τρείς τάξεις;
Η οικονομική κρίση στη χώρα βρίσκεται, την περίοδο αυτή, στη πιο οξεία φάση της.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα που έχει μονίμως εγκατασταθεί στον Προϋπολογισμό και επίσης το εξωτερικό χρέος που το έλλειμμα το τρέφει και θεριεύει.
Πολλά προτείνονται για την θεραπεία, αλλά ελάχιστα εφαρμόζονται.
Ας προσεγγίσουμε το θέμα από μια άλλη σκοπιά , έστω την κοινωνικοοικονομική.
Η σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, σε γενικές γραμμές, έχει ως εξής:
1) Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός άεργων (δήθεν και πρόωροι συνταξιούχοι, υποαπασχολούμενοι και άνευ αντικειμένου σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ΟΤΑ κ.ά) που συντηρούνται από το κράτος. Κυρίως η κατηγορία αυτή χάνεται μέσα στον τίτλο του δημοσίου υπαλλήλου, γεγονός που δυσφημεί μια σπουδαία και αναγκαία ιδιότητα για την Πολιτεία.
2) Υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος αριθμός που εργάζονται πραγματικά στον ιδιωτικό τομέα και πληρώνει, μέσω φόρων και εισφορών στο κράτος, τα εισοδήματα της προηγούμενης κατηγορίας ανθρώπων (των άεργων) αλλά και τα εισοδήματα των κανονικών δημοσίων υπαλλήλων καθώς επίσης και ένα μέρος των λοιπών δημοσίων δαπανών.
3) Επιπλέον υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία ατόμων οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι εργάζονται και προσφέρουν έργο χωρίς όμως να συμμετέχουν πλήρως στα κοινά βάρη. Οι περισσότεροι της κατηγορίας αυτής απολαμβάνουν και το πλεονέκτημα της "προστασίας" του επαγγέλματος, που τους προσπορίζει πρόσθετα, σε βάρος της κοινωνίας, έσοδα.
Από τις ανωτέρω τρείς κατηγορίες ομάδων της ελληνικής κοινωνίας είναι γνωστό σε όλους ότι τους φόρους στο κράτος και τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία πληρώνουν σχεδόν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα.
Η κατηγορία αυτή αποτελεί μάλλον σχετική πλειοψηφία, ίσως να ξεπερνά τα 3.000.000 άτομα από τα 4.750.000 που είναι περίπου ο ενεργός πληθυσμός της χώρας.
Παρά την αριθμητική υπεροχή της όχι μόνο δεν απολαμβάνει πολιτικά κανένα οικονομικό όφελος αλλά και η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική καταλήγει να είναι σε βάρος της στο διηνεκές.
Το φαινόμενο αυτό χρήζει ερμηνείας.
Ίσως το ότι δεν εκφράζεται σε ένα ενιαίο πολιτικό φορέα να της στοιχίζει μέχρι σήμερα πάρα πολύ ακριβά. Ο προσεκτικός παρατηρητής βλέπει ότι οι άλλες δύο ομάδες του πληθυσμού (άεργοι και ελεύθεροι επαγγελματίες), είναι οργανωμένες σε συνδικαλιστικούς φορείς, κομματικούς και επαγγελματικούς, και μονίμως βρίσκονται σε αγώνα διεκδικήσεων που δικαιώνονται ανεξαρτήτως της ¨νομιμότητας¨ τους, της ισονομίας, της δικαιοσύνης σε βάρος της μισθωτής εργασίας του ιδιωτικού τομέα.
Ας την κοιτάξουν την κατάσταση αυτή, όσοι μπορούν και επιθυμούν κάτι καινούργιο να προσφέρουν στον τόπο.
Θα είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να κοπούν μαχαίρι τα ελλείμματα.
1) Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός άεργων (δήθεν και πρόωροι συνταξιούχοι, υποαπασχολούμενοι και άνευ αντικειμένου σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ΟΤΑ κ.ά) που συντηρούνται από το κράτος. Κυρίως η κατηγορία αυτή χάνεται μέσα στον τίτλο του δημοσίου υπαλλήλου, γεγονός που δυσφημεί μια σπουδαία και αναγκαία ιδιότητα για την Πολιτεία.
2) Υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος αριθμός που εργάζονται πραγματικά στον ιδιωτικό τομέα και πληρώνει, μέσω φόρων και εισφορών στο κράτος, τα εισοδήματα της προηγούμενης κατηγορίας ανθρώπων (των άεργων) αλλά και τα εισοδήματα των κανονικών δημοσίων υπαλλήλων καθώς επίσης και ένα μέρος των λοιπών δημοσίων δαπανών.
3) Επιπλέον υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία ατόμων οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι εργάζονται και προσφέρουν έργο χωρίς όμως να συμμετέχουν πλήρως στα κοινά βάρη. Οι περισσότεροι της κατηγορίας αυτής απολαμβάνουν και το πλεονέκτημα της "προστασίας" του επαγγέλματος, που τους προσπορίζει πρόσθετα, σε βάρος της κοινωνίας, έσοδα.
Από τις ανωτέρω τρείς κατηγορίες ομάδων της ελληνικής κοινωνίας είναι γνωστό σε όλους ότι τους φόρους στο κράτος και τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία πληρώνουν σχεδόν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα.
Η κατηγορία αυτή αποτελεί μάλλον σχετική πλειοψηφία, ίσως να ξεπερνά τα 3.000.000 άτομα από τα 4.750.000 που είναι περίπου ο ενεργός πληθυσμός της χώρας.
Παρά την αριθμητική υπεροχή της όχι μόνο δεν απολαμβάνει πολιτικά κανένα οικονομικό όφελος αλλά και η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική καταλήγει να είναι σε βάρος της στο διηνεκές.
Το φαινόμενο αυτό χρήζει ερμηνείας.
Ίσως το ότι δεν εκφράζεται σε ένα ενιαίο πολιτικό φορέα να της στοιχίζει μέχρι σήμερα πάρα πολύ ακριβά. Ο προσεκτικός παρατηρητής βλέπει ότι οι άλλες δύο ομάδες του πληθυσμού (άεργοι και ελεύθεροι επαγγελματίες), είναι οργανωμένες σε συνδικαλιστικούς φορείς, κομματικούς και επαγγελματικούς, και μονίμως βρίσκονται σε αγώνα διεκδικήσεων που δικαιώνονται ανεξαρτήτως της ¨νομιμότητας¨ τους, της ισονομίας, της δικαιοσύνης σε βάρος της μισθωτής εργασίας του ιδιωτικού τομέα.
Ας την κοιτάξουν την κατάσταση αυτή, όσοι μπορούν και επιθυμούν κάτι καινούργιο να προσφέρουν στον τόπο.
Θα είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να κοπούν μαχαίρι τα ελλείμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου