ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Δημοσιονομική προσαρμογή αλλά και Αναπτυξιακή προοπτική)

Δημοσιονομική προσαρμογή αλλά και Αναπτυξιακή προοπτική

“Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης προετοιμάζουν ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για το ενδεχόμενο απόρριψης του Μεσοπρόθεσμου από το ελληνικό κοινοβούλιο και σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να λάβει την επόμενη δόση από το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μεταδίδει το Reuters επικαλούμενο τρεις πηγές από τη ζώνη του ευρώ που δεν κατονομάζει.”

Γίνεται φανερό από παρόμοιες με την ανωτέρω είδηση που δημοσιεύονται τις τελευταίες ημέρες, ότι η ΕΕ έχει τους δικούς της σοβαρούς (οικονομικούς) λόγους για να θέλει να υποστηρίξει την Ελλάδα.

Η μορφή όμως της παρεχόμενης βοήθειας (παροχή δανείων) προς την Ελλάδα  ίσως αποδειχτεί ότι δεν αποτελεί μακροπρόθεσμα στέρεο οικονομικό υποστύλωμα που στην πρώτη διαταραχή μπορεί να  καταπέσει και μαζί του όλη η Ελλάς.

Αν η ΕΕ είναι ειλικρινής στην βοήθεια της και επιθυμεί την αλληλέγγυα και αμοιβαία επωφελή λύση της κρίσης, όπως αυτό βέβαια πρέπει να συμβαίνει και με εμάς, τότε χρειάζεται να υποστηρίξει την ελληνική κυβέρνηση στην   ανάπτυξη και εφαρμογή ενός σύνθετου προγράμματος που να περιλαμβάνει μέτρα τόσο για την δημοσιονομική σταθερότητα όσο και για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει άμεσα τώρα να καταρτιστεί, που και η Ευρώπη θα είναι «διαθέσιμη» να το υποστηρίξει. Ο φόβος της Ευρώπης ότι η ελληνική κρίση μπορεί ως χιονοστιβάδα να προκαλέσει τα χειρότερα σε αυτή προσφέρεται για από κοινού εξέταση ενός προβλήματος που αντιμετωπίζουν και τα δύο μέρη και όχι μόνο το ένα.

Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που συζητείται στην Βουλή, έχει να κάνει μόνο με το πρώτο μέρος, δηλαδή την δημοσιονομική προσαρμογή.

Απαιτείται, όμως, άμεσα να συμπληρωθεί και με το δεύτερο μέρος που αφορά στην Οικονομική Ανάπτυξη.  Μέτρα  αναπτυξιακά ύψους πολλών δις €, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυτές τις ημέρες, είναι προτιμότερο, από το απλώς να συζητούνται,  να προγραμματιστούν από κοινού με τις ευρωπαϊκές αρχές και συντεταγμένα να μπουν στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ώστε να αποτελέσουν αναπόσπαστο τμήμα του και να δώσουν την αναγκαία αναπτυξιακή διάσταση. Η περίοδος μέχρι το 2014-15 πρέπει να είναι περίοδος μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και μετακίνησης απασχόλησης από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος θα αναπτύσσεται βάσει του προαναφερθέντος προγράμματος και των θεσμικών αλλαγών που θα έχουν ολοκληρωθεί (άνοιγμα των αγορών και επαγγελμάτων και γενικά βελτίωση όλης της σχετικής νομοθεσίας).

Με την κατάρτηση ενός σύνθετου μεσοπροθέσμου προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, δηλώνεται ρητώς η διαρκής και σταθερή αρωγή των ευρωπαίων εταίρων μας ενώ η αναγκαία δημοσιονομική μεταρρύθμιση προχωρά παράλληλα με την ανάπτυξη της οικονομίας και  το κυριότερο άμεσα διαχέεται το μήνυμα ότι η Ελλάς έχει πλέον δρομολογήσει και εφαρμόζει ένα πολλά υποσχόμενο και συνάμα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Συνεπώς κάθε άλλο plan B, C, D κ.ο.κ. είναι περιττό, διότι η δημοσιονομική προσαρμογή θα συνδυάζεται στην πράξη με την οικονομική ανάπτυξη και την καλή προοπτική της χώρας μας.

Ανάλογα προγράμματα θα πρέπει να τρέξουν για πολλές χώρες της ευρωζώνης (π.χ. Ιρλανδία, Ισπανία και Πορτογαλία) που  θα αποτρέψουν το ενδεχόμενο της μετάστασης του προβλήματος αλλά και τον αντίκτυπο στο τραπεζικό σύστημα της. Αυτός είναι ο λόγος, δηλαδή η μετάσταση της κρίσης που επιβάλλει στην Ευρώπη να δει το θέμα συνολικά και όχι αποσπασματικά.

Οι εθνικές λύσεις σήμερα δεν προσφέρονται. Απαιτούνται υπερεθνικές και συγκεκριμένα για εμάς όλους που ζούμε στην Ευρώπη η λύση πρέπει να είναι Ευρωπαϊκή. Το συντομότερο δυνατόν για να μην είναι πολύ αργά για όλους.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Έχει τα κότσια η Ευρώπη;)

Έχει τα κότσια η Ευρώπη;

Η ελληνική κρίση χρέους έχει πυροδοτήσει εδώ και καιρό ακατάπαυστα συζητήσεις για το πόσο είναι αναπόφευκτη η χρεοκοπία για τη χώρα και πόσο βιώσιμο είναι το  ευρώ.

Το ενιαίο νόμισμα προκειμένου να επιτελεί αποτελεσματικά  τις βασικές λειτουργίες του, χρειάζεται να υπάρχει ενιαία οικονομική και δημοσιονομική πολιτική μεταξύ των μελών της ευρωζώνης

ή

διαφορετικά  το κάθε κράτος μέλος της ευρωζώνης να μην αγνοεί τις κρατούσες οικονομικές συνθήκες (ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, αποτελεσματικότητα) και να μην παρακάμπτει θεμελιώδεις δημοσιονομικές αρχές διαχείρισης (ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, αξιολόγηση σημασίας και ιεράρχησης δημοσίων δαπανών κ.ά).

