκλήρωση και πιθανώς προώθηση αλλαγών στις ευρωπαϊκές συνθήκες και  την επικύρωση τους από κάθε χώρα ξεχωριστά.

Όσο ταχύτερα συντονιστούν οι πολιτικές, δημοσιονομικές και οικονομικές, τόσο καλλίτερα για την βιωσιμότητα του ευρώ και το μέλλον των χωρών της ευρωζώνης.

Μια καινούργια αρχή φαίνεται ότι επιδιώκεται να γίνει  και με τον όρο της πραγματοποίησης της, τότε  μόνο η ΕΚΤ μπορεί να αντιστρέψει καταστάσεις, λειτουργώντας όχι ως ύστατος δανειστής αλλά ως ο Κεντρικός Τραπεζίτης που θα εξισορροπήσει, μέσω της έκδοσης νέου χρήματος, την προσφορά και ζήτηση ομολόγων.

Ας γίνει λοιπόν νέα αρχή και στην αναμονή της, η "ωδή προς την χαρά" του  Μπετόβεν θα μπορούσε να  την προετοιμάσει!!!
Χαλαρώστε, ακούγοντας...

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Οι «χορευταράδες» και «τραγουδισταράδες» της ελληνικής πολιτικής σκηνής)

Οι «χορευταράδες» και «τραγουδισταράδες» της ελληνικής πολιτικής σκηνής

Η Ελλάς επέπρωτο να ζήσει  και θα ζήσει, ήταν η πίστη του έθνους όταν βρισκόταν σε μεγάλη δοκιμασία. Φτάνει όμως η πίστη στην ρήση αυτή του προηγούμενου αιώνα για την βιωσιμότητα της χώρας;

Προφανώς, όχι.

Χρειάζεται και Πίστη σε Αξίες και Αρχές όπως είναι η αξία της εργασίας, ο σεβασμός προς τους ανθρώπους τους ίδιους και τον κόπο τους και προς τα δημιουργήματα τους, η αξία της συνεργασίας , της ειρήνης και της προόδου, Πίστη σε Αρχές όπως είναι το φιλότιμο, η προσπάθεια, η εντιμότητα, η απόρριψη του ψέματος και υιοθέτηση της δικαιοσύνης ως στάσης ζωής, ο αγώνας, γενικά, για κάτι καλλίτερο για τον ίδιο τον άνθρωπο και για το κοινωνικό σύνολο.

Μόνο με Ανθρώπινες Αξίες τίποτα δεν είναι ανέφικτο και τα όνειρα γίνονται εφικτά.

Η προστασία αξιών και αρχών είναι θέμα συνείδησης κάθε ανθρώπου αλλά και μέρος της υποχρέωσης κάθε σύγχρονης και διακαιακά οργανωμένης Πολιτείας. Πολύ δε περισσότερο για την τήρηση της δίκαιης εφαρμογής των Νόμων.

Τι γίνεται στην περίπτωση της χώρας μας στα χρόνια της μεταπολίτευσης;

Όλοι ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα της οργανωμένης κοινωνίας μας είναι φτωχό σε επιδόσεις.

Όποιος τομέας και αν εξεταστεί, η λύπη ή η θλίψη ή η οργή θα είναι το συναίσθημα που θα αναδυθεί.

Στα δημόσια οικονομικά, ιλιγγιώδεις σπατάλες, σκάνδαλα και αυθαιρεσίες.

Στα κοινωνικά, καθημερινή πολιτική βία παντού, στους δρόμους, στα λιμάνια, στους χώρους εργασίας. Φόβος, φόβος, φόβος.

Στην παιδεία, διαρκείς καταλήψεις και τρόμος για την διαφορετική άποψη.

Στην υγεία, η εικόνα για την οργάνωση και λειτουργία της επηρεάζει το αίσθημα για ασφαλή νοσοκομειακή περίθαλψη, παρά την ικανότητα των ιατρών

Στα επαγγέλματα, επιστημονικά και χειρονακτικά, ό,τι αποφασίσει το συνδικάτο ή η συντεχνία

Στα φορολογικά, υπέρμετρη επιβάρυνση των μισθωτών, «απαλλαγή» των φοροφυγάδων. Τελευταίως δε ψιλοδημεύονται και τα ακίνητα των ασθενέστερων τάξεων μέσω ληστρικής φορολογίας (ανάλογη περίπου ήταν και η τουρκική στις περιουσίες των ελλήνων της Κωνσταντινούπολης προκειμένου να τους εκδιώξουν)

Στην διαχείριση των πόρων, κατασπατάληση του ανθρώπινου δυναμικού και εκμαύλιση του, μέσω αθρόων διορισμών στον δημόσιο τομέα, που δεν χρειάζονταν. Εγκατάλειψη και απαξίωση σημαντικού μέρους πράγματι χρήσιμων πηγών πλούτου της χώρας.

