Γιατί τόσα πολλά έξοδα;
Μια γρήγορη ματιά στον Προϋπολογισμό μας δείχνει ότι το σύνολο των κρατικών εξόδων ξεπερνά τα 75 δις € τον χρόνο ενώ τα έσοδα πάσης φύσεως μόλις και φθάνουν τα 50 δις €.
Οπότε αβίαστα προκύπτει το ερώτημα γιατί το κράτος μας ξοδεύει πολλά περισσότερα από αυτά που πετυχαίνει να μαζεύει, δίνοντας ταυτόχρονα το κακό παράδειγμα σε όλους. Δηλαδή ξοδέψτε, ξοδέψτε ανεξαρτήτως αν έχετε ή όχι αρκεί κάποιον να βρίσκεται να σας δανείζει.
Με την τακτική αυτή εδώ και 35 χρόνια φτάσαμε η εγχώρια παραγωγή να υποχωρεί και ο δανεισμός να αυξάνει, τόσο των ιδιωτών όσο ιδιαίτερα του δημοσίου.
Πολλές επιχειρήσεις παραγωγικού προσανατολισμού κλείσανε και άλλες που ήταν αναγκαίες δεν δημιουργήθηκαν ποτέ διότι δεν ευνοούσε το όλο κλίμα.
Κυρίως ανεπτύχθησαν όσον αφορά στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας εισαγωγικές επιχειρήσεις που επιβίωναν με την δαπάνη των καταναλωτών των οποίων σημαντικό μέρος του εισοδήματος των προήρχετο από κάθε μορφής παρέμβασης και άσκησης «κοινωνικής» πολιτικής από κράτος.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, Τι περιλαμβάνουν αυτές οι σημαντικού μεγέθους δαπάνες (> 75 δις €) και τι φταίει που αργούν τόσο πολύ να διορθωθούν. Θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή η επίσημη πολιτεία πειστικά να απαντήσει.
Από πλευράς μου, στέκομαι όμως σε ένα μέρος που αφορά τη σύνθεση των δαπανών και την αποτελεσματικότητα τους.
1) Χρειάζεται τόσος μεγάλος αριθμός υπαλλήλων (800.000) για το έργο που καλούνται να κάνουν; Η οικονομία μας δεν είναι και τόσο γεμάτη από εργοστάσια και βαριά βιομηχανία και ατέλειωτα δίκτυα επιχειρήσεων που απαιτούν σημαντική διοικητική υποστήριξη και εποπτεία. Επίσης, σημειώνω αν για μια εργασία απαιτούνται 10 άνθρωποι και τοποθετηθούν 30 το αποτέλεσμα, όπως ξέρουμε θα είναι καταστροφικό, διότι θα παραχθεί έργο σημαντικά μικρότερο σε ποσότητα και ποιότητα. οι πρόσθετοι εργαζόμενοι θα προκαλέσουν ζημιά διότι αποθαρρύνεται κάθε κίνητρο για οργάνωση και παραγωγική εργασία.
2) Οι αμοιβές τους γράφεται ότι υπερέχουν αισθητά των ιδιωτικών υπαλλήλων, για ποιο λόγο και ποιος το αποφασίζει;
3) Οι συνταξιούχοι προερχόμενοι μόνο από το δημόσιο αποτελούν ένα σημαντικά μεγάλο αριθμό, διότι είχαν την δυνατότητα να συνταξιοδοτούνταν από πολύ ενωρίς του υπηρεσιακού τους βίου (τώρα αυτό άλλαξε) με συνέπεια να επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός.
3) Ο Προϋπολογισμός επιβαρύνεται σημαντικά και με μισθούς για λοιπούς συνταξιούχους σε κάλυψη δαπανών δημόσιων ασφαλιστικών ταμείων. Σημειωτέον πολλοί από αυτούς τους "συνταξιούχους" ουδέποτε συνεισέφεραν στα έσοδα των ταμείων ή συνεισέφεραν ελάχιστα.
4) θα υπενθυμίσω ότι υπάρχει ένας ακόμα ατέλειωτος αριθμός αντιπαραγωγικών δαπανών, που πρέπει να επισημανθούν και να διορθωθούν.
Από την πλευρά των εσόδων πρέπει να τονιστεί κάτι που ενοχλεί όλους μας, και το οποίο είναι ότι δεν αναπτύσσεται ακόμα και σήμερα αξιόλογος, αξιόπιστος, δίκαιος και αποτελεσματικός μηχανισμός για τη συλλογή τους (των εσόδων).
Θα συμφωνούσε ο οποιοσδήποτε, νομίζω, Αν τα έσοδα εισπράττονταν κανονικά, αν οι δαπάνες ήταν οι αναγκαίες, που σημαίνει ότι υπάρχει δημοσιονομική πειθαρχία και αν λειτουργούσε στην οικονομία ο ανταγωνισμός (όχι κλειστά επαγγέλματα, όχι ολιγοπώλια) τότε θα είχαμε και μακροοικονομική ισορροπία και ανάπτυξη και καθόλου χρέη.
Η ιστορία όμως δεν γράφεται με το ΑΝ και τώρα κολυμπάμε στα χρέη, στην οικονομική καχεξία, στην απογοήτευση και στη μεγάλη αβεβαιότητα για το αύριο.
Σε αυτό το σκηνικό, πιστεύω, όλοι βαρυνόμαστε, αλλά η Πολιτική Ηγεσία φέρει ακεραία την ευθύνη, διότι αυτή είναι η φύση των πραγμάτων, δεν γίνεται, δυστυχώς, διαφορετικά.
Η ακριβής ενημέρωση των πολιτών από το κράτος για τα ανωτέρω θα έδινε την δυνατότητα σε όλους να βλέπαμε με βεβαιότητα που διατίθενται οι πόροι του ελληνικού λαού και να κρίναμε πόσο και σε ποιά έκταση είναι απαραίτητες αυτές οι δαπάνες. Έτσι θα αποφεύγονταν περιττές τριβές για το αν υπάρχει κατάχρηση δαπανών και αναποτελεσματικότητα.
Βέβαια, όσο τα έσοδα είναι καθηλωμένα, φαντάζει, τουλάχιστον σε μένα παράξενο τα έξοδα, που είναι και περισσότερα να έχουν την οποιαδήποτε αιτιολογική αλλά και ηθική βάση.
Ο Διαχειριστής τόσο στα έξοδα όσο και στα έσοδα είναι το ίδιο πρόσωπο, το δημόσιο. Ό,τι λοβιτούρα ενδεχόμενα γίνεται στα έσοδα είναι αδύνατο να μην επεκτείνεται και στις δαπάνες που είναι άμεσα ελέγξιμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου