ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Νέες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις;)

Νέες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις;

(ή μυαλό δεν βάζουμε)

Η εργασιακή εφεδρεία άμεσο στόχο έχει:

α) την βαθμιαία μείωση του μεγέθους του κράτους για να αποκτήσει αποτελεσματικότητα και

β) τη μείωση των δαπανών για να αυξηθεί η εσωτερική αποταμίευση.

Αμφότεροι οι στόχοι συμβάλλουν, ταυτόχρονα, στην απελευθέρωση πόρων (ανθρώπων και κεφαλαίων) για αποδοτική αξιοποίηση τους στους τομείς που έχει ανάγκη η οικονομία και η κοινωνία, από χειρωνακτικές εργασίες (π.χ. τομέας κατασκευών, βιομηχανία, υπηρεσίες νοσηλευτικού προσωπικού, κ.α.) μέχρι εργασίες που η άσκηση τους απαιτεί ύπαρξη πανεπιστημιακού πτυχίου (π.χ. συμβολαιογράφοι, γιατροί, χημικοί, κ.ά.).

Ακούγεται ότι οι καταρτιζόμενες λίστες για την εργασιακή εφεδρεία ίσως πρέπει να περιλάβουν εργαζόμενους που πλησιάζουν στην συνταξιοδότηση τους.

Αν αυτό συζητείται σοβαρά, έχω να παρατηρήσω ότι στόχος της Πολιτείας παραμένει η περαιτέρω μεγέθυνση του κράτους, μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό και όχι η μείωση του. Γιατί με τον τρόπο αυτό αυξάνεται πρώτον, απότομα η οικονομική επιβάρυνση από τα εφάπαξ που πρέπει να πληρωθούν, δεύτερον επιβαρύνεται η συνολική δαπάνη για συντάξεις νωρίτερα απ ότι θα συνέβαινε (από 5 μέχρι 10 χρόνια) και τρίτον, επιπλέον  το δημόσιο για πολλά χρόνια θα πληρώνει και τις αμοιβές των νέων υπαλλήλων, που προσέλαβε χωρίς να τους χρειάζεται.

Πλήρης έκρηξη δαπανών και τελικά κατάρρευση.

Συνεχίζεται, δηλαδή, η παλιά τακτική  να προσλαμβάνονται νέοι υπάλληλοι και να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα οι παλαιότεροι, με τη διαφορά όμως, σήμερα, όχι στα 15-20 χρόνια που γινόταν μέχρι πρόσφατα αλλά κάπως αργότερα π.χ. στα 25 ή το πολύ στα 30!

Με άλλα λόγια  το Δημόσιο εξακολουθεί, ανταποκρινόμενο και στις επιθυμίες των συντεχνιών να μην ανοίξουν τα θεόκλειστα «ελεύθερα επαγγέλματα» τους, να αιχμαλωτίζει νέους ανθρώπους, να τους απομακρύνει από την παραγωγή και την δημιουργική απασχόληση και μακροχρόνια να τους αχρηστεύει κάθε ικανότητα και δεξιότητα που είχαν ή μπορούσαν να αποκτήσουν.

Άρα όλοι γινόμαστε σταδιακά υπάλληλοι και συνταξιούχοι του δημοσίου χωρίς να υπάρχει αντικείμενο εργασίας για όλους και συνεπώς χωρίς δυνατότητα επιβίωσης μας.

Γιατί όμως επιχειρείται κάτι τέτοιο, σε μια περίοδο που το δημόσιο έχει βουλιάξει τα πάντα, έχει χρεοκοπήσει στην πραγματικότητα και όχι σε σχήμα λόγου ή μήπως τα περί πρόωρης συνταξιοδότησης είναι απλώς μια συζήτηση από απερισκεψία;

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Λευκές πινελιές σε κατάμαυρο ουρανό)

Ελληνική Οικονομία:

Λευκές πινελιές σε κατάμαυρο ουρανό

Νοιώθουμε όλοι αυτές τις ημέρες ότι πλησιάζει η ώρα πληρωμής του πολύ μεγάλου λογαριασμού για τα πεπραγμένα των τελευταίων τριάντα και πλέον ετών στην χώρα μας. Όπως έχω αναφερθεί και σε παλαιότερο σχόλιο μου ο λογαριασμός αυτός σωρευτικά αθροίζει σε ένα σύνολο περίπου ενός τρις ευρώ, που αποτελεί, με έναν χοντρικό υπολογισμό,  την οφειλή προς το εξωτερικό (0,4 τρις ευρώ περίπου), το αναλογιστικό έλλειμμα προς τα ασφαλιστικά ταμεία (0,4 τρις ευρώ περίπου) και ένα άλλο μικρότερο ποσό (ο,2 τρις ευρώ περίπου) διάφορες εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.

