ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Έχει τα κότσια η Ευρώπη;)

Έχει τα κότσια η Ευρώπη;

Η ελληνική κρίση χρέους έχει πυροδοτήσει εδώ και καιρό ακατάπαυστα συζητήσεις για το πόσο είναι αναπόφευκτη η χρεοκοπία για τη χώρα και πόσο βιώσιμο είναι το  ευρώ.

Το ενιαίο νόμισμα προκειμένου να επιτελεί αποτελεσματικά  τις βασικές λειτουργίες του, χρειάζεται να υπάρχει ενιαία οικονομική και δημοσιονομική πολιτική μεταξύ των μελών της ευρωζώνης

ή

διαφορετικά  το κάθε κράτος μέλος της ευρωζώνης να μην αγνοεί τις κρατούσες οικονομικές συνθήκες (ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, αποτελεσματικότητα) και να μην παρακάμπτει θεμελιώδεις δημοσιονομικές αρχές διαχείρισης (ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, αξιολόγηση σημασίας και ιεράρχησης δημοσίων δαπανών κ.ά).

Σε ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος και τα πράγματα αρκετές φορές δεν εξελίσσονται ομαλά, όπως έχει σχεδιασθεί, η παρέμβαση των αρχών είναι αναγκαία και έρχεται να διορθώσει και αποκαταστήσει την τάξη. Άλλωστε για αυτό υπάρχουν αρχές, για να παρεμβαίνουν διορθωτικά.

Στην περίπτωση της χώρας μας, οι δημοσιονομικές αποκλίσεις, σύμφωνα με το διορθωτικό πρόγραμμα, ανέρχονται σε συνολικό ύψος 150-170 δις € περίπου και οι χώρες μέλη του ευρώ συζητούν για να αναλάβουν την κάλυψη του.

Εξετάζοντας ευρύτερα το θέμα, παρατηρούμε και άλλες χώρες αποκλίνουν με σχεδόν ανάλογα ποσά ή πιθανόν να αποκλίνουν στο κοντινό μέλλον.

Επίσης, είναι γνωστό ότι

α) στη σχέση δανειστή - δανειολήπτη, όταν και τα δύο μέρη είναι σχεδόν ισοδύναμα από πλευράς τεχνογνωσίας και γνωρίζουν συνεπώς  καλά τι κάνουν αμφότεροι φέρουν την ευθύνη των πράξεων τους και

β)όταν οι πιστωτικές διευκολύνσεις και δανεισμοί έχουν στενή σχέση μεταξύ πολλών οικονομικών μονάδων μεγάλου μεγέθους εντός της ιδίας χώρας ή και πέραν αυτής , όπως συμβαίνει, με βάση τα δημοσιεύματα, στις χώρες ζώνης του ευρώ, με κίνδυνο η κρίση χρέους να προκαλέσει αλυσωτές ζημιές σε όλους,

τότε η λογική και εμπειρία επιτάσσει την από κοινού επίλυση του θέματος, που βασικό στοιχείο της πρέπει, κατά την γνώμη μου να είναι, η "διαγραφή" σημαντικού μέρους του χρέους και παράλληλα η δημοσιονομική εξυγίανση (μείωση μέχρι μηδενισμού των ελλειμμάτων).

Παράλληλα όπως έχει υποστηριχθεί από αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες της ΕΕ, ο σχεδιασμός και παροχή σημαντικής βοήθειας με στόχευση την Οικονομική Ανάπτυξη χωρών μελών της ευρωζώνης που η κρίση τις έχει βλάψει σοβαρά είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.

Σαν συμπέρασμα, λοιπόν αν τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης  επιθυμούν πραγματικά το ευρώ να παραμείνει το νόμισμα τους, χρειάζεται να επιστρατεύσουν αποθέματα αλληλεγγύης και να επαναφέρουν στο προσκήνιο το θέμα της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Ενιαία και δυνατή Ευρώπη είναι η λύση. Όλα τα άλλα είναι περιττά.

Ο καθορισμός κοινού Υπουργού Οικονομικών, σύμφωνα με την πρόταση του Προέδρου της ΕΚΤ φαίνεται να αποτελεί κατάλληλο ενδιάμεσο σταθμό.

Από την ίδια τη φύση των ευρωπαϊκών κρατών προκύπτει:

Χωριστά κράτη, Χωριστό νόμισμα. Ενωμένη Ευρώπη, Ενιαίο Νόμισμα.

Το ΕΥΡΩ είναι η καινούργια Πατρίδα των λαών της ΕΥΡΩΠΗΣ.

Είναι η ΕΥΡΩΠΗ.

Επιβάλλεται προς τούτο, όμως,  μεγάλη πολιτική δύναμη.

Eχει τα κότσια η Ευρώπη;