ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Δεν φειδόμεθα προσπαθειών)

Δεν φειδόμεθα προσπαθειών

Η χώρα μας περνά δύσκολες στιγμές. Λάθη σωρηδόν, αποφάσεις χωρίς φρόνηση, επιπολαιότητα, ανηλεείς κομματικοί ανταγωνισμοί, ανυπομονησία και στη συνέχεια διαφθορά, απληστία, ωχαδερφισμός και αδικία έφεραν τα πράγματα στον πάτο και από πάνω ένα δυσθεώρητο χρέος, που σου κόβει την ανάσα.

Ωστόσο, Δεν χρειάζεται ηττοπάθεια ούτε αυτομαστίγωση.

Χρειάζεται σύνεση, φρόνηση και πολύ γνώση για του τι συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα ώστε να μην ξαναπαρασυρθούμε όπως συνέβη ήδη και φτάσαμε στο σημερινό μας κατάντημα.

Χρειάζεται όποιος έχει μια καλή πρόταση, με σαφήνεια να την διατυπώση. Οι κραυγές και οι αλαλαγμοί είναι για τους πονηρούς. και από αυτούς χορτάσαμε τόσα χρόνια. Μας πήγαιναν από διαδήλωση σε διαδήλωση και από διαμαρτυρία σε διαμαρτυρία, λες και έργο γίνεται με το να βρίσκεσαι συνέχεια σε ένα δρόμο. Έργο γίνεται από τους ανθρώπους που έχουν όραμα και εργάζονται να το πραγματοποιήσουν χωρίς να υπολογίζουν θυσίες και κόπους ετών. Όχι μόνο με τη διαμαρτυρία αλλά και με τη δουλειά μας.

Ποιός είναι συνοπτικά ο οικονομικός απολογισμός των 35 τελευταίων χρόνων για την Ελλάδα;

Από την πλευρά των υποχρεώσεων:

εξωτερικά δάνεια, περίπου    400.000.000.000 €

αναλογιστικό έλλειμμα ασφαλιστικών ταμείων, περίπου  350.000.000.000 €

λοιπές εγγυήσεις, υποχρεώσεις, περίπου           150.000.000.000 €

            Σύνολο υποχρεώσεων, περίπου 1.000.000.000.000 €

Από την πλευρά του ενεργητικού:

κρατική περιουσία, όπως πρόσφατα ανακοινώθηκε, περίπου 50.000.000.000 €

διαθέσιμα ασφαλ. ταμείων, περίπου                       15.000.000.000 €

λοιπά (ακίνητα, κ.α μη επαρκώς παρακολουθούμενα), ίσως 35.000.000.000 €

              Σύνολο ενεργητικού (πρόχειρος υπολογισμός) 100.000.000.000 €

Από τον ανωτέρω πολύ πρόχειρο υπολογισμό προκύπτει ότι η καθαρή αξία των περιουσιακών στοιχείων στο όνομα του δημοσίου είναι σημαντικά αρνητική.

Βέβαια χρειάζεται ένας σωστός υπολογισμός για την εξαγωγή ακριβών συμπερασμάτων. Το δημόσιο ίσως γνωρίζει ακριβώς.

Ωστόσο το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Η Ελλάς επιβαρύνθηκε στα τελευταία χρόνια με ένα αρνητικό αποτέλεσμα περίπου 900 δις ευρώ, το οποίο όχι μόνο είναι δυσβάστακτο αλλά θέτει και σε κίνδυνο την ύπαρξη μας ως ενιαίου λαού και ενιαίας χώρας.

Εδώ που φτάσαμε, είναι σταυροδρόμι.

   ή θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της προόδου και ευημερίας, που η απλή του προϋπόθεση είναι μέθοδος και εργασία από όλους μας, ανοικτοί ορίζοντες σε όλα τα επαγγέλματα, ιδιωτική προσπάθεια και πρωτοβουλία με ένα ελληνικό δημόσιο πρότυπο οργάνωσης με συνετή διοίκηση , σε ρόλο εποπτικό και δίκαιο και όχι σε ρόλο επιχειρηματία  στηριζόμενο στον « κομματικό στρατό».