Σε ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος και τα πράγματα αρκετές φορές δεν εξελίσσονται ομαλά, όπως έχει σχεδιασθεί, η παρέμβαση των αρχών είναι αναγκαία και έρχεται να διορθώσει και αποκαταστήσει την τάξη. Άλλωστε για αυτό υπάρχουν αρχές, για να παρεμβαίνουν διορθωτικά.

Στην περίπτωση της χώρας μας, οι δημοσιονομικές αποκλίσεις, σύμφωνα με το διορθωτικό πρόγραμμα, ανέρχονται σε συνολικό ύψος 150-170 δις € περίπου και οι χώρες μέλη του ευρώ συζητούν για να αναλάβουν την κάλυψη του.

Εξετάζοντας ευρύτερα το θέμα, παρατηρούμε και άλλες χώρες αποκλίνουν με σχεδόν ανάλογα ποσά ή πιθανόν να αποκλίνουν στο κοντινό μέλλον.

Επίσης, είναι γνωστό ότι

α) στη σχέση δανειστή - δανειολήπτη, όταν και τα δύο μέρη είναι σχεδόν ισοδύναμα από πλευράς τεχνογνωσίας και γνωρίζουν συνεπώς  καλά τι κάνουν αμφότεροι φέρουν την ευθύνη των πράξεων τους και

β)όταν οι πιστωτικές διευκολύνσεις και δανεισμοί έχουν στενή σχέση μεταξύ πολλών οικονομικών μονάδων μεγάλου μεγέθους εντός της ιδίας χώρας ή και πέραν αυτής , όπως συμβαίνει, με βάση τα δημοσιεύματα, στις χώρες ζώνης του ευρώ, με κίνδυνο η κρίση χρέους να προκαλέσει αλυσωτές ζημιές σε όλους,

τότε η λογική και εμπειρία επιτάσσει την από κοινού επίλυση του θέματος, που βασικό στοιχείο της πρέπει, κατά την γνώμη μου να είναι, η "διαγραφή" σημαντικού μέρους του χρέους και παράλληλα η δημοσιονομική εξυγίανση (μείωση μέχρι μηδενισμού των ελλειμμάτων).

Παράλληλα όπως έχει υποστηριχθεί από αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες της ΕΕ, ο σχεδιασμός και παροχή σημαντικής βοήθειας με στόχευση την Οικονομική Ανάπτυξη χωρών μελών της ευρωζώνης που η κρίση τις έχει βλάψει σοβαρά είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.

Σαν συμπέρασμα, λοιπόν αν τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης  επιθυμούν πραγματικά το ευρώ να παραμείνει το νόμισμα τους, χρειάζεται να επιστρατεύσουν αποθέματα αλληλεγγύης και να επαναφέρουν στο προσκήνιο το θέμα της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Ενιαία και δυνατή Ευρώπη είναι η λύση. Όλα τα άλλα είναι περιττά.

Ο καθορισμός κοινού Υπουργού Οικονομικών, σύμφωνα με την πρόταση του Προέδρου της ΕΚΤ φαίνεται να αποτελεί κατάλληλο ενδιάμεσο σταθμό.

Από την ίδια τη φύση των ευρωπαϊκών κρατών προκύπτει:

Χωριστά κράτη, Χωριστό νόμισμα. Ενωμένη Ευρώπη, Ενιαίο Νόμισμα.

Το ΕΥΡΩ είναι η καινούργια Πατρίδα των λαών της ΕΥΡΩΠΗΣ.

Είναι η ΕΥΡΩΠΗ.

Επιβάλλεται προς τούτο, όμως,  μεγάλη πολιτική δύναμη.

Eχει τα κότσια η Ευρώπη;

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Παράδειγμα προς μίμησιν!)

Παράδειγμα προς μίμησιν!

Το φώς της δημοσιότητας είδε ένα  δημόσιο σχολείο, το 14ο λύκειο Θεσσαλονίκης, το οποίο έδωσε τους περισσότερους αριστούχους στις φετινές Πανελλήνιες Εξετάσεις.

 «Οι καθηγητές του σχολείου, με μεράκι κι αγάπη για την δουλειά τους και τα παιδιά τους, τους μαθητές τους, δούλεψαν αφιλοκερδώς πέρα από το επίσημο ωράριό τους, δούλεψαν σε διακοπές, αργίες και Σαββατοκύριακα και οι μαθητές τους, τους ακολούθησαν εντείνοντας τις προσπάθειές τους, έξω από το σύνηθες πλαίσιο της παραπαιδείας και των φροντιστηρίων».

Το παράδειγμα του σχολείου προσφέρεται για μίμηση από όλους που επιθυμούν και στην πράξη να δοκιμαστούν προκειμένου να επιφέρουν θετικά αποτελέσματα.

Όποιος λοιπόν υπόκειται σε θυσίες και μεθοδική δουλειά επιτυγχάνει.

Όποιος, μόνο διαμαρτύρεται κάνει κακό στον εαυτόν του και αν επιμένει να επιβάλλεται εξαναγκάζοντας και το περιβάλλον του βλάπτει και τους άλλους.

Η συνολική δράση με πρόγραμμα, δουλειά και αλληλεγγύη αποτελεί αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για αποτελέσματα που ευνοούν το σύνολο και προάγουν την κοινή ευημερία.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα και παραδειγματιζόμενοι από τη συλλογική δράση των μαθητών και καθηγητών του σχολείου, η ενδεχόμενη ανάληψη πρωτοβουλίας από τους επικεφαλείς όλων των επαγγελματικών επιμελητηρίων της χώρας (δικηγόρων, μηχανικών, αρτοποιών, ιατρών, υδραυλικών, τραπεζικών, οδοντιάτρων, κ.ά.) για από κοινού συνεννόηση του τι πρέπει να κάνουν για την χώρα και την κοινωνία και ποια πρέπει να είναι προσφορά τους σε μια σύγχρονη εποχή θα συνέβαλε, κατά την γνώμη μου, στην επιτυχή και ταχύτερη έξοδο από την κρίση.

