ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Ορισμένοι όροι Ανάπτυξης)

Ορισμένοι όροι Ανάπτυξης

Πως θα ανακάμψει η χώρα και θα μειωθεί η ανεργία όταν "απαγορεύεται" με κάθε απίθανο τρόπο η συμμετοχή ικανών ανθρώπων στην δημιουργία νέων δραστηριοτήτων ή και η συμμετοχή τους στην περαιτέρω αύξηση της προσφοράς υφιστάμενων δραστηριοτήτων .

Και αυτό αφορά τόσο στα ονομαζόμενα ελεύθερα επαγγέλματα (μηχανικού, υδραυλικού, δικηγόρου, τεχνιτών κ.ο.κ.) όσο και στην επιχειρηματική δράση σε οποιαδήποτε, κατά κανόνα, δραστηριότητα.

Παράδειγμα οι αμοιβές πολλών "ελευθέρων" επαγγελμάτων καθορίζονται διοικητικά και σε απαράδεκτα υψηλό επίπεδο παρά το γεγονός ότι οι μισθοί έχουν μειωθεί σοβαρά και ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας (1.300.000) έπαυσαν να αμείβονται επειδή χάσανε την εργασία τους.

Είναι δυνατόν σε τέτοιο περιβάλλον αφενός να μην μειωθούν ακόμα περισσότερο οι συναλλαγές και κάθε υφιστάμενη οικονομική δραστηριότητα να συρρικνωθεί, λόγω αδυναμίας να καταβληθούν τα υψηλά ζητούμενα τιμήματα και αφετέρου να μην μένουν με λιγότερες εργασίες επαγγελματίες επειδή δεν τους "επιτρέπεται" να μειώσουν τις αμοιβές τους;

Στον πιο κάτω πίνακα βλέπουμε σε ένα υποθετικό παράδειγμα πως η σημαντική μείωση μιας υψηλά τιμολογηθείσης υπηρεσίας οδηγεί σε σημαντικότατη αύξηση της προσφερόμενης ποσότητας  της, λόγω αύξησης της ζήτησης και της εκ τούτου συμμετοχής στην προσφορά της και άλλων επαγγελματιών, που έμεναν μέχρι τότε ανενεργοί εκτός αγοράς. Συνολικά το παραγόμενο «προϊόν», η απασχόληση και το εισόδημα αυξάνονται που σημαίνει μεγαλώνει η κοινωνική ευημερία.

Ανάλογα φαινόμενα επικρατούν  και στον υπόλοιπο χώρο της οικονομίας όπου η ολιγοπωλιακή οργάνωση της αγοράς, σε διαφορετικό βαθμό από κλάδο σε κλάδο, εμποδίζει την εκδήλωση των πλεονεκτημάτων του ανταγωνισμού με αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη.
Αν δε προσθέσουμε και την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης με δεδομένη την ανελαστικότητα των αμοιβών, λόγω δράσης των συντεχνιών αλλά και συνδικαλιστικών οργανώσεων, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε που οφείλεται σε ένα σημαντικό μέρος η οικονομική δυσπραγία.

Ακόμα περισσότερο εξηγείται η ύφεση όταν φέρουμε στον νου μας τον διωγμό των επενδύσεων και επενδυτών σε κάθε σημείο της ελληνικής γης από μια ποικιλία ανεξήγητων τις περισσότερες φορές παραγόντων όπως θεσμικών, γραφειοκρατικών αλλά και από οργανωμένες μειοψηφίες που τελικά εμποδίζουν επενδύσεις είτε πρόκειται για επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μεταλλεία και αξιοποίηση των φυσικών πόρων είτε πρόκειται για κλασικές επενδύσεις όπως τουριστικές, νέων τεχνολογιών, διαμόρφωση δημόσιων χώρων, διαχειρίσεις απορριμμάτων και γενικά σε κάθε τι που προσθέτει στον πλούτο της πραγματικής εργασίας και της αμοιβής της.

Δεν πρέπει να παραληφθεί σε αυτό το σύντομο σχόλιο η αδήριτη ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών που συνιστούν σπατάλη και γενικότερα ο άμεσος εκσυγχρονισμός της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Προς την κατεύθυνση αυτή συμβάλει (ή αν θέλετε αναγκάζει) και η περιοριστική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ που αναδεικνύει ως προτεραιότητα ανάπτυξης την ορθολογική αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάση της οικονομίας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η ανταγωνιστική οργάνωση της.