  ή όλοι διορισμένοι στο δημόσιο ή κάπου να θυμίζει δημόσιο με χαμηλούς μισθούς, μίζερη ζωή, κουτοπονηριά, περιορισμένο αυτοσεβασμό, χωρίς κίνητρα, «όλα ελεγχόμενα», καταχρεωμένοι, μακριά από τον κόσμο και τους ευρωπαίους εταίρους μας και τελικά με ένα προβληματικό και επικίνδυνο αύριο.

Πιστεύω, πως στο τέλος εμείς  οι Έλληνες θα ακολουθήσουμε τον πρώτο δρόμο της Προόδου και Ευημερίας και όχι της απομόνωσης.

Δεν φειδόμεθα προσπαθειών και το κόστος είμαστε διαθέσιμοι να το πληρώσουμε, η δε ηγεσία  από την πλευρά της πρέπει να πείσει με το πρόγραμμα, το ήθος και τη δράση της .

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Χρειάζεται μέτρο)

Χρειάζεται μέτρο

Σε μέρος του  ημερήσιου ηλεκτρονικού τύπου διαβάζω αυτές τις ημέρες «..για εφιάλτη αιματηρών επεισοδίων και σκηνικό "τύπου Αργεντινής" στην Ελλάδα, προϊδεάζουν οι πληροφορίες από…, που προειδοποιεί τους ξένους … για σοβαρό ενδεχόμενο να ξεσπάσουν ταραχές και βιαιοπραγίες στη χώρα, όσο τα μέτρα λιτότητας γίνονται όλο και πιο σκληρά…..» Ανεξαρτήτως της εγκυρότητας και σκοπιμότητας της διάχυσης παρόμοιων «ειδήσεων-πληροφοριών», που σε τελική ανάλυση μόνο επιβαρύνουν έως και βλάπτουν  την εικόνα για τη χώρα μας, οφείλουμε όλοι μας να επιδείξουμε σοβαρότητα και ευθύνη, πράγμα που όπως φαίνεται δεικνύει στην πράξη το σύνολο των ελλήνων.

Η οικονομική κρίση στην χώρα μας δεν είναι ένα τυχαίο αποτέλεσμα μιας αιφνίδιας και απρόβλεπτης  κακής συγκυρίας που ενέσκηψε. Δεν ήταν βροντή σε καθαρό ουρανό. Είναι το αποτέλεσμα μιας άφρονας οικονομικής και κατά επίφαση κοινωνικής πολιτικής πολλών ετών, γεγονός που όλοι μας αργά αλλά σταθερά συνειδητοποιούμε.

Η πρόσκληση από ακραίες οργανώσεις ή και από πολιτικά κόμματα για δυναμικές και «επαναστατικές» κινητοποιήσεις, κατά την άποψη μου, στο βαθμό που δεν προτείνουν με καθαρό λόγο εφικτές λύσεις το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να αυξάνουν την αβεβαιότητα και η κρίση να διαιωνίζεται.

Να θυμηθούμε, με ατέλειωτες διαδηλώσεις, στα τελευταία 30 χρόνια και βίαιες διεκδικήσεις, οργανωμένες από τα σημερινά, κυρίως, κόμματα φτάσαμε στο χάλι που φτάσαμε.
Πιστεύει κανείς ότι η ίδια τακτική, σήμερα, μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση;
Δεν χρειάζεται να εστιάσουμε στις αιτίες όπως π.χ. ότι ίσως 1.000.000 έλληνες αμείβονται από το Δημόσιο, ως πρόωροι συνταξιούχοι, "αντιστασιακοί", "ανάπηροι", "παλιννοστούντες", "αναξιοπαθούντες" κ.α χωρίς να προσφέρουν έργο; κατάσταση σημειωτέον που  βλάπτει και τους πραγματικά ικανούς δημοσίους υπαλλήλους.
Δεν χρειάζεται να αναδιαρθρωθεί και να αναδιοργανωθεί η Διοίκηση και γενικά η οικονομία να εκσυγχρονιστεί; Δεν χρειάζεται Να αποκτήσουμε Αυτοπεποίθηση, να αναπτύξουμε περαιτέρω τις γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες μας, να διευρυνθούν οι πανεπιστημιακοί ορίζοντες και να δημιουργηθούν νέες σχολές (ιδιωτικές, δημόσιες) και να λειτουργούν ευρύθμως και ανεμπόδιστα από κάθε λογής συμμορίες. Να ανοίξουν τα επαγγέλματα προς όλους τους έλληνες αναγνωρίζοντας, επιτέλους, στην πράξη ότι όλοι οι έλληνες είναι ίσοι  και έχουν δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος της αρεσκείας των; Και ότι κανένα  επάγγελμα δεν κληρονομείται αλλά κάθε έλληνας που επιθυμεί και είναι ικανός μπορεί να το ασκήσει, χωρίς να παρεμβάλλονται  τεχνικά εμπόδια; Δεν χρειάζεται, γενικά Ανάπτυξη; Ανάπτυξη, όμως,  με κλειστές κοινωνίες, αναξιοπρεπή δάνεια  και φοβικά σύνδρομα δεν γίνεται.

Χρειάζεται, με άλλα λόγια, ο τόπος  ανοικτές ιδέες, χωρίς φόβους, και εφαρμογή τους σε ένα κόσμο που δεν έχει οικονομικά σύνορα αλλά μόνο αξιοπρέπεια και τον πόθο για επιτυχία και διάκριση.
Και τέλος, δεν χρειάζεται να βλέπουμε ποιοί έλληνες επιθυμούν και είναι ικανοί να διοικήσουν τον τόπο και να το επιτύχουν;
Με τη βία μόνο τις ζημιές αυξάνουμε όπως αυτό γίνεται εδώ και 30 και πλέον χρόνια. Μόνο που τώρα  στέρευσαν οι πόροι, εσωτερικοί (όπως οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) και εξωτερικοί (δάνεια και επιδοτήσεις) τόσο από την λεηλασία των "αδικημένων" ομοεθνών μας μέσω, κυρίως, της παγίδας των ατέλειωτων διορισμών στο δημόσιο και τον καθορισμό εξωπραγματικών αμοιβών κατά το δοκούν όσο και από τις πολλές άλλες γνωστές κραιπάλες. Έτσι ήρθαμε στο σημείο, και με τις συνέπειες της φοροδιαφυγής, όχι να πτωχεύσουμε αλλά και να κινδυνεύει και η ύπαρξη μας ως ενιαίου λαού και χώρας.
Πιστεύω απαιτείται ψυχραιμία, νέες και δίκαιες πολιτικές και νέοι ταγοί, όπου παρουσιαστούν, που θα τις στηρίξουν. Τιμωρία βέβαια χρειάζεται σε όσους παρανόμησαν και όχι σωρηδόν άπαντες. Αυτό επιτάσσει ένα κράτος δικαίου και γενικά το αίσθημα δικαιοσύνης.

Χρειάζεται μέτρο και όχι άκρα. Το μέτρο είναι χαρακτηριστικό υπεύθυνων και δίκαιων ανθρώπων και η εφαρμογή του προϋποθέτει  δίκαιες και αποτελεσματικές αποφάσεις. Τα άκρα έρχονται ως «λύση» όταν η δικαιοσύνη έχει πλέον εγκαταλειφτεί.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Ανάγκη για αύξηση των επιτοκίων )

Ανάγκη για αύξηση των  επιτοκίων

Οι αρνητικές αποκλίσεις που σημειώνει η εκτέλεση του Προϋπολογισμού 2011, ιδιαίτερα σε σχέση με το Πρόγραμμα Σταθερότητας, έχει προκαλέσει συζητήσεις οι οποίες αποκλείουν το άνοιγμα των αγορών χρήματος και κεφαλαίου για την Ελλάδα το 2012, όπως αρχικά προβλεπόταν. Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι με ποιό τρόπο θα πληρωθούν τα δάνεια που λήγουν εντός του 2012. Με νέο δανεισμό ή με επέκταση της διάρκειας τους ή το χειρότερο, η χώρα να αναγκασθεί να κηρύξει στάση πληρωμών. Αυτές  είναι οι επιλογές που, κυρίως ,τώρα, συζητούνται.

Αιτία της νέας δυσμενούς εξέλιξης παραμένει η « μειωμένη διάθεση» των αρχών να περιορίσουν, με ταχύτερο ρυθμό, τις κρατικές δαπάνες στο προγραμματισμένο ύψος τους, ενώ μονομερώς το βάρος πέφτει στην αύξηση των εσόδων (μέσω αύξησης των φορολογικών συντελεστών), στόχος που, όμως, δεν επιτυγχάνεται.

Όλη η ανωτέρω εικόνα, που συνοδεύεται με διάφορα ποικίλα αρνητικά σχόλια στον τύπο, αναπαραγόμενη κατά πυκνά διαστήματα, στην τελευταία διετία, για ανάλογους λόγους και αιτίες προκαλεί φόβους και ανησυχίες στο κοινό που επηρεάζουν, με τη σειρά τους, αρνητικά την καταναλωτική και αποταμιευτική συμπεριφορά του επιδεινώνοντας περαιτέρω την κατάσταση της πραγματική οικονομίας.

Θα ήθελα να εστιάσω τις επιπτώσεις στον αποταμιευτικό τομέα και συγκεκριμένα στις καταθέσεις των κατοίκων και επιχειρήσεων στις τράπεζες.

Από την έναρξη της κρίσεως στην χώρα μας, υπολογίζεται οι καταθέσεις μειώθηκαν περισσότερο από 40 δις ευρώ ποσό σημαντικό σε σύγκριση με το συνολικό ύψος τους αλλά και τις αυξημένες ανάγκες σε ρευστότητα που η κρίση προκάλεσε.

Επίσης, η μείωση των καταθέσεων έχει προκαλέσει στην αγορά «ακινησία», λόγω του ότι βασικές παραγωγικές και συναλλακτικές δραστηριότητες υποχρηματοδοτούνται

Η μείωση της χρηματοδότησης προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά από τις τράπεζες μειώνει περισσότερο την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών από ότι οι δυνατότητες της οικονομίας επιτρέπουν και η αναπόφευκτη ύφεση γίνεται μεγαλύτερη.

Έτσι οι συνέπειες της ύφεσης με αύξηση της ανεργίας και μείωση της απασχόλησης λαμβάνει απρόβλεπτες και επικίνδυνες διαστάσεις για τη συνοχή της κοινωνίας αλλά και τις προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση.

Όσο η δημοσιονομική πολιτική της χώρας μας παραμένει αναποτελεσματική, αντιπαραγωγική  και περιφρονητικά σπάταλη, οι κίνδυνοι για πλήρη αποδόμηση οικονομίας και κοινωνίας βαίνουν αυξανόμενοι.

Ωστόσο ότι παραμένει ακόμα υγιές και στο βαθμό που μπορεί να επηρεάσει θα πρέπει να το κάνει εκκωφαντικά στην πράξη και όχι σε συμβουλές.

Παράδειγμα, οι τράπεζες πριν συντριβούν από το βάρος της ύφεσης και του φόβου των καταθετών είναι ανάγκη, κατά την γνώμη μου, να τολμήσουν να προσαρμόσουν τις παρεχόμενες διευκολύνσεις προς το δημόσιο ανάλογα με το βαθμό που το ίδιο συγκλίνει προς το ύψος των προγραμματισμένων ελλειμμάτων και να αυξήσουν τα επιτόκια καταθέσεων τόσο όσο θα απαιτηθεί για να σταματήσει η διαρροή καταθέσεων αλλά και να επιστρέψουν όσο κεφάλαια έχουν αποσυρθεί.

Το μήνυμα είναι ότι γινόμαστε όλοι, τράπεζες και πολιτική ηγεσία, σοβαροί και υπεύθυνοι στις αποφάσεις και  στη στάση μας  όσον αφορά στη διαχείριση του χρήματος και γενικότερα στις επιπτώσεις που έχει στους ανθρώπους.

Το κόστος αυτής της πολιτικής των αυξημένων επιτοκίων θα  αναδείξει και αποτυπώσει σε αριθμούς ποιο είναι το κόστος που υφίσταται η ελληνική κοινωνία με τη φυγή των καταθέσεων εκτός τραπεζών, κόστος αναπόφευκτο όσο διατηρείται η κατάσταση αυτή.

Να θυμηθούμε ότι μια αρχική  απόσυρση  καταθέσεων μειώνει πολλαπλάσια το συνολικό ύψος των καταθέσεων και χορηγήσεων που πραγματοποιούνται μέσα σε ένα χρόνο και συνεπώς πολλαπλάσια  μειώνει το ύψος της παραγωγής και απασχόλησης.