Γενικό σύνολο οφειλής (χρέους) 1 τρις ευρώ περίπου.

Η αξία του  συνόλου των περιουσιακών στοιχείων που είναι στην ιδιοκτησία και σε άμεση διαθεσιμότητα του δημοσίου  (κυρίως μετοχές σε ΔΕΚΟ, όχι η ακίνητη περιουσία) είναι, σύμφωνα με κατά καιρούς ανακοινώσεις του, περιορισμένη (περίπου 50-70 δις ευρώ) και συγκρίνοντας την με τις υποχρεώσεις προκύπτει, αβιάστως, ότι υπάρχει πλήρης αδυναμία για άμεση εξόφληση τους.

Ετοιμαζόμαστε λοιπόν για μία μεγάλη στάση πληρωμών;

Σε αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον, σε αυτόν τον κατάμαυρο ουρανό ένας αισιόδοξος άνθρωπος θα μπορούσε να διακρίνει σήμερα λευκές πινελιές αισιοδοξίας που προέρχονται από εσωτερικές διεργασίες που πραγματοποιούνται στο χώρο της οικονομίας αλλά και από θεσμικές παρεμβάσεις που γίνονται ή και προετοιμάζονται να γίνουν με τη βοήθεια και τη συνδρομή των ευρωπαίων εταίρων μας.

Ας δούμε ή ας ιχνηλατήσουμε κάποιους χώρους διεργασιών.

Πρώτον, Αναπόφευκτα πρέπει να ακολουθήσουμε ένα μακροχρόνιο και αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου από το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο και να οπλιστούμε με υπομονή, μεθοδικότητα και εργατικότητα για την επιτυχία του.

Προς τη κατεύθυνση αυτή βρίσκεται το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας που η εφαρμογή του, παρά τις παρεκκλίσεις που σημειώνονται, έχει ξεκινήσει και θα έχει ολοκληρωθεί, πιστεύουμε όλοι με επιτυχία, το έτος 2015.

Θα απαιτηθούν θυσίες, νέα προσπάθεια από όλους ώστε να διαμορφωθεί η νέα σύγχρονη δομή λειτουργίας της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας στη χώρα μας.

Σκοπός είναι το δημόσιο να αλλάζει βαθμιαία πρόσωπο, να εκσυγχρονίζει τις   δημόσιες υπηρεσίες του και να βελτιώνει  τις συνθήκες εξυπηρέτησης του Πολίτη.

Με βάση το πρόγραμμα, πρέπει η κατανομή των δημοσίων υπαλλήλων να  εκλογικεύεται, ο αριθμός τους να προσαρμόζεται διαχρονικά προς τις ανάγκες και οι περιττές δαπάνες να  περικόπτονται ώστε τελικά να προκύψουν σημαντικές οικονομίες.

Η ιδιωτική οικονομία ανοίγει τα σύνορα της προς όλους και αυξάνουν οι δυνατότητες μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού για εργασία αλλά και ανάληψη αναπτυξιακών πρωτοβουλιών. Όλα τα Επαγγέλματα σταδιακά ανοίγουν και θα είναι προσβάσιμα από όλους και ευελπιστείτε ότι θα λειτουργούν με ανταγωνιστικούς όρους τιμών και ποιότητας. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και για την οργάνωση των επιμέρους αγορών ώστε να εκλείψουν φαινόμενα ολιγοπωλίων ή και μονοπωλίων. Ένα σύννεφο, όμως σκιάζει την όλη εικόνα. η απαραδέκτως χαμηλή κυβερνητική επίδοση στην εφαρμογή σχεδίων.

Δεύτερον, βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις ημέρες ένα μεγάλης πνοής εθελοντικό πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων ελληνικού δημοσίου με ομόλογα μακράς διάρκειας (π.χ. τριακονταετούς) που ενσωματώνουν την εγγύηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης EFSF, που αφορά στη πληρωμή του κεφαλαίου στην λήξη. Το σημαντικό στο πρόγραμμα αυτό είναι ότι οι εταίροι μας αναλαμβάνουν να εγγυηθούν δάνεια μας ύψους μεγαλύτερου των 200 δις ευρώ και η χώρα μας ανακουφίζεται από την πληρωμή ετήσιων χρεολυσίων για πολλά χρόνια.

Τρίτον, το πρόβλημα του κρατικού χρέους δεν είναι πια μόνο ελληνικό πρόβλημα αλλά έχει περάσει και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Παράδειγμα το ιταλικό και ισπανικό χρέος μέρος του βρίσκεται σε γαλλικές τράπεζες και δημιουργεί υπαρκτούς κινδύνους στην εύρυθμη λειτουργία τους. Η κατάσταση αυτή δεν αποκλείει καινούργιο σχεδιασμό διάσωσης από τον οποίο να ωφεληθεί και η χώρα μας. Σε μια τέτοια εξέλιξη μια απομείωση του ελληνικού χρέους μπορεί να είναι πιθανή.

Τέταρτον, ορισμένα οικονομικά μεγέθη του ιδιωτικού τομέα της ελληνικής οικονομίας υπό την επίδραση των πρώτων θεσμικών αλλαγών αλλά και από τα όσα συμβαίνουν στο εγγύτερο προς εμάς γεωγραφικό περιβάλλον, σημειώνουν το τρέχον έτος αξιόλογες θετικές μεταβολές, ενθαρρυντικές ως προς το μέλλον μας.

Ας τις δούμε, στηριζόμενοι σε εργασία της ΔΟΜ της ALPHA BANK.

α) Τουρισμός:

Η αύξηση των εσόδων από τον εξωτερικό τουρισμό ανήλθε στο 16,7% τον Ιούλ.’11 ενώ η αύξηση στο 7μηνο.’11 ανήλθε στο 14,2%.

β) Εξωτερικό Εμπόριο:

β1) Η αύξηση των εξαγωγών αγαθών χωρίς καύσιμα και πλοία κατά 15,6% στο 7μηνο.’11, ενώ

β2) η αύξηση του συνόλου των εξαγωγών, ανήλθε στο 21,5% σε ετήσια βάση στο 7μηνο.’11

β3) Η πτώση των εισαγωγών χωρίς καύσιμα και πλοία

κατά -7,3% σε ετήσια βάση στο 7μηνο.’11

γ) Βιομηχανία:

γ1) Η αύξηση του Δείκτη Κύκλου Εργασιών στη βιομηχανία κατά 18,9% σε ετήσια βάση.

Είναι αξιοσημείωτο ότι σταθεροποιείται και ο κύκλος εργασιών της βιομηχανίας στην εγχώρια αγορά,

γ2) Η αύξηση του Δείκτη Νέων Παραγγελιών στη βιομηχανία (σύνολο αγοράς) κατά 2,7% σε ετήσια βάση τον Ιούλ.’11 και κατά 4,5% σε ετήσια βάση στο 7μηνο.’11.

Ειδικότερα, συνεχίζεται η εντυπωσιακή αύξηση των παραγγελιών από το εξωτερικό κατά

28,4% στο 7μηνο.’11 (ΖτΕ: +31,7%, τρίτες χώρες: 29,9%).

Οι πιο πάνω παρουσιαζόμενες θετικές εξελίξεις δεν αμφισβητείται ότι αποτελούν μικρό μέρος της όλης εικόνας των σημερινών πραγμάτων της χώρας. Αποτελούν πινελιές αισιοδοξίας που για να διατηρηθούν και να αυξηθούν καλύπτοντας όλο τον μαυροπίνακα της ελληνικής οικονομικής ζωής προϋποθέτουν ότι η ομαλότητα και η κοινωνική ειρήνη θα είναι οι παράγοντες που θα καθορίσουν τις αποφάσεις και την στάση του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του εν συνόλω στην έξοδο από την βαθειά κρίση. Σκοτεινό σημείο για το μέλλον είναι οι κακές επιδόσεις του παρελθόντος. Είδωμεν!!!