Να συζητήσουν και συμφωνήσουν τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην οργάνωση και άσκηση των επαγγελμάτων τους ώστε να αυξηθεί η ικανοποίηση του κοινωνικού συνόλου από τις προσφερόμενες υπηρεσίες τους  και περισσότερα άτομα να εισέλθουν στους επιμέρους επαγγελματικούς κλάδους.

Με μια τέτοια κίνηση, η πρωτοβουλία τους θα αναγνωρισθεί από την κοινωνία και η θεσμοθέτηση των αναγκαίων αλλαγών θα είναι αποτελεσματική, χωρίς περιττές τριβές και θα αποδεικνύει έμπρακτα την αξία της αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικών ομάδων του πληθυσμού.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Καταπληκτική Ιδέα)

Καταπληκτική Ιδέα

Οι έλληνες όχι μόνο εργάζονται πολύ, όταν ευνοεί το περιβάλλον,  αλλά είναι γνωστό και πόσο καλοί είναι σε ιδέες.

Μια καταπληκτική ιδέα σχετικά με την αποτελεσματική μείωση του Δημόσιου Χρέους, είναι αυτή που δημοσιεύτηκε* σήμερα και διατύπωσε ο κ. Χάρης Λαμπρόπουλος, οικονομολόγος, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών.

Σύμφωνα, λοιπόν με την ιδέα αυτή, που διακρίνεται σε απλότητα, κατανόηση και προσφέρεται για άμεση εφαρμογή  «Οι ελληνικές τράπεζες ως κάτοχοι ομολόγων του Δημοσίου αξίας άνω των 55 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως καταλύτες των εξελίξεων των δημοσίων οικονομικών, συμμετέχοντας στην "αναίμακτη" και τάχιστη υλοποίηση των στόχων του Μεσοπρόθεσμου 2012 - 2015  και κατά συνέπεια να δώσουν άμεση λύση στην αναδιάρθρωση των μεγεθών του δημοσίου χρέους, προσφέροντας παράλληλα υπηρεσίες υψίστης εθνικής σημασίας σε τούτη την ύστατη στιγμή, αλλάζοντας άρδην την εικόνα των δημοσιονομικών μεγεθών.»

Προτείνει «να κατατεθεί αμέσως πρόταση στην κυβέρνηση και να εξαγοραστεί το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων που περιλαμβάνονται στον πίνακα 3.1 του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από μία εταιρία συμμετοχών, ειδικού σκοπού,  όπου μέτοχοι θα είναι όλες οι ελληνικές τράπεζες αναλογικά με την αξία των ομολόγων που κατέχει η κάθε μία»

Θα μπορούσαν να συμμετάσχουν, αν το επιθυμούν, και τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία κατέχουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου αξίας άνω των 16 δις ευρώ.

«Το Δημόσιο θα μπορούσε να διατηρήσει μία μειοψηφική συμμετοχή, εν είδει προνομιούχων μετοχών, και να δεσμευτεί για το αυτονόητο: ότι δηλαδή θα ασχοληθεί με τον ρυθμιστικό του ρόλο και τίποτε παραπάνω. Θα θέσει ξεκάθαρους κανόνες και θα σταματήσει να κάνει τον επιχειρηματία μαθητευόμενο μάγο…»

Τα οφέλη της πρότασης είναι ολοφάνερα, προκύπτουν αβίαστα:

_το Δημόσιο θα εισπράξει και θα "διαγράψει" αμέσως, σήμερα και όχι ύστερα από 5 χρόνια, το 20% περίπου του χρέους,

_το ποσοστό του χρέους θα κατέλθει αμέσως  σε πιο βιώσιμα επίπεδα (στο 140% από 160% επί του ΑΕΠ που είναι σήμερα)

_θα "διαγραφεί" μονομιάς και το όποιο σημαντικό κομμάτι της διαφθοράς - συναλλαγής που συνδέεται με όλες αυτές τις δραστηριότητες (είτε στη λειτουργία τους είτε στην πώλησή τους).

_Θα απελευθερωθούν τεράστιοι υλικοί και άϋλοι πόροι.

_Θα κερδηθεί μεγάλο μέρος του χαμένου χρόνου που σπαταλήθηκε από τους κυβερνώντες μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά συνέβαινε και πού οδηγηθήκαμε.

_Όλες οι εταιρίες και τα περιουσιακά στοιχεία θα παραμείνουν, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, σε ελληνικά χέρια.

_ δεν θα ξεπουληθεί όσο-όσο δημόσια περιουσία

_Θα αποφευχθεί η οποιαδήποτε πίεση ασκείται από τους από τους οίκους αξιολόγησης για νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας

«Οι τράπεζες θα φροντίσουν να νοικοκυρέψουν όλες αυτές τις αξίες και να αναζητήσουν με ταχύτητα και ευελιξία στρατηγικούς επενδυτές από τον εγχώριο και διεθνή στίβο. Αυτό, άλλωστε, είναι στην αρμοδιότητα και στη φύση τους και το κάνουν κατά κόρον για τους πελάτες τους. Μόνο που τώρα θα το κάνουν για τις ίδιες» και για το κράτος.

Η προτεινόμενη  λύση είναι απίστευτα καταπληκτική, διότι εκτός από την αποτελεσματικότητα της χαρακτηρίζεται από διαφάνεια και δικαιοσύνη.

Προϋποθέτει  την υιοθέτηση της από την πολιτεία. Αλλά και κάτι ακόμα, να πεισθεί η ΕΚΤ να παρέχει, στο κρίσιμο στάδιο που βρισκόμαστε,  ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες με κάλυμμα περιουσιακά τους στοιχεία (π.χ. περισσότερες χορηγήσεις, κ.α) αντί των ομολόγων του Δημοσίου.