Στην επιχειρηματικότητα, προπηλακισμός, ιταμότητα, περιφρόνηση, απηνής διωγμός (ιδεολογικά και πρακτικά) και ενοχοποίηση της. Εξαίρεση λαμπρά οι κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες»

Στην δημόσια περιουσία, περίεργοι τύποι καμώνονται τους προστάτες της και διαχρονικά η περιουσία μειώνεται και απομειώνεται συνεχώς!

…και άλλα, που τελειωμό δεν έχουν

Σήμερα, η Ελλάδα χρεοκοπημένη εξακολουθεί να αναρωτιέται πως συναίβει αυτό.

Η τηλεόραση παίζει τις γνώριμες φιγούρες της πολιτικής, δημοσιογραφικής και συνδικαλιστικής ζωής και των διαιτουμένων από το δημόσιο πρυτανείο, οι οποίοι μετά από ένα νέο ζοφερό επεισόδιο σπεύδουν να το εξηγήσουν. Είναι λαλίστατοι, περιεκτικοί, ιδιαίτερα αναλυτικοί, εξετάζουν όλες τις πτυχές του δράματος και απαντούν σε δύσκολα ερωτήματα ως αηδόνια, αοιδοί σωστοί τραγουδισταράδες των πεπραγμένων, που σιγά - σιγά και μουλωχτά μας έφεραν σε αδιέξοδο.

Ακόμα είναι πρόθυμοι να δείξουν πόσο, εκ του ασφαλούς, θαρραλέοι είναι και σε κοιτάζουν ευθέως στα μάτια, όταν για να πεισθείς πρέπει να γίνουν ακόμα και χορευταράδες.

Οι χορευταράδες και τραγουδισταράδες της ελληνικής πολιτικής ζωής χοροπηδούσαν, έπιναν και γλεντούσαν χωρίς να νοιάζονταν αν στο κτίριο που στεγάζονταν  έχει ανάγκη και από έργα συντήρησης. Αυτό ήταν λεπτομέρεια. Όχι στις συνήθειες τους, βλέπεις. Έτσι συμβαίνει όταν κληρονομείς κάτι πλούσιο, που δεν ξέρεις πως αποκτιέται πόσο μάλλον να το συντηρήσεις ή και να το αυξήσεις.

Το 2010 και μετά, όταν τα πράγματα έγειραν κρίσιμα "κάποιοι" έστειλαν πολλά από τα «ασημικά» τους έξω. Έτσι πιο πτωχή η Ελλάδα έχει ακόμα πιο δύσκολο αγώνα.

Ότι «Αποτελεί όνειδος για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που με τόση οικονομική βοήθεια και στήριξη από την δύση (από το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα απανωτά «πακέτα Ντελόρ») καταφέρνει να ευτελίζεται διεθνώς με το να μετατρέπεται όχι μόνο σε διεθνή επαίτη αλλά και σε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν (*)» δεν τους ενοχλεί.

Ότι στην περίοδο της δικτατορίας η Ελλάς αναπτυσσόταν, αυτόνομα, με γοργούς και σταθερούς ρυθμούς και σήμερα γονατίζει, παρά τις πολλαπλές «βοήθειες» δεν αποτελεί περίοδο για σύγκριση, διότι αυτοί είναι «δημοκράτες»

Έτσι είναι; Το 1974 επέστρεψε η δημοκρατία στον τόπο της; ή μήπως επέστρεψε η φαυλοκρατία; Είναι πικρό το ερώτημα. Κανείς δεν θέλει να το πιστεύει. Ας πούμε πως ήταν ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο που θα περάσει γρήγορα. Δεν πειράζει, δεν ήξεραν, έπαθαν όλοι πολλά, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, πάει ξεχάστηκαν, όλοι είμαστε αδέλφια.

Ο Σόλων υποστήριζε ότι ο λαός πρέπει να ακούει τους άρχοντες και οι άρχοντες τους νόμους.
Σήμερα μια Νέα Κυβέρνηση έχει σχηματισθεί και Όλοι έχουμε τα βλέμματα και την ελπίδα μας στραμμένη επάνω της, έτοιμοι να την ακούσουμε. Πιστεύουμε ότι θα σεβαστεί τους νόμους. Οι Έλληνες είναι εργατικός και προοδευτικός λαός. Μας αξίζει ένα καλό μέλλον.

(*)Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου, «Η Ελλάδα έχει βιομηχανία αλλά βρίσκεται στην Βουλγαρία!»