Δηλαδή οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία είναι δυσανάλογα μεγάλες  από μια απόσυρση ενός μέρους των καταθέσεων.

Χωρίς καταθέσεις δεν υπάρχουν χορηγήσεις, χωρίς χορηγήσεις δεν υπάρχουν επιχειρήσεις, χωρίς επιχειρήσεις δεν υπάρχει απασχόληση, χωρίς απασχόληση υπάρχει μόνο πείνα.

Συνεπώς η εύρυθμη αποκατάσταση της τραπεζικής λειτουργίας είναι ζωτικής σημασίας για όλους. Βασικό στοιχείο της είναι η εμπιστοσύνη, που βρίσκεται , όμως, στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας.

Στο βαθμό που αυτό καθυστερεί η άνοδος των καταθετικών επιτοκίων θα σημάνει συναγερμό προς  όλες τις κατευθύνσεις, διότι θα προβάλλεται έντονα το υπερβολικό κόστος με το οποίο η οικονομία επιβαρύνεται από τις καθυστερήσεις στην προσαρμογή των δημοσιονομικών μεγεθών. Επίσης μπορεί να αναμένει κανείς ότι θα ασκηθούν αξιόλογες πιέσεις από τους φορείς του  παραγωγικού και εμπορικού τομέα της οικονομίας για δημοσιονομική αποτελεσματικότητα. Αντίστροφα, ίσως αποτελέσει και μέσο πίεσης  από την πολιτική ηγεσία για δίκαιη και ορθολογική οργάνωση της αγοράς των κλειστών επαγγελμάτων.

Από την πλευρά των καταθετών ένα υψηλό επιτόκιο μπορεί να εκτιμηθεί ότι τους προσφέρει τη δυνατότητα να υπερκεράσουν φόβους και ανησυχίες και τελικά  η ανταπόκριση τους να είναι θετική, ανακάμπτοντας έτσι οι καταθέσεις. Βέβαια, ο ψυχολογικός παράγων είναι σημαντικός και οι τράπεζες με την τεχνογνωσία και εμπειρία τους  μπορεί να αναμένεται οτι θα τον διαχειριστούν επιτυχώς.

Αν η αρχή γίνει και συνοδευτεί με τα πρόσθετα αναγκαία μέτρα δημοσιονομικής

προσαρμογής και οικονομικής αποτελεσματικότητας, το όποιο αρχικό κόστος γρήγορα θα απορροφηθεί από την αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας που θα ακολουθήσει και η οικονομία τελικά  θα έχει μπει στον ενάρετο κύκλο της  ανάπτυξης.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Χρέος, ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα)

Χρέος, ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα

Όλες οι χώρες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν σε διαφορετικό βαθμό πρόβλημα χρέους και δημοσιονομικού ελλείμματος.

Επίσης υπάρχει στενή, άμεσα ή έμμεσα, διασύνδεση  και αλληλεξάρτηση τους, μέσω των τραπεζών τους, σε εκατέρωθεν δανειοδοτήσεις, π.χ. η Ισπανία έχει δανειοδοτήσει την Ελλάδα και η Γερμανία ή και η Γαλλία την Ισπανία άρα και την Ελλάδα εκτός τις απευθείας δανειοδοτήσεις.

Το ως άνω πλέγμα σχέσεων και εσωτερικών οικονομικών αδυναμιών,  στη σημερινή περίοδο γενικευμένης κρίσης, ωθεί σε ακρότητες (μείωση εμπιστοσύνης και φερεγγυότητας μεταξύ των συναλλασσομένων, κάμψη οικονομικής δραστηριότητας, αύξηση πληθωρισμού κ.ο.κ.) χωρίς να επιτυγχάνει θετικό αποτέλεσμα.

Επιπλέον το κοινό νόμισμα επιτάσσει κοινές πολιτικές στο δημοσιονομικό και οικονομικό τομέα.

Οι μεμονωμένες πρακτικές από τα πράγματα αποτυγχάνουν.

Η επέμβαση της ΕΚΤ θα ήταν σωτήρια αν συνδυαζόταν στην εφαρμογή ενός σχεδίου που θα απέβλεπε αφενός στην αγορά μέρους των κρατικών χρεών από την ίδια και αφετέρου τη δέσμευση και τήρηση από τα κράτη της βαθμιαίας μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τους σε μια 5ετή περίοδο προσαρμογής.

Οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και πρόσληψή τους από τον ιδιωτικό τομέα, ο περιορισμός της παραοικονομίας, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η ενίσχυση των παραγόντων που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα της αγοράς (άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, ενίσχυση εποπτικών μηχανισμών, κ.ά) και γενικά εφαρμογή αναπτυξιακών μέτρων (όπως μείωση φορολογικών συντελεστών, πρόκριση των τεχνολογικών καινοτομιών) είναι μερικά από τα μέτρα που εκτενώς έχουν αναφερθεί απο ειδικούς, οι οποίοι έχουν μελετήσει σε βάθος το θέμα.

Όλα αυτά τα μέτρα, τα οποία αποβλέπουν στην δημοσιονομική εξυγίανση και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, είναι, κατά την άποψη μου, με διαφοροποιήσεις και σε διαφορετική δοσολογία αναγκαία για όλη την Ευρώπη.

Δηλαδή το πρόβλημα τόσο της ανταγωνιστικότητας όσο και του  χρέους λίγο-πολύ είναι κοινό σε όλους και κοινό Καθήκον και Χρέος η επίλυση του.

Επιπλέον, χώρες με ιδιαίτερες δυσκολίες, όπως η Ελλάς, η στήριξη της Ανάπτυξης τους με ένα σχέδιο τύπου Μάρσαλ θα αποτελούσε την ιδανική λύση για την ταχεία έξοδο τους από την κρίση.

Η από κοινού υιοθέτηση από τις χώρες της ΕΕ των αναγκαίων μέτρων, τάση που διαφαίνεται να πραγματοποιείται, έστω ετεροχρονισμένα και σε διαφορετικό βέβαιο ρυθμό και σε έκταση, θα συνέβαλε στην συνειδητοποίηση από όλους τους λαούς της Ευρώπης πόσο κοινό είναι το μέλλον μας και ότι  από κοινού πρέπει να εξετάζονται οι λύσεις.

Μια τέτοια εξέλιξη, κοινής, αλληλέγγυας και δίκαιης αντιμετώπισης θα ισχυροποιούσε θεσμούς, σχέσεις και ανθρώπους και θα απομάκρυνε και τα τελευταία εμπόδια από τον δρόμο που οδηγεί και στην πολιτική Ένωση την Ευρώπη, μια Ενωμένη Ευρώπη των λαών, των εθνών και των πολιτισμών, μια Ευρώπη, μια Κυβέρνηση, Ένας Λαός.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Ψαλίδι… στις συντάξεις)

Ψαλιδι… στις συνταξεις

Μόλις διάβασα στον τύπο “Εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε σχέση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, συζητήθηκαν χθες, σε σύσκεψη εργασίας που είχε….,  ….ενώ μίλησε για ελλείμματα σε κάποια ταμεία και αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο σταδιακής μείωσης των συντάξεων χωρίς να πει κάτι περισσότερο”

Έχω την άποψη ότι η αίσθηση δικαίου είναι απαραίτητο στοιχείο για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους.

Αν οι πολίτες του διψούν για δικαιοσύνη και τη θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση στην λήψη οποιασδήποτε απόφασης, τότε η ζωή τους κυλά ειρηνικά και πλούσια.

Αυτό βέβαια ισχύει για όλες τις δραστηριότητες μας και φυσικά και στο πως υπολογίζεται και μοιράζεται η σύνταξη.

Ο απλός και δίκαιος κανόνας ορίζει ότι το ύψος της σύνταξης προσδιορίζεται από τα έτη πραγματικής υπηρεσίας του εργαζόμενου και από το ετήσιο, κάθε φορά, ποσό των εισφορών που πληρώνει στο Ταμείο του.

Εξαιρούνται του κανόνα αυτού μόνο οι πραγματικά ανάπηροι.

Για την τελειότητα του υπολογισμού χρειάζεται να ληφθούν και ορισμένες λεπτομέρειες που εδώ θα τις παραλείψω, χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία.

Ερωτάται, κατά πόσο ο ανωτέρω κανόνας έχει ληφθεί υπόψη από την Πολιτεία αλλά και από τους εκπροσώπους των εργαζομένων (τους συνδικαλιστές);

Δυστυχώς η απάντηση είναι κατηγορηματικά Αρνητική.