Σε τελική ανάλυση είναι θέμα πολιτικής επιλογής όπως συμβαίνει σε όλα τα σημαντικά οικονομικά θέματα.

Για να θυμηθούμε το τι βαρύτητα, θετική ή αρνητική,  έχει γενικά η πολιτική στην ζωή του τόπου μπορούμε να αναφερθούμε μόνο στο γεγονός οτι εξαιτίας της αστάθειας της εσωτερικής πολιτικής, οι καταθέσεις των ελλήνων στο εξωτερικό, σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, ξεπερνούν τα 300 δις €,  ποσό πάρα πολύ μεγάλο συγκρινόμενο και με το ΑΕΠ αλλά και με το εξωτερικό χρέος

Αυτό σημαίνει, ότι οι έλληνες χάνουν πρόσθετο δυνητικό ετήσιο εισόδημα τουλάχιστον ανάλογου ύψους (300 δις €), που θα δημιουργείτο μέσω της απασχόλησης των κεφαλαίων αυτών στην εσωτερική αγορά και το οποίο προστιθέμενο στο ήδη παραγόμενο (240 δις €)θα ανέβαζε το συνολικό εισόδημα σε 550 δις € περίπου και θα μηδένιζε σχεδόν την ανεργία. Όσον αφορά το εξωτερικό χρέος θα ήταν μια παλιά πονεμένη ιστορία.
Τα ποσά αυτά ωφελούν τις ξένες οικονομίες και ποτέ δεν πρόκειται να επανακάμψουν στην χώρα μας  όσο δεν υπάρχει πολιτική σταθερότητα.

Είναι όμως καιρός σήμερα, η πολιτική ηγεσία του τόπου να αναθεωρήσει στάση και πολιτική στο σύνολο της να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε όλους τους έλληνες, δείχνοντας, με έργα και νόμους, ότι εδώ είναι ο τόπος τους και εδώ υπάρχει πραγματική και μόνιμη προστασία όλων, ότι δεν κινδυνεύουν οι περιουσίες τους και ότι  τελικά οι έλληνες δεν είναι και ούτε πρέπει να νοιώθουν ξένοι στον τόπο τους.

*euro2day

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Κλειστές κοινωνίες)

Κλειστές κοινωνίες

Ποια η γνώμη και η στάση μας απέναντι σε αυτό που ο σύγχρονος φιλόσοφος Πόπερ όρισε «κλειστές κοινωνίες»;

Από διάφορα έγκριτα δημοσιεύματα, που περιγράφουν εικόνες από τη σημερινή ζωή εδώ και διεθνώς, Διαβάζω:

1) στο Κολέγιο:

«Μετανάστευσε, τον περασμένο Σεπτέμβριο, από την Ιρλανδία στις ΗΠΑ.

Στα δεκαπέντε της υποχρεωνόταν να προσαρμοστεί σε κουλτούρα που «σε καθορίζει η μάρκα της μπλούζας». Στην «ήσυχη κοινωνία» του Σάουθ Χάντλεϊ, δυο ώρες από τη Βοστώνη, στο εμπνεόμενο από πουριτανικές αξίες Αγγλων αποικιοκρατών ιστορικό κολέγιο θηλέων του 17ου αιώνα, Μάουντ Χόλιοουκ, η Φοίβη Πρινς (ούτε Τενεσί Ουίλιαμς να διάβαζες...), εξαιτίας σχέσης της με αγόρι, έγινε θύμα bullying (σχολικός εκφοβισμός: προκλήσεις, ύβρεις, απειλές, μέχρι σωματική βία) από συμμαθήτριές της που «ένιωθαν άτρωτες». Κολέγιο -αλλά και γονείς...- γνώριζαν τι συμβαίνει, όμως «κανείς δεν τις τιμώρησε». Η 15χρονη Φοίβη αντέδρασε όσο μπόρεσε... στο τέλος υπέκυψε: Κρεμάστηκε στην ντουλάπα του σπιτιού της. Τώρα («ΝΕΑ» 10/4) επτά κορίτσια και δύο αγόρια περιμένουν να δικαστούν ως υπαίτιοι. Τα δικαστήρια δεν δικάζουν κοινωνίες.»

(http://solidaritymit.blogspot.com/2010/04/blog-post_4768.html)

2) στα κλειστά επαγγέλματα:

«Μια βασική αρχή της ελληνικής κοινωνίας είναι η άρνηση της απέναντι σε κάθε τι το καινούργιο και το καινοτόμο. Η πλειοψηφία των πολιτών φοβούνται να προτείνουν νέες ιδέες ή να τις εφαρμόσουν μήπως και χαλάσει η καθημερινή τους ισορροπία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζουν σε μια πραγματικότητα γεμάτη υποσχέσεις για το μέλλον και λιγότερες για το παρόν, τα “θα” περισσεύουν. Συνολικά θέλουν να ακούν «ότι όλα θα πάνε καλά» ,βέβαια χωρίς την δική τους συμμετοχή ,αρκεί να μην χρειαστεί να αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά τους.

Η Ελληνική μας κοινωνία δεν μοιάζει με τον έφηβο έτοιμο για το πρώτο του βήμα αλλά τον ηλικιωμένο απόμαχο, που προσέχει το κάθε νέο βήμα που κάνει.

Θεωρώ ότι μια από τις βασικές αιτίες , είναι το φεουδαρχικό μοντέλο της χώρας μέσω του οποίου κάθε τι το νέο και διαφορετικό ισοπεδώνεται.

………………………………………………………………………..

Είμαστε μια κοινωνία δομημένη σε κλειστούς και περιχαρακωμένους χώρους που περιλαμβάνουν περισσότερα από ένα επαγγέλματα . Είναι λάθος να μιλάμε για 169 κλειστά επαγγέλματα η σωστή έκφραση πρέπει να είναι κλειστοί χώροι επαγγελμάτων. Βασικό στοιχείο της λειτουργίας των χώρων αυτών , δεν είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών αλλά η εξυπηρέτηση των μελών τους. Οι πολίτες αποτελούν το άλλοθι τους ή αυτό που τους δίνει ταυτότητα.