Ας παύσουμε λοιπόν να οχυρωνόμαστε όλοι, ιδιαίτερα ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσεις, πίσω από υψηλές αμοιβές που δεν μπορεί ο καταναλωτής να τις πληρώσει και επίσης να δεχτούμε την νόμιμη επιχειρηματικότητα ως σοβαρό παράγοντα ανάπτυξης και ευημερίας. Η ανεπίτρεπτη ακινησία για να μην αλλάξει τίποτα δεν ωφελεί το σύνολο παρά μόνο τις οργανωμένες συντεχνίες.  Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να επικρατήσει σύνεση και φρόνηση. Η ευθύνη να βγούμε από την κρίση ανήκει αποκλειστικά σε εμάς και σε κανέναν άλλον.

Αμέσως πιο κάτω μεταφέρω δύο κείμενα όπως τα διάβασα στο διαδίκτυο:

Να βοηθήσουμε την ανάπτυξη

Ολοι πλέον κατανοούν πόσο τεράστια είναι η δημοσιονομική προσαρμογή που έχουν κάνει η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και οι «σκληροί» της Ε.Ε. παραδέχονται επιτέλους ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος γύρος περικοπών και μέτρων λιτότητας. Ταυτόχρονα, έχει αποκλεισθεί το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Ολα αυτά είναι εξαιρετικά θετικά. Τώρα όμως είναι δική μας υπόθεση να δώσουμε την ευκαιρία στον ιδιωτικό τομέα να βάλει τη χώρα στην τροχιά της ανάπτυξης, καθώς θα αποκαθίσταται η ρευστότητα στην αγορά. Ο Έλληνας επιχειρηματίας συνθλίβεται ανάμεσα σε ένα εχθρικό κράτος, περίπλοκους περιορισμούς και κανονισμούς που εξυπηρετούν συμφέροντα και συντεχνίες και στον πόλεμο που υφίσταται από τους θιασώτες του λαϊκισμού. Αν θέλουμε ανάπτυξη, πρέπει να καταργήσουμε άμεσα τις στρεβλώσεις της αγοράς, να κάνουμε το κράτος φιλικό στο επιχειρείν και να σταματήσουμε να θεωρούμε κάθε επένδυση «ύποπτη» ή «βρώμικη». Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν να κάνουν με την απελευθέρωση επαγγελμάτων και κρίσιμων κλάδων της αγοράς πρέπει να προχωρήσουν. Αλλιώς, η Ελλάδα θα φτωχαίνει διαρκώς και η ευκαιρία να μπει σε ένα νέο δρόμο ανάπτυξης και δημιουργίας θα χαθεί οριστικά.

«Οικονομικός Ταχυδρόμος» πριν 26 χρόνια

Πριν... 26 χρόνια!
 τι έγραφε ο Γιάννης Μαρίνος στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» πριν 26 χρόνια.
Θα ήταν μεγάλη απαίτηση από μέρους μου να ζητήσω από κάποιους ολίγη δόση ιστορικής μνήμης. Το είδος αυτό είναι ανύπαρκτο εν Ελλάδι, εκτός και αν μπορεί να βοηθήσει κάποιους να εξαπατήσουν αφελείς. Σήμερα, κάποιοι μάς λένε ότι για τη κρίση φταίνε οι κερδοσκόποι, οι Γερμανοί, οι Πυγμαίοι, η CIA, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι μασώνοι και δεν συμμαζεύεται. Σίγουρα, όμως, δεν φταίμε εμείς!
Για να μην μάς θεωρούν κάποιοι εκ γενετής καθυστερημένους, παραθέτουμε το κύριο άρθρο του τότε διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» κ. Γιάννη Μαρίνου, στο τεύχος της 22ας Μαΐου 1986, υπό τον τίτλο:«Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;». Με αφορμή την έκθεση του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Δημ.Χαλικιά, ο οποίος μέσω ύβρεων από τις «προοδευτικές» δυνάμεις έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία, ο κ.Γ.Μαρίνος έγραφε:...

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.
Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ' αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.
Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.
Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το'χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.
Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.»

Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να

καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού.
Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.».

...τώρα ρηλάξ

    ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