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Απερίσκεπτα μέτρα)

Απερίσκεπτα μέτρα

    …και η ελπίδα της καινούργιας κυβέρνησης;

Ο βερμπαλισμός της εξουσίας της κακομαθημένης και αμαθούς  γενιάς του πολυτεχνείου 35 χρόνια τώρα έφερε την χώρα στην σημερινή εξαχρείωση ηθών και την οικονομική απαξίωση της.

Ακόμα και το «προστατευτικό» δίκτυ της Ε.Ε. δεν ήταν αρκετό να διασώσει την κατάσταση, διότι οι χρόνοι που δόθηκαν κατασπαταλήθηκαν και αυτοί από την κεκτημένη ταχύτητα του αμοραλισμού, του ωχαδερφισμού και ιδιαίτερα των «κεκτημένων δικαιωμάτων».

Μόνο δικαιώματα όχι υποχρεώσεις.

Η θεοποίηση των οργανωμένων ομάδων πίεσης, «των κλαδικών», σε πανεπιστήμια, σε επιμελητήρια, σε επαγγελματικές ενώσεις γενικά όπου το δημόσιο χρήμα μπορούσε εύκολα να λεηλατηθεί και το ιδιωτικό να αρπαχτεί.

Καμιά συνεννόηση μεταξύ μελών των κομμάτων ήταν εφικτή όπως και μεταξύ των συντεχνιών ως προς το τι πρέπει να θυσιάσουν και ως προς το τι να προσφέρουν στην κοινωνία . «Συνεννόηση» υπήρχε μόνο ως προς το τι θα πάρουν, στο να δώσουν στην κοινωνία, ποτέ.

Προς την κατεύθυνση αυτή, δεν εκπλήσσει  που και τα κυβερνητικά μέτρα τυχαία λαμβάνονταν. Από παρορμητισμό της στιγμής των ιθυνόντων και όχι βάσει ενός σχεδίου ανασυγκρότησης.

Ενδεικτικά και μόνο,

Δημοψήφισμα για λόγους τακτικής, ανεξαρτήτως αν θίγεται η παρουσία μας μέσα στην Ε.Ε., όταν οι γείτονες χώρες (Τουρκία, Βουλγαρία, Σκόπια, Αλβανία) εκλιπαρούν για την ένταξη τους στη ΕΕ.

Υψηλοί και κατά παράβαση κάθε κανόνα δικαίου, δυσβάστακτοι φόροι στα ακίνητα, ανεξαρτήτως αν οι ιδιοκτήτες τους είναι έντιμοι φορολογούμενοι ή είναι φοροφυγάδες και αδιαφόρως αν έχουν δυνατότητα να ανταποκριθούν .

Πολλαπλές επιπρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις στα εισοδήματα ανεξαρτήτως  αν φοροδιαφεύγουν ή όχι αγνοώντας έτσι για άλλη μια φορά κάθε κανονικά φορολογούμενο πολίτη.

Απουσία ανακοίνωσης πλήρους  σχεδίου μείωσης των σπαταλών του δημοσίου, παρότι στις υπέρμετρες δαπάνες οφείλεται η οικονομική κρίση στην χώρα μας.

Κατάφορα Άδικη μεταφορά εκτός εργασίας δοκιμασμένων και ικανών δημοσίων υπαλλήλων (εργασιακή εφεδρεία), αντί της εξέτασης για μετακίνηση  όσων έχουν προσληφθεί  εκτός νόμιμων διαδικασιών (όπως είναι δημόσιοι διαγωνισμοί και ΑΣΕΠ).

Ερωτηματικά κατά πόσο οι όροι δανειοδότησης μας από του ευρωπαίους εταίρους μας είναι ικανοποιητικοί και ταιριάζουν σε πολίτες που είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν τα λάθη και να πληρώσουν για αυτά. Αμφιβάλλω πολύ αν οι όροι είναι δίκαιοι και συνεπώς να επιφέρουν μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα στην χώρα.

…όλα τα ως άνω και μόνο δείχνουν κατά πόσο απερίσκεπτα οι κυβερνώντες ενεργούν και κατά πόσο απάνθρωπα είναι τα ληφθέντα μέτρα.

Λείπει το πνεύμα ενότητας και συνεννόησης που αποτελεί  το μέσο για την ανατροπή της απαξίωσης και δημιουργίας μιας νέας αρχής γεμάτης με αισιοδοξία και έμπνευση.

Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο. Η Νέα Κυβέρνηση με επικεφαλής άτομο κύρους και επίσης μια πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας και σύγκλησης ενός σημαντικού μέρους της πολιτικής ηγεσίας. Αποτελεί, όμως, η Κυβερνητική αυτή σύνθεση αφετηρία για κάτι επαναστατικό ως προς τις αγκυλωμένες δομές σκέψεις; Μέρα με την ημέρα θα λαμβάνουμε την απάντηση.