Προβλέπω ότι σήμερα ,ένεκα της κρίσης οι κλειστοί αυτοί χώροι θα αρχίσουν να διαλύονται επειδή χάνουν τις πηγές τροφοδοσίας τους και με αυτό τον τρόπο θα απελευθερωθεί η ελληνική μας κοινωνία. Θα αναζητηθούν άτομα αποτελεσματικά με γνώσεις ιδέες και αρχές που θα καλεστούν να εργαστούν για την χώρα. Η χώρα μας θα περάσει μια μετάλλαξη ,δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς, από την οποία ,όταν ολοκληρωθεί, θα προκύψει μια άλλη Ελλάδα.

(http://www.alternative-localnet.com/2011/01/blog-post.html)

3) στην λογοτεχνία:

«Ο έρωτας είναι ένα από τα κυρίαρχα θέματα του μυθιστορήματος. Γιατί άραγε αυτός ο έρωτας παραμένει ανεκπλήρωτος για όλους ανεξαιρέτως τους ήρωές σας;   Επειδή οι μικρές και κλειστές κοινωνίες παράγουν ηττημένους ανθρώπους. Υπάρχει ένας μικρός πυρήνας που σε καθοδηγεί, ένας περίγυρος που σε κρυφοκοιτάζει και στον οποίο είσαι αναγκασμένος να λογοδοτήσεις για τις πράξεις σου. Είσαι αναγκασμένος να σκέφτεσαι συνέχεια «τι θα πει ο κόσμος. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τον έρωτα, αν αυτός δεν εγκρίνεται από τον περίγυρο, είναι καταδικασμένος, κι αυτή την κατάσταση βιώνουν οι ήρωες του βιβλίου. Ας έχει βέβαια υπόψη του ο αναγνώστης ότι το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται σε μια παλιότερη εποχή, όπου τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τότε ένας «ανάρμοστος» έρωτας μπορούσε να οδηγήσει μια γυναίκα να κλειστεί σε μοναστήρι.»

(Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη, http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/267/«οι-κλειστές-κοινωνίες-παράγουν-ηττημένους»)

4) στους μετανάστες:

«Πώς να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ, όταν ο κάθε ένας που απολαμβάνει της ελληνικής παιδείας είναι Έλληνας; Πώς, λοιπόν, θα κάνω αυτή τη διάκριση; Όταν το παιδί αυτό έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία, γιατί πρέπει να τον διακρίνω από τους άλλους;».

«Ζούμε σε μια διαπολιτισμική κοινωνία, όπου οι Εκκλησίες, και στον χώρο της Ευρώπης και εδώ στην πατρίδα μας, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και, κυρίως, να διακηρύττουν τον σεβασμό στην ετερότητα. Και ο σεβασμός στην ετερότητα σημαίνει πως αποδέχομαι τον άλλον όπως είναι και όχι όπως εγώ θα ήθελα να είναι, κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα. Τον σέβομαι, έμπρακτα ανταποκρίνομαι σε αυτόν, τον έχω ως έναν ισότιμο και ισόκυρο συνομιλητή μου».

(Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, καθηγητής στη Θεολογική Σχολή   του Πανεπιστημίου της Αθήνας)

5) στην οικογένεια:

Τι σε ώθησε να διηγηθείς τ’ αρνητικά τεκταινόμενα που καίνε τις κλειστές κοινωνίες μας δεκαετίες τώρα;
Η κεντρική ιδέα ήταν ένα κοριτσάκι εγκλωβισμένο, χωρίς φωνή, χωρίς ακροατήριο, έτσι «γεννήθηκε» η Λένα. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, το κίνητρό μου ήταν η ιδέα ότι συντηρούνται δομές προβληματικές στις κλειστές κοινωνίες για πολλά χρόνια επί τη βάσει της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Οι οικογένειες είναι άγιες για τον περίγυρο, ακόμη κι όταν όλοι γνωρίζουν ότι η εικόνα αυτή παρασάγγας απέχει από την πραγματικότητα. Η φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω» συντηρεί θηρία και διαιωνίζει δυσλειτουργίες, εξ ου και η Λένα, όταν αποφασίζει να μιλήσει πια, δε διαχωρίζει το ιδιωτικό πρόσωπο από το δημόσιο προσωπείο, μιλάει ευθαρσώς και με αθυροστομία ενίοτε στους πάντες για τα πάντα.  

(Αθηνά Χατζή : «Ας γίνει διάλογος περί των βασικών δομών των κοινωνιών» http://www.vakxikon.gr/content/view/279/568/lang,el/)

Από τα ανωτέρω να συμπεράνουμε ότι, Αν ζούσαμε σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, θα είχαμε πολύ περισσότερες επιλογές, περισσότερους βαθμούς ελευθερίας στην άσκηση των δικαιωμάτων μας, στην αναζήτηση και επιλογή επαγγέλματος,  λιγότερες προκαταλήψεις για τους συνανθρώπους μας, αποστροφή στις αυταρχικές συμπεριφορές, περισσότερες παραγωγικές επενδύσεις και λιγότερη κερδοσκοπία και ίσως οποιαδήποτε εικασία ή συνομωσιολογία να ήταν  περιορισμένη επειδή η πολιτική δεν θα δημιουργούσε συνεχώς στρεβλώσεις;

Όμως ζούμε σε μια εποχή που οι κυβερνήσεις χώνουν τα δάχτυλά τους  παντού.

Ο Πόπερ έγραψε ότι  δεν υπάρχει κάποια οριστική και αμετάβλητη αλήθεια και ότι ο δογματισμός πρέπει να απορρίπτεται. Ο Πόπερ εισήγαγε και καθιέρωσε με το βιβλίο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της», τις έννοιες της ανοικτής και κλειστής κοινωνίας. Στην «ανοιχτή»  κοινωνία τα άτομα εκπαιδεύονται στο να είναι υπεύθυνα και δικαιούνται και συχνά είναι υποχρεωμένα να λαμβάνουν προσωπικές αποφάσεις για όλα τα ζητήματα ενώ αντίθετα οι «κλειστές κοινωνίες»  στηρίζονται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων, ανασφαλείς και ιδιοτελείς.

