ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Χρειάζεται μέτρο)

Χρειάζεται μέτρο

Σε μέρος του  ημερήσιου ηλεκτρονικού τύπου διαβάζω αυτές τις ημέρες «..για εφιάλτη αιματηρών επεισοδίων και σκηνικό "τύπου Αργεντινής" στην Ελλάδα, προϊδεάζουν οι πληροφορίες από…, που προειδοποιεί τους ξένους … για σοβαρό ενδεχόμενο να ξεσπάσουν ταραχές και βιαιοπραγίες στη χώρα, όσο τα μέτρα λιτότητας γίνονται όλο και πιο σκληρά…..» Ανεξαρτήτως της εγκυρότητας και σκοπιμότητας της διάχυσης παρόμοιων «ειδήσεων-πληροφοριών», που σε τελική ανάλυση μόνο επιβαρύνουν έως και βλάπτουν  την εικόνα για τη χώρα μας, οφείλουμε όλοι μας να επιδείξουμε σοβαρότητα και ευθύνη, πράγμα που όπως φαίνεται δεικνύει στην πράξη το σύνολο των ελλήνων.

Η οικονομική κρίση στην χώρα μας δεν είναι ένα τυχαίο αποτέλεσμα μιας αιφνίδιας και απρόβλεπτης  κακής συγκυρίας που ενέσκηψε. Δεν ήταν βροντή σε καθαρό ουρανό. Είναι το αποτέλεσμα μιας άφρονας οικονομικής και κατά επίφαση κοινωνικής πολιτικής πολλών ετών, γεγονός που όλοι μας αργά αλλά σταθερά συνειδητοποιούμε.

Η πρόσκληση από ακραίες οργανώσεις ή και από πολιτικά κόμματα για δυναμικές και «επαναστατικές» κινητοποιήσεις, κατά την άποψη μου, στο βαθμό που δεν προτείνουν με καθαρό λόγο εφικτές λύσεις το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να αυξάνουν την αβεβαιότητα και η κρίση να διαιωνίζεται.

Να θυμηθούμε, με ατέλειωτες διαδηλώσεις, στα τελευταία 30 χρόνια και βίαιες διεκδικήσεις, οργανωμένες από τα σημερινά, κυρίως, κόμματα φτάσαμε στο χάλι που φτάσαμε.
Πιστεύει κανείς ότι η ίδια τακτική, σήμερα, μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση;
Δεν χρειάζεται να εστιάσουμε στις αιτίες όπως π.χ. ότι ίσως 1.000.000 έλληνες αμείβονται από το Δημόσιο, ως πρόωροι συνταξιούχοι, "αντιστασιακοί", "ανάπηροι", "παλιννοστούντες", "αναξιοπαθούντες" κ.α χωρίς να προσφέρουν έργο; κατάσταση σημειωτέον που  βλάπτει και τους πραγματικά ικανούς δημοσίους υπαλλήλους.
Δεν χρειάζεται να αναδιαρθρωθεί και να αναδιοργανωθεί η Διοίκηση και γενικά η οικονομία να εκσυγχρονιστεί; Δεν χρειάζεται Να αποκτήσουμε Αυτοπεποίθηση, να αναπτύξουμε περαιτέρω τις γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες μας, να διευρυνθούν οι πανεπιστημιακοί ορίζοντες και να δημιουργηθούν νέες σχολές (ιδιωτικές, δημόσιες) και να λειτουργούν ευρύθμως και ανεμπόδιστα από κάθε λογής συμμορίες. Να ανοίξουν τα επαγγέλματα προς όλους τους έλληνες αναγνωρίζοντας, επιτέλους, στην πράξη ότι όλοι οι έλληνες είναι ίσοι  και έχουν δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος της αρεσκείας των; Και ότι κανένα  επάγγελμα δεν κληρονομείται αλλά κάθε έλληνας που επιθυμεί και είναι ικανός μπορεί να το ασκήσει, χωρίς να παρεμβάλλονται  τεχνικά εμπόδια; Δεν χρειάζεται, γενικά Ανάπτυξη; Ανάπτυξη, όμως,  με κλειστές κοινωνίες, αναξιοπρεπή δάνεια  και φοβικά σύνδρομα δεν γίνεται.

Χρειάζεται, με άλλα λόγια, ο τόπος  ανοικτές ιδέες, χωρίς φόβους, και εφαρμογή τους σε ένα κόσμο που δεν έχει οικονομικά σύνορα αλλά μόνο αξιοπρέπεια και τον πόθο για επιτυχία και διάκριση.
Και τέλος, δεν χρειάζεται να βλέπουμε ποιοί έλληνες επιθυμούν και είναι ικανοί να διοικήσουν τον τόπο και να το επιτύχουν;
Με τη βία μόνο τις ζημιές αυξάνουμε όπως αυτό γίνεται εδώ και 30 και πλέον χρόνια. Μόνο που τώρα  στέρευσαν οι πόροι, εσωτερικοί (όπως οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) και εξωτερικοί (δάνεια και επιδοτήσεις) τόσο από την λεηλασία των "αδικημένων" ομοεθνών μας μέσω, κυρίως, της παγίδας των ατέλειωτων διορισμών στο δημόσιο και τον καθορισμό εξωπραγματικών αμοιβών κατά το δοκούν όσο και από τις πολλές άλλες γνωστές κραιπάλες. Έτσι ήρθαμε στο σημείο, και με τις συνέπειες της φοροδιαφυγής, όχι να πτωχεύσουμε αλλά και να κινδυνεύει και η ύπαρξη μας ως ενιαίου λαού και χώρας.
Πιστεύω απαιτείται ψυχραιμία, νέες και δίκαιες πολιτικές και νέοι ταγοί, όπου παρουσιαστούν, που θα τις στηρίξουν. Τιμωρία βέβαια χρειάζεται σε όσους παρανόμησαν και όχι σωρηδόν άπαντες. Αυτό επιτάσσει ένα κράτος δικαίου και γενικά το αίσθημα δικαιοσύνης.

Χρειάζεται μέτρο και όχι άκρα. Το μέτρο είναι χαρακτηριστικό υπεύθυνων και δίκαιων ανθρώπων και η εφαρμογή του προϋποθέτει  δίκαιες και αποτελεσματικές αποφάσεις. Τα άκρα έρχονται ως «λύση» όταν η δικαιοσύνη έχει πλέον εγκαταλειφτεί.