Καθόλου δεν υπήρξε μέχρι τώρα έστω ελάχιστο ενδιαφέρον να εφαρμοσθεί.

Υπάρχουν χιλιάδες "συνταξιούχοι" χωρίς να έχουν συμμετάσχει ούτε με ένα σεντς στα κοινά βάρη και όμως λαμβάνουν σταθερά τη σύνταξη τους ολόκληρες δεκαετίες ζώντας σε βάρος κάθε έλληνα είτε βιοπαλαιστή είτε μικρομισθωτού που με συνέπεια σε όλη του τη ζωή πληρώνει τις υποχρεώσεις του (φόροι, εισφορές, προσαυξήσεις, κ.ο.κ.).

Και να σκεφθεί κανείς όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο.

Είναι δίκιο αυτό ή κατάχρηση εξουσίας;

Είναι διαφορετικό θέμα η αλληλεγγύη και διαφορετικό θέμα η νομοθετημένη "αναγκαστική κλοπή".

Η αναγκαστική κλοπή των εισφορών, που έχει οργανώσει και "νομιμοποιήσει" το κράτος,  μαζί με τις κραιπάλες των χιλιάδων διορισμών ανθρώπων στο «δημόσιο» και τις ανέλεγκτες υπέρογκες δαπάνες αποτελούν την αιτία της πτώσεως της χώρας.

Στην ευρύτερη ανυποληψία που βρεθήκαμε άπαντες ξεxωρίζει και η κλειστή οργάνωση των επαγγελματιών της χώρας, βάσει της οποίας,  όποιος νέος επαγγελματίας δεν είναι τυχερός εκ κληρονομιάς ή κομματικής τύχης δεν έχει, κατά κανόνα,  στον ήλιο μοίρα.

Βέβαια ποτέ δεν είναι τόσο αργά. Πάντα υπάρχει λύση. Κάποιος αξιωματούχος σε κάποια δημόσια αρμόδια αρχή μπορεί να κάνει την αρχή.
Να υπολογίζονται τα πράγματα σωστά και δίκαια.

Μπορεί και τώρα να γίνει. Μια καινούργια αρχή, την έχουμε όλη ανάγκη.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

Το παρόν φύλλο έχει σκοπό να δίνει μια ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ μέσω της παρουσίασης επίκαιρων Τίτλων που σταχυολογούνται από τον ηλεκτρονικό τύπο και παρέχει παράλληλα την ηλεκτρονική διεύθυνση για επίσκεψη από κάθε ενδιαφερόμενο.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ στις 4/05/2011,

          μέσω επίκαιρων δημοσιευμάτων

10 Τίτλοι + Ένα διαφορετικό θέμα

10 Τίτλοι

1) ΧΑ: Νέα "δοκιμασία" κάτω από τις 1.400

2) Γιατί οι αγορές επιμένουν στην αναδιάρθρωση

3) Πορτογαλία: Στις τράπεζες 12 δισ. ευρώ από το πακέτο διάσωσης

4) Μεξικό: Η κεντρική τράπεζα αγόρασε 100 τόνους χρυσού

5) ΕΕ: Αναθεώρηση της Σένγκεν πρότεινε η Κομισιόν

6) Το "σωσίβιο" 78 δισ. € στην Πορτογαλία

7) Περαιτέρω επιδείνωση του κλίματος στην Ελλάδα

8) Σινο-ρωσικό φλερτ για ακίνητα της Ελλάδας

9) "Υπέρ" των ευρωομολόγων τάσσονται τώρα οι Γερμανοί

10) Ξεκινούν τρεις νέες δράσεις δημόσιας δαπάνης 171 εκατ. ευρώ

+ Ένα διαφορετικό θέμα:   http://www.youtube.com/watch?v=w9TGj2jrJk8

Σημειώνεται ότι η αντιστοίχιση των επιλεγμένων Τίτλων με την ανάπτυξη τους στο οικείο χώρο τους μέσω του link ισχύει για περίοδο τόση, όση διαρκεί η συγκεκριμένη δημοσίευση του στο αντίστοιχο αρχικό ηλεκτρονικό αρχείο του μέσου όπου έχει δημοσιευτεί