Στην χώρα μας, η κοινωνία της, παρά τα εξόχως υψηλά πνευματικά χαρακτηριστικά της, είναι βαθειά τυλιγμένη στο πέπλο  ανασφαλών και ιδιοτελών προσώπων. «Τα μέλη τους αποτελούνται από εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας ,της διοίκησης ,των ΜΜΕ και των επαγγελματικών κλάδων . Όλοι αυτοί αποτελούν κλειστές συντεχνίες που τελικά δεν κερδίζουν με την παραγωγή  καλύτερων προϊόντων ή υπηρεσιών για τους πολίτες-πελάτες τους, αλλά μέσα από αδιαφανείς και γραφειοκρατικές ,πολλές φορές διαδικασίες , εξασφαλίζοντας προνόμια ή συμβάσεις δημοσίου χαρακτήρα» .

«Ανθίστανται στο όνομα του απλού πολίτη και των δικαιωμάτων του . Σε μια τόσο κρίσιμη καμπή για την χώρα μας αρνούνται να αλλάξουν πρακτικές προτείνοντας λύσεις ιδέες ή σχέδια που θα βοηθήσουν την κοινωνία και τους πολίτες της» και κρατούν με τη στάση τους χιλιάδες έλληνες μακριά από την παραγωγή και την απασχόληση. Προτιμούν να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι και η πολιτεία να στριμώχνει και άλλες χιλιάδες υπεράριθμους μέσα στο δημόσιον τομέα, επιβαρύνοντας τα δημόσια οικονομικά, παρά να ανοίξουν τις πόρτες εισόδου των ελεγχόμενων από αυτούς επαγγελμάτων. Η έννοια της επαγγελματικής και οικονομικής ελευθερίας είναι για δαύτους μόνο στα χαρτιά.

Όμως, αυτές οι κλειστές κοινωνίες συμφερόντων σήμερα που δεν υπάρχει σε αφθονία το Δημόσιο χρήμα χάνουν την ισχύ τους και θέλουμε όλοι να πιστεύουμε ότι διανύουν το τελευταίο τους στάδιο στο κέντρο του πολιτικού γίγνεσθαι της χώρας μας. Οι φωνές τους για επιστροφή μας στα παλιά, στην «καλή» μας την δραχμή και η συνεχώς προβαλλόμενη  αγανάκτηση τους δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά το κύκνειο άσμα τους.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Ενότητα και Ανασυγκρότηση)

Ενότητα και Ανασυγκρότηση

Η Ελλάς μέχρι το 1973 αναπτυσσόταν με ταχύτατο ρυθμό, άνω του 6% ετησίως,  που της προσέδωσε τότε επάρκεια πόρων και έθετε βαθμιαία τις προϋποθέσεις να γίνει υπολογίσιμη δύναμη στην περιοχή της. Αν διατηρούσε αυτόν τον υψηλό ρυθμό στα επόμενα χρόνια, σήμερα θα είχε εισόδημα μεγαλύτερο κατά 5 φορές από αυτό που έχει, μηδενική ανεργία, θετικό ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, μηδενικό εξωτερικό δανεισμό και πάνω από όλα θα ήταν σεβαστή και υπολογίσιμη τόσο από τις γείτονες χώρες όσο και από τις πιο μεγάλες.

Η ζωή είναι δυναμική και υπόκειται στο νόμο της διαρκούς αλλαγής.  Οργανισμοί, άνθρωποι, χώρες που δεν έχουν ικανότητα προσαρμογής μένουν πίσω και μετά χάνονται. Η προσαρμογή είναι είτε βίαιη είτε ομαλή. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Ο ρυθμός δείχνει,  μετρούμενος σε κάθε τομέα όπως οικονομικό, πολιτιστικό, στρατιωτικό, ιδεολογικοπολιτικό, θρησκευτικό, επιστημονικό, αθλητικό, την επιτυχία. Η Ελλάς της διασποράς μετρά επιτυχίες στην επιστήμη, εκπαίδευση και έρευνα καθώς και στο επιχειρείν ιδιαίτερα δε στην ναυτιλία, τομέας που ανέκαθεν οι Έλληνες διέπρεπαν.
Αντίθετα, οι Έλληνες στο τόπο τους,  ασφυκτιούν από το μεταπολιτευτικό κομματικό ζυγό  όπως  "προέκυψε" από την ατυχή πολιτική μετάβαση του 1974 και ό,τι είχε προηγηθεί. Ασφυκτιούν από την καθημερινή απρέπεια, την διαφθορά των αρχών, την αλόγιστη σπατάλη του κράτους, την ανευθυνότητα, τους υπερβολικούς φόρους, που πληρώνονται, κατά κανόνα, μόνο από μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, την φοροδιαφυγή, την ολιγοπωλιακή συντεχνιακή οργάνωση της αγοράς, της αγορά των κλειστών, οικογενειακών επαγγελμάτων και γενικά από την ανομία που επικρατεί όπου ο κάθε ένας κάνει ό,τι θέλει. Επί πλέον,  χιλιάδες αλλοδαποί που παράνομα κατά κύματα εισέρχονται στην χώρα, ήδη έχουν καταλάβει σημαντικό μέρος της επικράτειας και ασκούν μια ιδιόρρυθμη, υπόγεια πίεση στους γηγενείς για «εγκατάλειψη» του τόπου τους.

Τα πράγματα εξελίσσονται δραματικά άσχημα και δυσοίωνα ώς προς το μέλλον.