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Η λιτότητα και οι πλεονασματικές χώρες εμποδίζουν την διεθνή ανάπτυξη)

Η λιτότητα και οι πλεονασματικές χώρες εμποδίζουν την διεθνή ανάπτυξη

Η επιδείνωση της κρίσης του χρέους της Ευρώπης ώθησε τις κυβερνήσεις να αυξήσουν τις περικοπές στους προϋπολογισμούς, γεγονός που υπονομεύει την καταναλωτική ζήτηση και θολώνει τον ορίζοντα όσον αφορά στις προοπτικές ανάπτυξης.

Η οικονομική ανάκαμψη της ζώνης του ευρώ έχασε τη δυναμική της κατά το δεύτερο τρίμηνο 2011, καθώς οι κυβερνήσεις επέβαλαν μέτρα λιτότητας, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την κρίση του δημόσιου χρέους

Σύμφωνα με το γραφείο στατιστικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Λουξεμβούργο, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξήθηκε κατά 0,2%  στο β΄ τρίμηνο, ύστερα από αύξηση 0,8% κατά την προηγούμενη περίοδο.

Η εξέλιξη αυτή προφανώς έχει επηρεασθεί από το ότι οι κυβερνητικές δαπάνες μειώθηκαν, στο β΄3μηνο,  κατά 0,2% ως ποσοστό στο ΑΕΠ  μετά την αύξηση τους κατά 0,4% στο πρώτο τρίμηνο.

Ο Christoph Weil, ανώτερο στέλεχος στην Commerzbank AG  δήλωσε:

1)     Θα δούμε ένα πολύ μέτριο δεύτερο μισό, με τριμηνιαίους ρυθμούς αύξησης της τάξης του 0,1%, στην καλύτερη περίπτωση,

2)     Οι εξαγωγές χάνουν δυναμική, ενώ η κρίση του χρέους διαβρώνει την εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επιχειρήσεων. Όμως,
δεν βλέπουμε ακόμα την απειλή της ύφεσης.

Η εμπιστοσύνη των επενδυτών μειώθηκε στο χαμηλότερο ποσοστό για πάνω από δύο χρόνια το Σεπτέμβριο και τον οικονομικό κλίμα αποδυναμώθηκε τον περασμένο μήνα.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ζήτησε από τους φορείς χάραξης πολιτικής να ενεργήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να προλάβουν την οικονομία από την ολίσθηση της σε ύφεση.

Αξίζει, εδώ , να σημειωθεί πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της Κίνας και γενικά κάθε μεγάλης πλεονασματικής χώρας που βρίσκεται π.χ. στην  Ασία, την Λατινική Αμερική ή και αλλού στην διαμόρφωση ισορροπίας στην παγκόσμια οικονομία.

Τα μεγάλα πλεονάσματα που επιτυγχάνουν από το εξαγωγικό εμπόριο οι χώρες για παράδειγμα της Ασίας με τη Δύση, στο βαθμό που δεν αξιοποιούνται συμβάλουν αρνητικά στην παγκόσμια ανάπτυξη.

Η διατήρηση εκτός εμπορίου και αγοράς σημαντικών χρηματικών ποσών (>8-10 τρις $) από τις ασιατικές χώρες μειώνει τη συνολική δαπάνη της οικονομίας και συνεπώς  τη διεθνή συνολική ζήτηση με αλυσιδωτές επιπτώσεις στην μείωση α) της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, β) της απασχόλησης και γ) του εισοδήματος.

Η εξουδετέρωση μίας τέτοιας μεγάλης αγοραστικής δύναμης, που η δημιουργία της είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα της υψηλής ασιατικής παραγωγής και της αντίστοιχης καταναλωτικής δαπάνης της Δύσης, τραυματίζει αρχικά την παραγωγική βάση των Δυτικών οικονομιών και στη συνέχεια η διατήρηση της συμβάλλει μακροπρόθεσμα στην δημιουργία αξεπέραστων προβλημάτων μειωμένης απασχόλησης,  εξασθένησης του εισοδήματος και υψηλής ανεργίας.

Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης επιδιώκουν την επαναφορά σε ισορροπία των οικονομικών των χωρών τους δίδοντας έμφαση , μεταξύ άλλων, στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω εφαρμογής δημοσιονομικών προγραμμάτων λιτότητας. Με άλλα λόγια όσο η Ασία δεν δαπανά τα χρηματικά πλεονάσματα της που τα περισσότερα προέρχονται από τη Δύση, η Δύση τείνει να προσαρμοσθεί στην ανταγωνιστικότητα των χαμηλών μισθών και τιμών της Ασίας ώστε να περιορίσει τις χρηματικές διαρροές της προς αυτήν.

Με τον πιο πάνω  τρόπο οι ευρωπαϊκές χώρες επιδιώκουν  να επανακτήσουν την παραγωγή τους που σημαντικό μέρος της χάθηκε, διότι μεταφέρθηκε, άμεσα ή έμμεσα στις χώρες του τρίτου κόσμου. 

Το ίδιο βέβαια αλλά σε διαφορετικό βαθμό συμβαίνει και στις εμπορικές σχέσεις των ΗΠΑ με την Ασία (μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα οι ΗΠΑ και αντίστοιχα μεγάλα πλεονάσματα στην Ασία-κυρίως Κίνα, που μέρος τους δεν ανακυκλώνεται). Εξαίρεση αποτελεί η παροχή κινεζικών δανείων προς τις ΗΠΑ, γεγονός που σε τελική ανάλυση περιπλέκει την κατάσταση  παρά την εξομαλύνει.

Η Ασία και ιδιαίτερα η Κίνα πρέπει να πεισθεί ότι είναι και προς δικό της συμφέρον να ανακυκλώνει τα περισσευούμενα συναλλαγματικά της διαθέσιμα δαπανώντας τα στη Δύση είτε με αγορές διαρκών και καταναλωτικών αγαθών είτε με άμεσες επενδύσεις είτε τέλος με συνδυασμό και των δύο αυτών τρόπων. Η ίδια κατάσταση υπάρχει και στο εσωτερικό των χωρών της ευρωζώνης όπου παρατηρείται σημαντική ανισομέρεια στο μεταξύ τους εξωτερικό εμπόριο. 

Αν η Κίνα αλλά και γενικά οι πλεονασματικές χώρες ακολουθούσαν πιο επιθετική πολιτική δαπανών εξισώνοντας τις συναλλαγματικές εκροές τους προς τις αντίστοιχες πραγματοποιούμενες εισροές θα συνέβαλαν θετικά στην εξισορρόπηση της παγκόσμιας ανάπτυξης μεταξύ των αναπτυσσόμενων και αναπτυγμένων χωρών  και βέβαια θα αμβλύνονταν επαρκώς  οι αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις στις δυτικές χώρες που προκαλούν τα αναπόφευκτα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης τους.

Οι συνομιλίες μεταξύ των χωρών για την διαρκή αντιμετώπιση φαινομένων ύφεσης αλλά  και ανάπτυξης έχουν καταστεί σήμερα μέρος της όλης καλώς νοούμενης μεταξύ των συνεργασίας και ειρηνικής επίλυσης κάθε κοινού θέματος.

Οι όροι του ελεύθερου εμπορίου μιλάνε για ελευθερία στην διακίνηση των εμπορευμάτων, των κεφαλαίων και των ανθρώπων.

Η καλή όμως εφαρμογή τους πρέπει να γίνεται επί τη βάσει της αμοιβαιότητας και τήρησης των καλών συναλλακτικών ηθών και να απαιτείται να λαμβάνεται υπόψη οι επιμέρους ιδιαιτερότητες των οικονομιών αλλά και των πολιτικών που υιοθετούνται και ασκούνται από κάθε κυρίαρχο κράτος.

Έτσι πολιτικές που τείνουν διαχρονικά να προκαλέσουν οικονομικό μειονέκτημα σε διάφορες χώρες ώστε οι ισχυρότερες να δρέψουν πολλαπλάσια οφέλη, πρόσκαιρης σημασίας όπως αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές, πρέπει όχι μόνο να  αποφεύγονται  αλλά και να καταδικάζονται από όλους τους εμπλεκόμενους.

Η ηθική των συναλλαγών απομακρύνει τους κινδύνους να μεταπέσει το διεθνές εμπόριο από μέσο ανάπτυξης και ευημερίας των λαών σε μέσο πολέμου και εξάντλησης του αντιπάλου. Η απελευθέρωση των παγκόσμιων συναλλαγών δεν μπορεί να επιτελέσει τον σκοπό της, που είναι να φέρει την ευημερία σε όλο τον κόσμο, αν δεν συνοδεύεται από τις προστατευτικές ρήτρες των καλών συναλλαγών και του αμοιβαίου συμφέροντος.