Η Κυβέρνηση,  επιδιώκει, με τον πολιτικό της λόγο αλλά και με τις αποφάσεις της, να επιδιορθώσει ό,τι μπορεί και αξιοποιεί τη βοήθεια των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης  για να αντιστρέψει την κατιούσα πορεία των πάντων. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Είναι ζωτικής σημασίας η εκπόνηση και συνεπής εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου ανάταξης στην Οικονομία, στα Επαγγέλματα, στο Δίκαιο, στην Κοινωνία, στη Πολιτική στα πάντα, διότι τα πάντα έχουν βαριά τρωθεί. Ένα σχέδιο που πέρα από ότι ορίζει η δημοσιονομική προσαρμογή θα περιέχει τους υψηλότερους στόχους που απαιτεί η συνοχή και επιβίωση της χώρας και  βέβαια θα προβλέπει τη διαχείριση των παράνομων αλλοδαπών  και την ομαλή προσαρμογή τους στα ελληνικά δρώμενα ήθη και συνήθειες για όσους τελικά επιθυμούν την μόνιμη παραμονή τους στην Ελλάδα.

Ενδεικτικά, το σχέδιο θα περιλαμβάνει:
-ανάπτυξη και καλώς νοούμενη προστασία της επιχειρηματικότητας
-αποκρατικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων
-θέσπιση αντικειμενικών κριτηρίων στις προσλήψεις του δημοσίου
-οργάνωση του ελληνικού δημοσίου βάσει προτύπων με σκοπό την άσκηση, αποτελεσματικά, του εποπτικού ρόλου του
-θέσπιση μέτρων για κατάρτιση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και κυρώσεων για όσους δεν τα τηρούν
-αναλογικότητα/ανταποδοτικότητα στον υπολογισμό και καταβολή των συντάξεων: Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης για όλους. Καταπολέμηση του φαινομένου της εισφοροδιαφυγής. Διαφοροποίηση σε όποιον επιθυμεί με πρόσθετη ασφάλιση σε ασφαλιστική εταιρεία της επιλογής του.
-σταθερό φορολογικό πλαίσιο. Ανταγωνιστικοί και δίκαιοι φορολογικοί συντελεστές. Διάρθρωση δαπανών αυξημένης κοινωνικοοικονομικής σημασίας και αναπτυξιακής αποτελεσματικότητας.
-ανάπτυξη στην πράξη αποτελεσματικού, σύγρονου και δίκαιου μηχανισμού είσπραξης των φορολογικών εσόδων. Εξάλειψη της φοροδιαφυγής, το σαράκι της οικονομίας.
-ίδρυση και ιδιωτικών πανεπιστημίων και λειτουργία τους υπό την εποπτεία του κράτους. παροχή περισσότερων βαθμών ελευθερίας στις διοικήσεις των δημόσιων πανεπιστημίων.
-άνοιγμα όλων μα όλων των κλειστών επαγγελμάτων (να σταματήσει το απαράδεκτο καθεστώς της κληρονομικότητας και της παρεμβολής τεχνικών εμποδίων στην πρόσβαση σε αυτά και της άσκησης τους). Ναι στην πραγματική Οικονομική και Επαγγελματική Ελευθερία όπως συμβαίνει με την Ελευθερία του Λόγου.
-εξυγίανση και διατήρηση ενός εύρωστου και υγιούς συστήματος δημόσιας υγείας (μέγιστη προτεραιότητα: Υγεία για Όλους)
-την διεύρυνση της δημοκρατίας με την καθιέρωση της απλής αναλογικής

Χρειαζόμαστε, όπως ο σημερινός επιστήμων παρατηρεί «μια σύγχρονη διοίκηση σε όλα, στη φορολόγηση, στην ανταγωνιστικότητα, στον επαγγελματισμό, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στη δημόσια διοίκηση, στο σεβασμό του δημόσιου χώρου, στην τόνωση της οργανωμένης συλλογικότητας, μια διοίκηση που θα διαπλάθει, αλλά και θα περιφρουρεί μια κοινωνία ωριμότερη στην αυτογνωσία της, μετρημένη στις επιθυμίες της, υπεύθυνη στις επιλογές της»

Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε  «ηγεσία και εξουσία που θα εφαρμόσουν τους νόμους και μας εμποδίσουν να γίνουμε χειρότεροι και παιδεία που θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι στις επιλογές μας».

Για να επανέλθει η χώρα στον ενάρετο κύκλο ανάπτυξης, ευημερίας και ισχύος και ο Έλληνας να παύσει να θεωρεί τον εαυτόν του ξένο στο σπίτι του, να αποκτήσει σιγουριά για τον ίδιο και την οικογένεια του,  χρειάζεται μία Νέα Πολιτική Ηγεσία που να μην έχει σχέση με όσους προκάλεσαν τόση ζημιά στον τόπο. Οι πολιτικοί σχηματισμοί μπορούν να αναζητήσουν στους κόλπους τους και αλλού τους αρίστους και ενάρετους. Νέα Ηγεσία σε όλη την ιεραρχία  του Κράτους, την Πολιτική, την Ακαδημαϊκή, την Στρατιωτική, την Επιχειρηματική. Μία Νέα ηγεσία με νέους ανθρώπους, έντιμους και  εργατικούς και ταυτισμένη με τα συμφέροντα της Πατρίδας και του Λαού, με Όραμα για μια πραγματικά Ισχυρή και Ευημερούσα Ελλάδα, μια Ελλάδα Πρώτη στην Μεσόγειο και σεβαστή από όλους

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μια μικρή ΙΣΤΟΡΙΑ (Γιατί τόσα πολλά έξοδα;)

Γιατί τόσα πολλά έξοδα;

Μια γρήγορη ματιά στον Προϋπολογισμό μας δείχνει ότι το σύνολο των κρατικών εξόδων ξεπερνά τα 75 δις € τον χρόνο ενώ τα έσοδα πάσης φύσεως μόλις και φθάνουν τα 50 δις €.

Οπότε αβίαστα προκύπτει το ερώτημα γιατί το κράτος μας ξοδεύει πολλά περισσότερα από αυτά που πετυχαίνει να μαζεύει, δίνοντας ταυτόχρονα το κακό παράδειγμα σε όλους. Δηλαδή ξοδέψτε, ξοδέψτε ανεξαρτήτως αν έχετε ή όχι αρκεί κάποιον να βρίσκεται να σας δανείζει.

Με την τακτική αυτή εδώ και 35 χρόνια φτάσαμε η εγχώρια παραγωγή να υποχωρεί και ο δανεισμός να αυξάνει, τόσο των ιδιωτών όσο ιδιαίτερα του δημοσίου.

Πολλές επιχειρήσεις παραγωγικού προσανατολισμού κλείσανε και άλλες που ήταν αναγκαίες δεν δημιουργήθηκαν ποτέ διότι δεν ευνοούσε το όλο κλίμα.

Κυρίως ανεπτύχθησαν όσον αφορά στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας εισαγωγικές επιχειρήσεις που επιβίωναν  με την δαπάνη των καταναλωτών των οποίων  σημαντικό μέρος του εισοδήματος των προήρχετο από κάθε μορφής παρέμβασης και άσκησης «κοινωνικής» πολιτικής από κράτος.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα,  Τι περιλαμβάνουν αυτές οι σημαντικού μεγέθους δαπάνες (> 75 δις €) και τι φταίει που αργούν τόσο πολύ να διορθωθούν. Θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή η επίσημη πολιτεία πειστικά να απαντήσει.

Από πλευράς μου, στέκομαι όμως σε ένα μέρος που αφορά τη σύνθεση των δαπανών και την αποτελεσματικότητα τους.

1) Χρειάζεται τόσος μεγάλος αριθμός υπαλλήλων (800.000) για το έργο που καλούνται να κάνουν; Η οικονομία μας δεν είναι και τόσο γεμάτη από εργοστάσια και βαριά βιομηχανία και ατέλειωτα δίκτυα επιχειρήσεων που απαιτούν σημαντική διοικητική υποστήριξη και εποπτεία. Επίσης, σημειώνω αν για μια εργασία απαιτούνται 10 άνθρωποι και τοποθετηθούν 30 το αποτέλεσμα, όπως ξέρουμε θα είναι καταστροφικό, διότι θα παραχθεί έργο σημαντικά μικρότερο σε ποσότητα και ποιότητα. οι πρόσθετοι εργαζόμενοι θα προκαλέσουν ζημιά διότι αποθαρρύνεται κάθε κίνητρο για οργάνωση και παραγωγική  εργασία.

2) Οι αμοιβές τους γράφεται ότι υπερέχουν αισθητά των ιδιωτικών υπαλλήλων, για ποιο λόγο και ποιος το αποφασίζει;

3) Οι συνταξιούχοι προερχόμενοι μόνο από το δημόσιο αποτελούν ένα σημαντικά μεγάλο αριθμό, διότι είχαν την δυνατότητα να συνταξιοδοτούνταν από πολύ ενωρίς του υπηρεσιακού τους βίου (τώρα αυτό άλλαξε) με συνέπεια να επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός.

3) Ο Προϋπολογισμός επιβαρύνεται σημαντικά και με μισθούς για λοιπούς συνταξιούχους σε κάλυψη δαπανών δημόσιων ασφαλιστικών ταμείων. Σημειωτέον πολλοί από αυτούς τους "συνταξιούχους" ουδέποτε συνεισέφεραν στα έσοδα των ταμείων ή συνεισέφεραν ελάχιστα.

4) θα υπενθυμίσω ότι υπάρχει ένας ακόμα  ατέλειωτος αριθμός αντιπαραγωγικών δαπανών, που πρέπει να επισημανθούν και να διορθωθούν.

Από την πλευρά των εσόδων πρέπει να τονιστεί κάτι που ενοχλεί όλους μας, και το οποίο είναι ότι δεν αναπτύσσεται ακόμα και σήμερα αξιόλογος, αξιόπιστος, δίκαιος και αποτελεσματικός μηχανισμός για τη συλλογή τους (των εσόδων).

Θα συμφωνούσε ο οποιοσδήποτε, νομίζω, Αν τα έσοδα εισπράττονταν κανονικά, αν οι δαπάνες ήταν οι αναγκαίες, που σημαίνει ότι υπάρχει δημοσιονομική πειθαρχία και αν λειτουργούσε στην οικονομία ο ανταγωνισμός (όχι κλειστά επαγγέλματα, όχι ολιγοπώλια) τότε θα είχαμε και μακροοικονομική ισορροπία και ανάπτυξη και καθόλου χρέη.

Η ιστορία όμως δεν γράφεται με το ΑΝ και τώρα κολυμπάμε στα χρέη, στην οικονομική καχεξία, στην απογοήτευση και στη μεγάλη αβεβαιότητα για το αύριο.

Σε αυτό το σκηνικό, πιστεύω, όλοι βαρυνόμαστε, αλλά η Πολιτική Ηγεσία φέρει ακεραία την ευθύνη, διότι αυτή είναι η φύση των πραγμάτων, δεν γίνεται, δυστυχώς, διαφορετικά.

Η ακριβής ενημέρωση των πολιτών από το κράτος για τα ανωτέρω θα έδινε την δυνατότητα σε όλους να βλέπαμε με βεβαιότητα που διατίθενται οι πόροι του ελληνικού λαού και να κρίναμε πόσο και σε ποιά έκταση είναι απαραίτητες αυτές οι δαπάνες. Έτσι θα αποφεύγονταν περιττές τριβές για το αν υπάρχει κατάχρηση δαπανών και αναποτελεσματικότητα.

Βέβαια, όσο τα έσοδα είναι καθηλωμένα, φαντάζει, τουλάχιστον σε μένα παράξενο τα  έξοδα, που είναι και περισσότερα να έχουν την οποιαδήποτε αιτιολογική αλλά και ηθική βάση.

Ο Διαχειριστής τόσο στα έξοδα όσο και στα έσοδα είναι το ίδιο πρόσωπο, το δημόσιο.  Ό,τι λοβιτούρα ενδεχόμενα γίνεται στα έσοδα είναι αδύνατο να μην  επεκτείνεται και στις δαπάνες που είναι άμεσα ελέγξιμες.